48

Είχα καιρό να κατέβω σε αγώνα. Μέχρι το 2018 έτρεχα σε τέσσερις αγώνες τον χρόνο αλλά μετά σταμάτησα. Δεν έβρισκα νόημα.
Μερικούς μήνες πριν, μια Δευτέρα βράδυ με αρκετό κρύο, την ώρα που έβγαινα για προπόνηση είδα τον Ανδρέα να κάθεται και να παίζει με το κινητό του. Δευτέρες δεν έχει μπάσκετ κι έτσι του πρότεινα μήπως ήθελε να έρθει μαζί. Ε, αυτό ήταν. Από τότε πήγαμε άλλες εφτά – οκτώ φορές κι όταν πλέον είδα πως έβγαζε το 5άρι με ευκολία, του πρότεινα να κατέβουμε σ’ έναν αγώνα. Μαζί. Ο Ανδρέας σήκωσε τους ώμους και μου απάντησε ένα εφηβικότατο «γιατί όχι». Από εκείνη τη μέρα η αγωνία και η συγκίνηση -η δική μου! όχι η δική του!- ήταν λες κι έψαχνα να κλείσω εισιτήριο για την πρώτη επανδρωμένη πτήση στον Άρη. Βρήκα έναν ωραίο αγώνα στο Πάρκο Τρίτση για το Race For Autism 2022. Το μόνο μου άγχος ήταν να καταφέρουμε να παραμείνουμε κι οι δυο μας υγιείς μέχρι τότε, την ώρα που έπεφταν στο κρεβάτι κοβιντιασμένοι ένας-ένας σχεδόν όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας τριγύρω.
Τα καταφέραμε όμως.
Κι ήταν μια πολύ όμορφη μέρα, με ήλιο και χαμόγελα. Και κάναμε και πολύ καλό χρόνο. Και περάσαμε ωραία. Κι εγώ συγκινήθηκα. Κι είπαμε -οκέι, εγώ το είπα- να το ξανακάνουμε. Κι όλα έγιναν χθες, στις 2 Απριλίου, ακριβώς μια μέρα πριν τα γενέθλιά μου. Κι ένιωσα πως πήρα το καλύτερο δώρο. Το πολυτιμότερο. Και (ίσως) βρήκα ξανά νόημα να τρέχω σε αγώνες. Με τον Ανδρέα και -γιατί όχι- απ’ του χρόνου και με την Αγγελική και τον Γιάννη. Όλοι μαζί.