Πετάγεται σήμερα το πρωί ο μικρός πάνω μου στο κρεβάτι:
– Ντάντι, σ’ αγαπώ κι ας μη σε βλέπω…
– Αυτές τις μέρες που τρέχουμε με τις δουλειές;
– Όχι! Τώρα, που δε σε βλέπω…
– Τώρα που τελείωσαν τα σχολεία και είσαι όλη μέρα με τους φίλους σου;
Απλώνει βαριεστημένα το χέρι ο μικρός κι ανάβει το φως.
– ΤΩΡΑ, λέμε. ΤΩΡΑ!
– Αααα! Κι εγώ σ’ αγαπώ!
Και τον φίλησα και λυθήκαμε στα γέλια… 🙂
dorosantoniadis.com 