ΕΙΧΑ δανειστεί εδώ και καιρό τα δύο πρώτα βιβλία της Λέκμπεργ από τη φίλη μου τη Μαργαρίτα και ομολογώ πως το είχα ξεχάσει. Μια μέρα που πήγα σπίτι της είδα πως έλειπαν δύο βιβλία της σειράς από τη βιβλιοθήκη της (Ναι καλά καταλάβατε, έχει καταχωρήσει όλα τα βιβλία της αλφαβητικά βάσει ονόματος συγγραφέα!!!) και όταν τη ρώτησα μου θύμισε με το δικό της προσωπικό και γλυκό τρόπο πως μάλλον τα έχω εγώ. Όντως λοιπόν γυρνώντας σπίτι τα βρήκα και μιας και μόλις είχα τελειώσει το προηγούμενο μου ανάγνωσμα, πήρα στα χέρια μου το πρώτο της βιβλίο, την παγωμένη πριγκίπισσα.
Ήρωες μας η Έρικα Φαλκ, συγγραφέας βιογραφιών που ακόμη δεν αισθάνεται να έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο αυτό και ο Πάτρικ Χέντστρομ, αστυνομικός και παιδικός φίλος της Έρικα. Η τοποθεσία είναι η Φιελμπάκα, ένα «κατεψυγμένο» ψαροχώρι βόρεια του Γκέτεμποργκ (ή Γέτεμποργκ όπως αναφέρεται στις σελίδες του βιβλίου). Η Έρικα έχει επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι μετά τον πρόσφατο χαμό των γονιών της από αυτοκινητικό δυστύχημα. Ενώ περπατάει στον δρόμο την φωνάζει ένας παππούς και την οδηγεί στο σπίτι της Άλεξ -μιας παιδικής της φίλης με την οποία όμως είχαν χαθεί εδώ και χρόνια- όπου και ανακαλύπτει το πτώμα της. Οι γονείς της θανούσας γνωρίζοντας πως είναι συγγραφέας της ζητούν να γράψει την ιστορία της Άλεξ. Αυτό της δίνει την ευκαιρία να σκαλίσει το παρελθόν και να ανακαλύψει επικίνδυνες σχέσεις και καταστάσεις που πιθανόν να την οδήγησαν στο θάνατο. Παράλληλα στο πλαίσιο των αστυνομικών ερευνών συναντά ξανά τον Πάτρικ για τον οποίο συνειδητοποιεί πως αισθάνεται κάτι παραπάνω από φιλικό ενδιαφέρον. Ο Πάτρικ, σχετικά άπειρος αστυνομικός αλλά με μεγάλη θέληση και όρεξη ο οποίος είναι και κρυπτό-ερωτευμένος εδώ και χρόνια με την Έρικα, βοηθούμενος από τα στοιχεία που συλλέγει η Έρικα με τις συνεντεύξεις της από το περιβάλλον της Άλεξ, οδηγείται σε πολύ μεγαλύτερες αποκαλύψεις. Παράλληλα, ένα ακόμη πτώμα έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα…
(…) Πάντα με εντυπωσίαζε η ειρωνεία στη ζωή μου. Το γεγονός ότι μπορώ να δημιουργώ ομορφιά με τα δάχτυλα και τα μάτια μου, ενώ σε όλα τα’ άλλα καταφέρνω μόνο να δημιουργώ ασχήμια και καταστροφή. Γι’ αυτό και το τελευταίο που κάνω είναι να καταστρέψω τους πίνακες μου. Για να υπάρχει και κάποια μορφή συνέπειας στη ζωή μου. Καλύτερα να είμαι συνεπής και ν’ αφήσω μόνο σκατά πίσω μου παρά να θεωρούμαι σαν άνθρωπος πιο περίπλοκος απ’ ό,τι αξίζω. (…)
Θα αρχίσω από τη γενική αίσθηση και -χρησιμοποιώντας μια έκφραση που υποθέτω πως ακόμα θα είναι της μόδας τώρα που γίνονται οι πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις- θα πω πως ήταν βατό. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για όλους, μεγάλης έκτασης, που κυλάει ήρεμα, δίνοντας μεγάλη βάση στο χτίσιμο των χαρακτήρων και που προοδευτικά σε «τραβάει» όλο και περισσότερο κοντά του. Δεν είναι Μπράουν, ούτε Λάρσον, ούτε Νέσμπο. Δεν έχει φρικιαστικές σκηνές, ούτε φρενήρεις ρυθμούς, ούτε χάσιμο σε δαιδαλώδεις συλλογισμούς. Προτείνεται για πιο ήπιες και χαλαρωτικές καταστάσεις. Νομίζω δηλαδή πως κάτω από μια ομπρέλα με 35+ βαθμούς, θα με δρόσιζε λίγο το ψύχος της γραφικής Φιελμπάκα.
Εκδόσεις Μεταίχμιο. Βαθμολογία 7/10
dorosantoniadis.com 