Ο χιονάνθρωπος – Τζο Νέσμπο

ΤΙ καλύτερο από μια γενέθλια καταχώρηση για έναν από τους αγαπημένους μου ήρωες, το Χάρι Χόλε!

Τα έλεγα και πιο πριν εδώ όταν έγραψα για την αρχή της ιστορίας και είχα παρουσιάσει -συνοπτικά ομολογουμένως- την πρώτη άτυπη τριλογία του Νέσμπο με ήρωα το Χάρι Χόλε.

Με κάποια αφορμή λοιπόν είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες σε ένα e-mail που έστειλα σε πολλούς φίλους το παρακάτω, το οποίο θέλω να μεταφέρω εδώ, γιατί ταιριάζει απόλυτα ως εισαγωγικό σχόλιο στη συγκεκριμένη παρουσίαση:

Στο ευρωπαϊκό νουάρ, οι ήρωες δεν είναι «χάρτινοι». Έχουν ευαισθησίες, εμμονές, πάθη, αδυναμίες μα κυρίως βιώνουν καταστάσεις πραγματικές, αμφιλεγόμενες όχι ασπρόμαυρες και ενώ μπορεί στο τέλος να βγαίνουν συνήθως νικητές (όχι πάντα!), σπανίως βγαίνουν αλώβητοι. Παρόλαυτα νιώθεις σχεδόν σε κάθε τους δράση πως είναι ζωντανοί, αληθινοί και ειλικρινείς. Δεν είναι οι κλασικοί αμερικανοί «ατσαλάκωτοι» σούπερ ήρωες…

Ο Χάρι Χόλε, είναι ένας χαρακτήρας που έχει όλα σχεδόν τα παραπάνω. Στην τέταρτη ιστορία του που μεταφράζεται στα ελληνικά, για πρώτη φορά στην καριέρα του αντιμετωπίζει ένα μοτίβο φόνων, που τον οδηγεί να πιστέψει πως έχει μπροστά του τον πρώτο σίριαλ κίλερ της Νορβηγίας. Σήμα κατατεθέν του ένας χιονάνθρωπος στον περιβάλλοντα χώρο του εγκλήματος, φτιαγμένος κάθε φορά από το πρώτο χιόνι. Και όπως προχωράει η όλη ιστορία, δείχνει να τον εμπλέκει προσωπικά… εντελώς προσωπικά!

(…) Άραγε με ποιους δαίμονες πάλευε ο Ίνταρ Βέτλεσεν; Τους κουβαλούσε μαζί του και μέσα σ’ εκείνο το δωμάτιο ή μήπως εκεί ήταν το ιερό άδυτο, το άσυλο του; Ίσως είχε βρει κάποιες απαντήσεις, αλλά όχι όλες. Ποτέ δεν τις βρίσκει κανείς όλες. Όπως αν η τρέλα και το κακό είναι δύο διαφορετικές οντότητες ή αν, όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον σκοπό της καταστροφής, απλώς την ορίζουμε ως τρέλα. Το μυαλό μας μπορεί να χωρέσει ότι ένας άνθρωπος αναγκάζεται να πετάξει μια ατομική βόμβα σε μια πόλη εκατομμυρίων αθώων αμάχων, αλλά όχι ότι κάποιος αισθάνεται υποχρεωμένος να ξεκοιλιάσει τις πόρνες που διασπείρουν αρρώστιες και ηθική εξαχρείωση στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Γι’ αυτό αποκαλούμε το πρώτο ρεαλισμό και το δεύτερο παράνοια. (…)

Ο Νέσμπο γράφει ένα σχεδόν τέλειο αστυνομικό μυθιστόρημα. Εκτός από τον κεντρικό ήρωα, και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι πραγματικοί, κανείς δεν είναι κομπάρσος, τους μελετά και τους περιγράφει σε βάθος. Πλοκή, ανατροπές, αισθήματα, ψυχισμοί, έρωτας, αδιέξοδα, φόνοι. Όλα στη σωστή δόση.

Εκδόσεις Μεταίχμιο. Βαθμολογία 8/10