ΟΤΑΝ ήμουν παιδάκι, εκεί γύρω στα πέντε-έξι, έπρεπε το βράδυ για να κοιμηθώ ο παπάς μου να κάθεται δίπλα μου και να μου λέει ιστορίες. Έμενε δίπλα μου αρκετή ώρα και μόλις τυχόν δοκίμαζε να φύγει σιγά-σιγά και διακριτικά, αμέσως άνοιγα τα μάτια και του έλεγα πως δεν κοιμάμαι, να γυρίσει πίσω – κατάσταση που βιώνω απαράλλακτη κι εγώ τώρα με τα δικά μου παιδιά.
Ένα βράδυ έφερε μαζί του αυτό το βιβλίο. Δεν έχω ιδέα που το βρήκε, εκ των υστέρων πιστεύω πως η μάμμα μου θα του το έδωσε. Μου είπε λοιπόν πως ο Κος Μπιάνκι από το Βαρέζε της Ιταλίας (ουάου! Της Ιταλίας!) ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος και χρειαζόταν να λείπει από το σπίτι για δουλειές έξι μέρες την εβδομάδα και έτσι δεν μπορούσε τα βράδια να είναι κοντά στην κορούλα του. Της μικρής της άρεσαν οι ιστορίες και η μαμά της είχε πει όλες όσες ήξερε και από τρεις φορές μάλιστα, οπότε κάθε Κυριακή που γυρνούσε για λίγες ώρες στο σπίτι, τον έπιανε η κορούλα του και του έλεγε: «Μπαμπά μην ξεχάσεις κάθε βράδυ να με παίρνεις τηλέφωνο να μου λες μια ιστορία». Έτσι, κάθε βράδυ στις εννιά την έπαιρνε τηλέφωνο απ’ όπου και αν βρισκόταν και της έλεγε ένα παραμυθάκι μικρό (γιατί τα υπεραστικά τηλέφωνα κοστίζουν!) για να κοιμάται ήσυχη. Αυτό το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του λοιπόν είχε συγκεντρωμένες όλες αυτές τις ιστορίες (67 τον αριθμό παρακαλώ!) που έλεγε ο Κος Μπιάνκι στο παιδάκι του όταν έλειπε και συμφωνήσαμε πως θα κάναμε κι εμείς το ίδιο. Θα μου διάβαζε κάθε βράδυ μόνο μια τέτοια ιστορία και μετά… ύπνο!
(…) Πήρε μολύβι και χαρτί κι έκανε το λογαριασμό της ζημιάς που προκαλούσαν τα παιδιά του Μπούστο Αρσίτζιο, σπάζοντας τόσα ωραία και χρήσιμα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Βγήκε ένας φοβερός αριθμός: Χιλιάντα, πολλάντα, δεκατέσσερα και τριάντα τρία.
-Με τα μισά απ’ αυτά, – απόδειξε ο λογιστής Γκαμπερόνι – μπορούμε να φτιάξουμε ένα μέγαρο για σπάσιμο και να υποχρεώσουμε τα παιδιά να το κάνουν κομμάτια: αν δε γιατρευτούν και μ’ αυτό το σύστημα, δε θα γιατρευτούν ποτέ.
Η πρόταση έγινε αποδεκτή, και το μέγαρο χτίστηκε στο πι και φι. Ήταν εφτά πατώματα ψηλό, είχε ενενήντα εννιά δωμάτια, κάθε δωμάτιο ήταν γεμάτο από έπιπλα και κάθε έπιπλο κατάγιομο από σκεύη και μπιμπλό, χωρίς να λογαριάσουμε τους καθρέφτες και τις βρύσες. Την ημέρα των εγκαινίων δώσανε σ’ όλα τα παιδιά από ένα σφυρί και μ’ ένα νεύμα του δημάρχου οι πόρτες του μεγάρου για σπάσιμο άνοιξαν διάπλατα. (…)
Μπορεί να μη θυμάμαι αν και πώς λειτούργησε όλο αυτό στο να κοιμάμαι πιο γρήγορα ως παιδί (απ’ όσο μου λένε, δεν…) αλλά θυμάμαι πώς περίμενα να έρθει αυτή η ώρα κάθε βράδυ. Σχεδόν βίωνα την ίδια χαρά του παιδιού στο βιβλίο. Ένιωθα να είμαι εγώ αυτό το παιδάκι και ρουφούσα κάθε λέξη του παραμυθιού. Ίσως είναι από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις. Ζούσα μέσα στις ιστορίες του.
Δεν είχα ασχοληθεί ξανά έκτοτε με το βιβλίο. Πριν κάποια χρόνια όταν πρωτο-μείναμε με την Αγγελική μαζί και πριν καν παντρευτούμε, μου εκμυστηρεύτηκε χαριτολογώντας ένα βράδυ πως θα της άρεσε να της έλεγα καμιά ιστορία πριν κοιμηθεί. Αμέσως συνειρμικά θυμήθηκα το βιβλίο αυτό και το αναζήτησα. Συγκινήθηκα όταν το πήρα ξανά στα χέρια μου στην ίδια έκδοση (Τεκμήριο) που είχα και τότε. Η Αγγελική δυστυχώς κοιμότανε συνήθως πριν καν τελειώσει η κάθε ιστορία και έτσι το βιβλίο μπήκε σύντομα στο ράφι. Όταν μετά από κάποια χρόνια κάναμε παιδιά, βρήκε ξανά τη θέση που του ταιριάζει στις καρδιές πλέον των παιδιών μου. Πολύ πρόσφατα δε, όταν καθαρίσαμε την αποθήκη στο πατρικό μου, βρήκα ξανά και το αυθεντικό βιβλίο. Ο Τζιάνι Ροντάρι έγραψε αυτό το βιβλίο το 1962 και παρόλαυτα οι ιστορίες και σήμερα που τις διαβάζω είναι πολύ ενδιαφέρουσες και καθόλου κοινότυπες.
Εκδόσεις Τεκμήριο (και εκδόσεις Μεταίχμιο). Βαθμολογία 8/10
dorosantoniadis.com 