ΟΠΩΣ ίσως θυμάστε βρήκα το πρώτο βιβλίο της τριλογίας αρκετά ενδιαφέρον και μάλιστα περίμενα να πέσει στα χέρια μου το δεύτερο μέρος για να δω τη συνέχεια. Ε, λοιπόν η φίλη μου η Αθηνά από τη δουλειά που έτυχε να διαβάσει το σχόλιο μου αυτό, ήρθε πριν μερικές μέρες στο γραφείο φέρνοντας το. Το κακό είναι πως μάλλον απογοητεύτηκα. Όχι από την Αθηνά που μου το έφερε. Από το ίδιο το βιβλίο. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά το γιατί, απλώς τελειώνοντας το και ενώ υποτίθεται πως θα περίμενα πως και πώς να διαβάσω το τρίτο και τελευταίο μέρος, πιάνω τον εαυτό μου να μη με ενδιαφέρει και τόσο. Θα το διαβάσω και αυτό αν πέσει τελικά κάπως στα χέρια μου (ακούς Αθηνά;), αλλά δε θα το αγόραζα με τίποτα.
(…) Τώρα το καταλάβαινε καθαρά πως δεν είχε νόημα να ξαναγράψει το παρελθόν με διαφορετικό τρόπο. Αυτό ακριβώς του είχε επισημάνει και η μεγαλύτερη σε ηλικία φιλενάδα του. Και είχε δίκαιο. Με όση ζέση και λεπτομέρεια κι αν ξανάγραφε διαφορετικά το παρελθόν, ο κύριος όγκος των πραγματικών συνθηκών της ζωής του δεν άλλαζε. Ο χρόνος έχει αναμφισβήτητα τη δύναμη να ακυρώνει τη μία μετά την άλλη όλες τις ανθρώπινες επεμβάσεις. Να αντικαθιστά τις αναθεωρήσεις που του επέβαλαν εκείνοι με κάποιες αλλαγές και να επανέρχεται στην αρχική ροή του. Παρότι υπήρχαν λίγες αλλαγές στις λεπτομέρειες των γεγονότων, τελικά ο Τένγκο εξακολουθούσε να είναι αυτός που ήταν και όχι κάποιος άλλος.
Ίσως έπρεπε να κοιτάξει απλώς με εντιμότητα το παρελθόν. Μόνο έτσι θα μπορούσε να προδιαγράψει ένα μέλλον που θα ήταν σαν να ξανάγραφε το παρελθόν διαφορετικά. Άλλος τρόπος δεν υπήρχε. (…)
Η ιστορία έχει επικεντρωθεί ξεκάθαρα στους δύο βασικούς ήρωες, τον Τένγκο και την Αομάμε. Όλοι οι υπόλοιποι, όπως ο Κομάτσου ή η Κυρία εμφανίζονται από ελάχιστα έως καθόλου, εκτός από την Φουκαέρι που δείχνει να έχει σαφώς μια θέση κλειδί και αναλαμβάνει έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο σε αυτό το μέρος. Η διήγηση γίνεται πολύ πιο εσωτερική, διαβάζουμε σχεδόν συνεχώς τις σκέψεις των ηρώων, τους προβληματισμούς τους, αντιλαμβανόμαστε την τεράστια μοναξιά τους. Έχουν καταλάβει πως ζουν πλέον στο 1Q84. Από κάπου μπήκαν σε αυτό τον παράλληλο κόσμο των δύο φεγγαριών και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουν. Ψάχνουν εναγωνίως ο ένας τον άλλον, συνειδητοποιώντας πως άσκοπα καθυστέρησαν είκοσι χρόνια. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Είναι σίγουροι πως κάπως θα τα καταφέρουν. Άλλωστε, όπως λέει και η Φουκαέρι, βρίσκονται πολύ κοντά.
(…) Ο Τένγκο έκανε ότι του ζήτησε. Έκλεισε το φως που κρεμόταν από το ταβάνι της κρεβατοκάμαρας, γδύθηκε, πήρε τις πιτζάμες του και τις φόρεσε. Ωχ, πότε τις έπλυνα τελευταία φορά; αναρωτήθηκε καθώς άλλαζε. Αφού δεν το θυμόταν, μάλλον είχε πολύ καιρό να τις πλύνει. Ευτυχώς που δε μύριζαν ιδρώτα. Έτσι κι αλλιώς όμως, δεν ίδρωνε και πολύ, ούτε και είχε έντονη σωματική οσμή. Πάντως, καλό είναι να τις πλένω συχνότερα, συλλογίστηκε. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ένας τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς το θέμα είναι να διατηρεί τις πιτζάμες του πάντα καθαρές. (…)
Απαντήθηκαν αρκετά ερωτήματα του πρώτου μέρους, άλλαξε όμως ο τρόπος γραφής, η δράση μειώθηκε στο ελάχιστο και προσωπικά με κούρασε σε σημείο να μη με απασχολεί αν τελικά θα βρεθούν οι δυο τους και τι είναι όλη αυτή η ιστορία με τα Ανθρωπάκια, την ντότα, τη μόδα, τους Δέκτες και τους Αντιλήπτορες. Θα προτιμούσα να έβρισκα κάποιον δηλαδή που διάβασε το τελευταίο μέρος και να τον ρωτούσα τι έγινε μετά -έτσι απλώς για να μου φύγει η όποια περιέργεια- παρά να το διαβάσω.
(…) «Ο Τσέχοφ», είπε ο Ταμάρου καθώς σηκωνόταν αργά, ‘λέει πως αν ένα όπλο εμφανιστεί στην αφήγηση, τότε οφείλει να εκπυρσοκροτήσει». (…)
Εκδόσεις Ψυχογιός. Βαθμολογία 5,5/10
dorosantoniadis.com 