ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ στο σωτήριον έτος 2005. Μόλις έχω μπει στο γραφείο του Γρηγόρη μαζί με την Καρίνα. Είναι μεσημέρι και κάνουμε διάλειμμα για φαγητό, στην εταιρεία που δουλεύαμε όλοι τότε. Οι δύο φίλοι και συνάδελφοι, που ήταν και λίγο μεγαλύτεροι από μένα, είχαν ήδη παιδιά και -δικαίως ή αδίκως- οι συζητήσεις που ξεκινούσαν αφορούσαν ως επί το πλείστον καθημερινές ιστορίες γύρω από αυτά. Εγώ δεν είχα ακόμα παιδιά. Λίγους μήνες πριν είχαμε παντρευτεί με την Αγγελική. Το σπορ αυτό μας ήταν λοιπόν άγνωστο.
Δέκα χρόνια πριν, η κρίση ακόμη δεν είχε χτυπήσει την πόρτα μας -ή τέλος πάντων αν την είχε χτυπήσει, το είχε κάνει πολύ απαλά. Μη και μας ξυπνήσει από το λήθαργο. Ήταν τότε που νιώθαμε κερδώοι, πληρωνόμασταν καλά και ακόμα κάναμε όνειρα για το μέλλον. Θυμάμαι σαν τώρα που σηκώθηκα όρθιος, σχεδόν εκνευρισμένος και τους ρώτησα το εξής: «Αυτό είναι λοιπόν; Αυτό είναι η ζωή; Γι’ αυτό γεννηθήκαμε;». Με κοίταξαν και οι δύο σαν να ήμουν ο Ε.Τ. Υποθέτω πως ακόμα έψαχναν τρόπο να επικοινωνήσουμε στη γλώσσα μου, όταν τους βομβάρδισα με διευκρινιστικές ερωτήσεις: «Αυτό θα κάνετε από δω και πέρα; Θα ζείτε για τα παιδιά σας; Αυτό μου λέτε και μένα; Πως σε λίγο που θα κάνω παιδιά, γι’ αυτά θα μιλάω όλη μέρα; Μόνο μ’ αυτά θα ασχολούμαι; Τι έφαγαν, αν έφαγαν, αν διάβασαν, αν κοιμήθηκαν, αν ξύπνησαν, αν χτύπησαν, αν αρρώστησαν, γιατί άργησαν, με ποιον πήγανε και (στην τελική) γιατί βγήκαν έξω;;; Πως ΕΓΩ τελείωσα; Τέρμα τα θέλω ΜΟΥ; Μέχρι να πεθάνω; This is it?»
Τα είχα πάει καλύτερα. Με κατάλαβαν. Το έβλεπα ξεκάθαρα στη φάτσα τους πως δεν ήμουν πλέον ένας εξωγήινος. Ήμουν απλώς ένα παιδάκι, ένα νεούδι, ένας ψάρακας, ένας λεγεωνάριος που πάει να καταταγεί στον ρωμαϊκό στρατό και περιμένει να φάει τις μπούφλες του από τους Γαλάτες. Μου χαμογέλασαν και οι δύο. Η Καρίνα μάλιστα άφησε τα μαχαιροπήρουνα της και σηκώθηκε. Με αγκάλιασε και μου είπε να καθίσω δίπλα της. «Να του το πω εγώ, μωρέ;» ρώτησε τον Γρηγόρη, γέρνοντας το κεφάλι της ελαφρά κάτω και αριστερά, με τον μοναδικά ναζιάρικο τρόπο της. Αυτός απλώς κατένευσε συγκινημένος. Γυρνάει η Καρίνα, με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει: «Ναι».
Έστρεψα το βλέμμα μου αργά και απέλπιδα να κοιτάξω τον Γρηγόρη. Δάκρυα έσβηναν στους κροτάφους του…
dorosantoniadis.com 
Εκεί που ήσουν ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ρθεις. Ταιριάζει πολύ.
Βέβαια εγώ είμαι ακόμα στην θέση που ήσουν εσύ το 2005, ελπίζω πρώτα ο Θεός σύντομα να καταταγώ και εγώ με την σειρά μου.
Παρόλα αυτά υπάρχουν ταμένοι – κατεταγμένοι οι οποίοι καταφέρνουν να κρατούν σε απόλυτη ισορροπία αυτή την «ανελέητη» ανάγκη.
Ζωντανό και λαμπρό παράδειγμα η φίλη μας Ζωή η οποία στα όσα χρόνια συμβιώνω στην φιλία μας μαζί με το βλαστάρι της, ποτέ δεν με έκανε να νιώσω όπως εσύ τότε. Ελπίζω να της μοιάσω, αν και, για αγχωμένη μάνα κουκουβάγια με βλέπω…..
Φιλιά από μια άλλη ήπειρο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με τη διαφορά ότι εμείς εκεί τρώγαμε κάθε μεσημέρι μαζί. Αναπόφευκτα μιλούσαμε για όλα τα καθημερινά. Εσύ πιθανότατα αναφέρεσαι στις φορές που βρισκόσασταν π.χ. για καφέ μια φορά την εβδομάδα. Η Ζωή δεν είχε γεννήσει ακόμα όταν δούλευε μαζί μας. Άμα βρεθώ κι εγώ με κάποιον μια φορά την εβδομάδα, ειδικά αν δεν είναι του… σπορ, μπορεί και να μη μιλήσω για παιδιά. .. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!