Μιζέρια (ή ένα έγκλημα σε 124 λέξεις)

Δε θυμάμαι αν έβρεχε ή όχι. Ποιος ασχολείται άλλωστε με τον καιρό την ώρα που πεθαίνει. Είχα πάει στο σπίτι μιας πρώην να της υπογράψω ένα αντίτυπο του τελευταίου μου μυθιστορήματος. Άνοιξε την πόρτα. Κρατούσε ήδη το βιβλίο μου στα χέρια. Θα βάλεις αφιέρωση, ρώτησε. Γιατί βιάζεσαι, της είπα. Δε μίλησε, η έκφρασή της όμως με ικέτευε να μην καθυστερώ. Της έγραψα «ελπίζω να το χαρείς», έβαλα ημερομηνία, το όνομά μου και της το έδωσα. Τι τρέχει, τη ρώτησα. Δεν ξέρω πώς να σου το πω, απάντησε. Αυθόρμητα, μη σκέφτεσαι, της είπα. Αυτό το βιβλίο θα είναι το κύκνειο άσμα σου, ψιθύρισε. Χαμογέλασα. Σκοπεύεις να με φυλακίσεις και βασανίσεις, όπως στο Misery του Στίβεν Κινγκ, τη ρώτησα. Ναι, απάντησε και με τράβηξε βίαια μέσα.