Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,
και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
(…)
Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.
(Juliette Binoche in “Trois couleurs: Bleu” by Krzysztof Kieslowski)
– How’s the trial going?
– They’ll get their punishment, I promise you.
(Samia Muriel Chancrin and Diane Kruger in “Aus dem Nichts” by Fatih Akin, 2017)
Even though…
I’m no better…
than a beast…
don’t I have the right…
to… LIVE?
(Min-sik Choi in “Oldboy” by Chan-wook Park, 2003)
– Yeah, well, adjust your goals, not the world.
– Is that the same advice you’d give Pen?
– No! She’s young. She should change the world any chance she gets.
(Ralph Fiennes and Matthias Schoenaerts in “A Bigger Splash” by Luca Guadagnino, 2015)
– It’s like this. You wake up. Then you watch TV. You get in the car, then you listen to the radio. Then you go to you little job or your little school but we’re not gonna hear about that on the 6pm news.
Why? Because nothing is really happening
Then you go home and watch some more TV. Or maybe it’s a fun night, and you go out and you watch a movie. I mean it’s got so bad, that half the time the people on TV, inside the TV, they’re watching TV. And what are all these people watching?
People like me.
And what are all you doing right now? You’re watching me. Don’t you think you would have changed the channel by now if all I did was getting “A” in geometry?
(Ezra Miller in “We Need to Talk About Kevin” by Lynne Ramsay, 2011)
– I mean, you’re a doctor, right? Am I dying? Can you tell me that?
– No.
– No, you can’t tell me?
– I can’t tell you.
– You can’t tell me if you can’t tell me?
– No.
– No, you can’t tell me… because you’re not allowed to?
– No.
(Philip Seymour Hoffman in “Synecdoche, New York” by Charlie Kaufman, 2008)
– Have you got a stutter?
– Y-y-yeah. A b-b-bit.
– OK, fine. Don’t worry, don’t worry. Do you know where they’ve gone?
– Y-y-y…
– Fine, fine. Where?
– The Ca… Hotel.
– Hotel? Which hotel?
– Ca… The Ca… The Ca… The Ca…
– Go on.
– Ca-ca-ca…
– All right. Wait, wait, wait, wait, wait, wait, wait, wait. Slowly. Very slowly. Slowly.
– The C… The Ca… The C… The Ca…
– No hurry.
– The C-C-Ca…
– Sing it. Sing.
– # The Ca… The Ca… The Ca… The Ca… Ca…
– Plenty of time.
– # Ca… Ca… The Ca…
– Oh, come on! Sorry. I’m sorry. Um… All right, wait.
– # The Ca… The…
– Here. Write it. Cathcart Towers Hotel?
– Cathcart Towers Hotel.
(John Cleese and Michael Palin in “A Fish Called Wanda” by Charles Crichton and John Cleese, 1988)
– All the Dude ever wanted was his rug back.
I’ m not greedy.
It really… tied the room together.
Darkness washed over the Dude. Darker than a black steer’s tookus on a moonless prairie night. There was no bottom.
(Jeff Bridges in “The Big Lebowski” by the Coen brothers, 1998)
– Shut up, enough! I told you to shut up. Make a choice.
– Don’t make me choose! I can’t!
– I’ll send them both over there!
– I can’t choose!
– Take both children away! Move!
– Take my little girl! Take my baby!
(Karlheinz Hackl and Meryl Streep in “Sophie’s Choice” by Alan J. Pakula, 1982)
Αύριο, 5 Μαΐου, είναι η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος. Ήθελα να γράψω κάτι σχετικά, αλλά για άλλη μια φορά, κάποιος άλλος το έχει γράψει στο παρελθόν καλύτερα από μένα. Αυτός ο “άλλος” είναι η κουμπάρα3 κι επειδή αύριο θα λείπει, της το αφιερώνω από σήμερα κι ελπίζω να την καταφέρω να αρχίσει να ξαναποστάρει, γιατί μου έλειψε…
Περισσότερο από δέκα χρόνια πριν, στη διάρκεια μιας ακόμη βαρετής διαδρομής με το αυτοκίνητο, ήρθαν σκόρπιοι στίχοι και ξύπνησαν το ημι-ναρκωμένο μυαλό μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ευχή πάντα η ίδια: να συστήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός το κομμάτι που παίζει. Πράγματι, καταφέρνω να ακούσω ότι το τραγούδι λέγεται “Everybody’s free to wear sunscreen” και ερμηνευτής είναι ο Buz Luhrmann. ‘Ο ποιός;’, αναρωτιέμαι καθώς ο οδηγός του αυτοκινήτου που με ακολουθούσε είχε αρχίσει να κορνάρει λες και μόλις το τζίνι του είχε πραγματοποιήσει την τελευταία του ευχή (δηλαδή να κορνάρει μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή). Τον Buz Luhrmann τον γνώριζα ως σκηνοθέτη, παρόλο που η μόνη του ταινία που είχα δει ήταν το καταπληκτικό Romeo+Juliet αλλά το όνομά του το είχα κρατήσει (όπως πολλά άλλα που απορώ πώς μένουν στη μνήμη μου λες και προετοιμάζομαι πάντα να παίξω στο «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος»). Φυσικά, λίγα χρόνια αργότερα, θα…
View original post 960 more words
