No Exit

ΖΕΣΤΗ. Όχι αυτή η αφόρητη των 40 βαθμών, αλλά αυτή των 30, που σε ξεγελάει και νομίζεις πως ίσως αντέχεις και χωρίς κλιματισμό. Έβαλα το σακάκι μου και μπήκα μέσα. Ήταν όλοι εκεί. Όλα τα μάτια στραμμένα, περίμεναν εμένα. Χαιρέτησα. Υπήρχε μια θέση κενή, προχώρησα, κάποιος έβηξε, κανείς δε γύρισε να τον κοιτάξει, όλοι σαν να κρέμονταν από μένα… Κάθισα. Κοίταξα το ρολόι, είχα ακόμη λίγη ώρα στη διάθεση μου. Έπρεπε να περιμένω.

Έβγαλα από την τσάντα το σημειωματάριο και το στυλό μου. Δεν είχα σημειώσει τίποτα περισσότερο από την ώρα που το είχα μάθει. Το άνοιξα παρ’ όλα αυτά κι έκανα πως κάτι κοιτούσα. Άρχισα να ιδρώνω. Έβγαλα το σακάκι. Κοίταξα γύρω μου, όλα τα μάτια ακόμη πάνω μου. Αισθάνθηκα για λίγο σαν ηθοποιός θεάτρου. Κάθε μου κίνηση κι ένα νόημα, κάθε μου λέξη και μια φυγή. Συνειρμικά σε θυμήθηκα. Στην Επίδαυρο σε είδα τελευταία φορά. Με κοίταξες (με νόημα; ποτέ δεν έμαθα…), χαμογέλασες και κάτι του ψιθύρισες. Αμέσως σηκώθηκε, σε τράβηξε κοντά του κι εσύ τον αγκάλιασες. Είδα στον καρπό σου το ρολόι που σου είχα αγοράσει…

Ρολόι! Είναι ώρα! Νοήματα από τον βοηθό, ανοίγω το σημειωματάριο μου, 5,4,3,2, (σιωπή):

«Κυρίες και Κύριοι, τα αποτελέσματα των exit poll δεν επεφύλασσαν εκπλήξεις…»