Ο Μαρτινίδης γράφει λοιπόν ένα μοντέρνο νουάρ. Καταρχάς με ιντρίγκαρε ο υπότιτλος αυτός. Τι σημαίνει μοντέρνο νουάρ; Ορίζεται σαφώς ή είναι κάτι πιο αόριστο; Από σχετικό γκουγκλάρισμα το μόνο που βρήκα είναι αυτοαναφορές, για να θυμηθούμε και τα Μαθηματικά. Δηλαδή ξεκινούσα την αναζήτηση από το βιβλίο και κατέληγα και πάλι στο ίδιο το βιβλίο. Όλες οι σχετικές καταχωρήσεις με παρέπεμπαν σε κριτικές του ίδιου του βιβλίου και όχι σε ανεξάρτητους ορισμούς. Τείνω οπότε να θεωρήσω πως δεν ορίζεται σαφώς, αλλά σημαίνει το γνωστό μεν σε όλους μας νουάρ μαζί με κάτι ακόμα, κάτι σύγχρονο, κάτι δικό μας, της γενιάς μας…
Είμαστε στη Θεσσαλονίκη του σήμερα. Ήρωας μας ο Μπεν, κατά κόσμο Γιάννης Μπενάκης. Στα τριάντα του περίπου, πρώην μπάτσος που του αρέσει να περνάει καλά με τους φίλους του, να τα πίνει, να μη δεσμεύεται και να το παίζει και ντετέκτιβ, για να έχει και κάποιο εισόδημα να συντηρεί αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής. Όταν μαθαίνει πως μια πρώην γκόμενα του –η Μαριάννα- σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, θέλει να μάθει περισσότερα και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ιστορία με φοιτητές, χρωματισμένες παρατάξεις, αινιγματικές γυναίκες, μπαράκια, διασκέδαση, υπόκοσμο και βεβαίως… πολιτικούς.
(…) «Εσείς οι δύο από πού ξέρατε τη Μαριάννα; Ερχόταν συχνά στο μαγαζί;»
Χαμογέλασα ενστικτωδώς και κοίταξα τον Μήτσο, που χαμογελούσε κι αυτός συνωμοτικά. «Από το πουθενά» είπα τελικά.
«Τι πράγμα;» έκανε η κοπέλα μπερδεμένη.
«Θέλω να σου πω ότι ξεκίνησε μια ολόκληρη αλληλουχία πραγμάτων από ένα τυχαίο βράδυ. Δε θα σου το πάω στη Θεωρία του Χάους κι άλλες τέτοιες πίπες, αν και μου κάνει εντύπωση όταν το σκέφτομαι. Αλλά είναι μεγάλη ιστορία».
«Δε με πειράζει».
«Είναι μεγάλη ιστορία» επανέλαβε ο Μήτσος, «αλλά έχει πλάκα. Τουλάχιστον θα είχε, αν δε σκοτωνόταν η κοπέλα. Να σας την πω, ή θα την πεις εσύ Μπεν;»
«Θα την πω εγώ, αρκεί να μου βγάλετε μια μπύρα ακόμα». (…)
Νομίζω πως ο Μαρτινίδης το’ χει όλο. Ξεκινάει ήρεμα, εγκλιματίζοντας μας και σταδιακά η πλοκή γεμίζει με δράση και ερωτηματικά. Δημιουργεί έναν ήρωα με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί σχεδόν οποιοσδήποτε και περιβάλλοντας τη βασική ιστορία με καταστάσεις από την όμορφη Θεσσαλονίκη (sic) που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αληθινές, φτάνει σε ένα άρτιο αποτέλεσμα και ένα πολύ καλό αστυνομικό νουάρ. Δεν το αφήνεις εύκολα από τα χέρια σου.
Εκδόσεις Γράμματα. Βαθμολογία 8/10
Σημείωση: Δεν είχα σε πολλή υπόληψη τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσω των διαφόρων κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Γνώρισα το συγγραφέα μέσω Facebook, στέλνοντας του ένα μάλλον θρασύ μήνυμα του στυλ «άμα θες να σου γράψω κριτική, στείλε μου τώρα το βιβλίο σου». Αντί να με διαολοστείλει όπως μου άξιζε, μου έστειλε το βιβλίο του. Τον τρομοκράτησα; Δε νομίζω. Αντίθετα νομίζω πως απέκτησα έναν ακόμα Θεσσαλονικιό φίλο…
dorosantoniadis.com 