Πέρασαν σχεδόν πέντε μήνες απ’ τον αδόκητο χαμό του Σέργιου Γκάκα. Του Σέργιου, σκέτο. Και τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο τον φέρνω στο μυαλό μου. Ή μάλλον συμβαίνουν γεγονότα που υπό άλλες, παλιότερες συνθήκες, δεν ξέρω αν θα μου τον θύμιζαν, αλλά να που τώρα, σχεδόν τολμώ να πω ότι… μου λείπει. Γιατί μου λείπει; Τι μου λείπει; Πώς γίνεται να μου λείπει, αφού στην πραγματικότητα τον γνώριζα ελάχιστα, σχεδόν καθόλου; Και αν εμένα μου συμβαίνει αυτό, τι να πουν, πώς να εκφράσουν και πώς άραγε βιώνουν την οδύνη, το μέγεθος της απώλειας, οι οικείοι του, η οικογένεια, οι κολλητοί του;
Με τον Σέργιο βρεθήκαμε από κοντά όχι πάνω από δέκα φορές. Σχεδόν όλες ήμασταν και με άλλο κόσμο μαζί, συγγραφείς ή τέλος πάντων του συναφιού. Προσωπικές κουβέντες θα ανταλλάξαμε τρεις ή τέσσερις φορές. Και τις θυμάμαι όλες. Όχι τις φορές, τις κουβέντες. Ανοιχτόκαρδος, φιλεύσπλαχνος, ειλικρινής και παράλληλα πάντοτε to the point, δε μασούσε τα λόγια του. Τελευταία φορά που τον είδα, δεν τον είδα ακριβώς. Τον προσπέρασα. Αγκάλιαζε κάποιον, τον αποχαιρετούσε μετά από μια εκδήλωση. Μου έπιασε τον ώμο. Γύρισα. «Δε σου είπα για το βιβλίο σου… Μου άρεσε πολύ… Και δεν το’ χω με τα μηνύματα και τα Facebook… Ήθελα να σ’ το πω από κοντά… Να βρεθούμε…»
Δεν τα καταφέραμε.
Τις μέρες που ακολούθησαν το σοκ του χαμού του, διάβασα πολλά για τη ζωή του, για τα οποία δεν είχα ιδέα και κάπου εκεί ξεκίνησαν σιγά σιγά να δημιουργούνται αυτές οι μικρές ρωγμές στο παρελθόν μου, τις οποίες θα ήθελα ο Σέργιος να γέμιζε. Να του είχα δώσει ένα χειρόγραφό να μου πει τη γνώμη του, να είχα δει μια παράστασή του στη Ρεματιά, να είχαμε παρακολουθήσει μαζί έναν αγώνα ποδοσφαίρου, να είχαμε αράξει στην πλατεία Χαλανδρίου χωρίς να έχουμε απολύτως τίποτα να πούμε ή να κάνουμε.
Κατέληξα πως το γεγονός που με στεναχωρεί είναι ότι τον γνώρισα τόσο λίγο. Ζηλεύω αυτούς με τους οποίους έσπαγε πλάκα στα διαλείμματα, αυτούς που μαζί τους έκανε κοπάνες, που αργότερα τα ‘πινε παρέα, που τους έλεγε τα μυστικά του. Ζηλεύω τους ηθοποιούς που δούλεψαν μαζί του, τους συναδέλφους του στο ραδιόφωνο και στον Δήμο. Μου λείπουν αυτά που δεν έζησα μαζί του, οι χαμένες κοινές μας εμπειρίες. Οι ρωγμές στο παρελθόν μου άνοιξαν μεν αλλά ποτέ δε γέμισαν με την συγκολλητική (παρ)ουσία του Σέργιου. Φώλιασε ο αέρας, παρέσυρε βίαια μερικές σελίδες από το άλμπουμ των φωτογραφιών μου και άφησε μονάχα τα σκισμένα φύλλα μέσα για να μου τον θυμίζουν.
(Σημείωση: Στη φωτογραφία, από αριστερά, ο Σέργιος, ο Βαγγέλης, εγώ, ο Άντυ και βεβαίως η Χάρλεϋ, τον κοβιντ-Μάιο του 2021, στο Monogram Χολαργού)
dorosantoniadis.com 