ΕΧΩ γράψει αρκετές φορές για τις περιπέτειες του Ρίτσερ. Αυτή όμως δεν είναι σαν τις άλλες, γιατί ο Τσάιλντ τον τοποθετεί αρχές του 1990, όταν ακόμη ήταν ένας Ταγματάρχης Στρατονόμος. Η ιστορία έχει πολύ λιγότερη βία, είναι πιο εγκεφαλική και δείχνει έναν Ρίτσερ που αναπόφευκτα πρέπει πλέον να ακολουθήσει κάποιους κανόνες και όχι το κλασικό του “My way or the highway” που ξέρουμε.

Βρισκόμαστε ακριβώς στο μεταίχμιο Παραμονής 1989 με Πρωτοχρονιά 1990. Ο Ρίτσερ αποσύρθηκε εσπευσμένα από μια αποστολή στον Παναμά και έχει φτάσει μόλις δυο μέρες πριν στο στρατόπεδο του Φορντ Μπερντ στη Νότια Καρολίνα. Είναι αξιωματικός υπηρεσίας το βράδυ της παραμονής και ενημερώνεται τηλεφωνικά για τον θάνατο από καρδιακή προσβολή ενός υποστράτηγου σε ένα δωμάτιο ενός μοτέλ στην πόλη. Στην αρχή δεν πιστεύει πως χρειάζεται να εμπλακεί, γιατί ο θάνατος του δείχνει από φυσικά αίτια, αλλά οι ανώτεροι του έχουν άλλη άποψη. Στην έρευνα του ανακαλύπτει πως ο υποστράτηγος έλαβε μέρος σε ένα μυστικό συνέδριο του οποίου δεν μπορεί να βρει την ημερήσια διάταξη, γιατί από το δωμάτιο λείπει ο χαρτοφύλακας του. Ζητάει τη βοήθεια μιας γυναίκας στρατιωτικού, της υπολοχαγού Σάμερ, για να πάνε μαζί να ανακοινώσουν τα δυσάρεστα στη σύζυγο του θύματος. Την βρίσκουν όμως νεκρή…

(…) Όποτε μπορώ, λοιπόν, ρουφώ πληροφορίες. Και άξιζε να ρουφήξεις πληροφορίες από το σπίτι των Κρέιμερ. Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό. Ένας χλομός ήλιος το έλουζε και μια αδύναμη αύρα ταξίδευε τη μυρωδιά του καπνού των ξύλων στον αέρα. Το κρύο του απογεύματος ήταν μάλλον έντονο τριγύρω μας. Ήταν από εκείνα τα μέρη όπου θα ήθελες να ζουν ο παππούς και η γιαγιά σου. Θα μπορούσες να το επισκέπτεσαι το φθινόπωρο, να μαζεύεις πεσμένα φύλλα, να πίνεις μηλίτη και να γυρίζεις πάλι το καλοκαίρι για να φορτώσεις ένα κανό στο γέρικο στέισον βάγκον και να ξεκινήσεις για κάποια λίμνη. Μου θύμισε τα τουριστικά βιβλία που μου έδιναν στη Μανίλα, το Γκουάμ και τη Σεούλ.

Μέχρι να μπούμε μέσα. (…)

Ενδιαφέρον έχει και η δευτερεύουσα ιστορία. Ο Τζακ Ρίτσερ μαζί με τον αδελφό του Τζο, επισκέπτονται την άρρωστη μητέρα τους που είναι Γαλλίδα και ζει στο Παρίσι. Ο Ρίτσερ, εκτός από μηχανή επιβολής νόμου, ήταν και γιος μιας μάνας. Όπως τώρα τελευταία που λέω ιστορίες από όταν ήμουν εγώ μικρός στους γιους μου πριν κοιμηθούν. Και συνειδητοποιώ πως δεν ήμουν πάντα μόνο μπαμπάς…

(…) «Είμαι Γαλλίδα», είπε. «Είστε Αμερικανοί. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Όταν αρρωσταίνουν οι Αμερικανίδες, εξοργίζονται. Πώς τόλμησε η αρρώστια να χτυπήσει εκείνες; Πρέπει να διορθώσουν το λάθος αμέσως, στο λεπτό. Δεν είναι λόγος να εξοργίζεσαι. Είναι κάτι που συμβαίνει. Πρέπει να συμβεί, δεν το καταλαβαίνετε; Αν δεν πέθαιναν οι άνθρωποι, ο κόσμος θα ήταν σήμερα ασφυκτικά στενάχωρος».

«Το θέμα είναι πότε πεθαίνεις», είπε ο Τζο.

Η μητέρα μου ένευσε καταφατικά.

«Ναι», απάντησε. «Πεθαίνεις όταν έρθει η ώρα σου». (…)

Εκδόσεις BELL. Βαθμολογία 7/10

ΔΙΑΒΑΣΑ άλλο ένα βιβλίο της σειράς του Τσάιλντ με ήρωα –ποιόν άλλο;- τον Τζακ Ρίτσερ. Είναι το τρίτο βιβλίο που διαβάζω και έτσι πλέον ήξερα πολύ καλά τι να περιμένω. Ίσως γι’ αυτό να ήθελα κάτι παραπάνω ή -κατ’ ακρίβεια- κάτι λιγότερο αυτή τη φορά. Ομολογώ πως είναι μάλλον το χειρότερο από τα τρία βιβλία που διάβασα. Όχι κακό, απλώς χειρότερο. Πολλή βία, πάρα πολλή βία και με προσπάθεια από το συγγραφέα να τη δικαιολογήσει -στα μάτια πάντα του ήρωα του.

Ο Ρίτσερ προσπαθεί να πάει στη Βιρτζίνια. Στο δρόμο αποφασίζει να σταματήσει σε ένα σταυροδρόμι σε μια περιοχή στην κομητεία της Νεμπράσκα. Μια σειρά γεγονότων των φέρνουν αντιμέτωπο με την οικογένεια Ντάνκαν, τα τρία αδέλφια ηλικίας γύρω στα εξήντα και τον γιο του ενός, τον Σεθ. Οι Ντάνκαν έχουν μια μεταφορική εταιρεία και εξουσιάζουν ουσιαστικά την περιοχή εκμεταλλευόμενοι τους αγρότες που θέλουν να μεταφέρουν τη σοδειά τους και που κάθε άλλη επιλογή θα ήταν ασύμφορη γι’ αυτούς. Τίποτα όμως δε δικαιολογεί ούτε το μέγεθος του πλούτου των Ντάνκαν, αλλά ούτε και το μέγεθος της τρομοκρατίας που σπέρνουν σε όλους, ακόμα και στην ίδια τη γυναίκα του Σεθ που πολύ συχνά ο άντρας της την κακοποιεί. Οι Ντάνκαν περιμένουν ένα πολύτιμο φορτίο το οποίο πρέπει να παραδώσουν στο Λας Βέγκας. Το φορτίο αυτό έχει καθυστερήσει και οι Ντάνκαν που ήδη έχουν βάλει στο μάτι τον Ρίτσερ ο οποίος σκαλίζει μια υπόθεση εξαφάνισης ενός μικρού κοριτσιού πριν από εικοσιπέντε χρόνια στην οποία κύριοι ύποπτοι ήταν αυτοί, ρίχνουν επίτηδες το φταίξιμο σε αυτόν. Έτσι όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας μέχρι και το Λας Βέγκας, αναγκάζονται να στείλουν τα πρωτοπαλίκαρα τους στην περιοχή για να βοηθήσουν τους Ντάνκαν να τον βγάλουν από τη μέση. Μαζί με αυτούς και οι Κορνχάσκερς, μια τοπική ομάδα από πρώην ποδοσφαιριστές οι οποίοι εκτελούσαν χρέη μπράβων στην περιοχή.

Το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα είναι στα εκατό χιλιόμετρα και ο Ρίτσερ ως γνωστό δεν κάνει ποτέ πίσω, άρα το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το πώς και με ποιά σειρά 😉

 (…) Για μια στιγμή ο άντρας έμεινε ανέκφραστος, έπειτα ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, σαν να είχε μόλις ανατείλει ο ήλιος, σαν να είχε μόλις κάνει την εμφάνιση της μια απίστευτη ευκαιρία, σαν να είχε μόλις ανοίξει ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα, σαν να είχε μόλις πετύχει γκολ από το κέντρο του γηπέδου. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών και καμπούριασε το σώμα του κι έσφιξε το δεξί του χέρι σε γροθιά κάτω από το σαγόνι του κι ετοιμάστηκε να ορμήσει με το αριστερό του.

Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Ρίτσερ. Ο τύπος χοροπηδούσε εδώ κι εκεί σαν το μαρκήσιο του Κουίνσμπερι. Δεν είχε ιδέα. Φαίνεται πως ο τελευταίος αγώνας πυγμαχίας που είχε δει ήταν από το Ρόκι. Είχε δύο μέτρα ύψος και βάρος εκατόν τριάντα κιλά και βάλε, αλλά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα καλοθρεμμένο βόδι, τεράστιο και χαζό και γυαλιστερό, που πήγαινε να τα βάλει μ’ έναν αρουραίο των υπονόμων.

Έναν αρουραίο που ζύγιζε εκατόν δέκα κιλά. (…)

Εκδόσεις BELL. Βαθμολογία 6,5/10

ΤΟ αποφάσισα. Όποτε θέλω λίγο να χαλαρώσω, θα διαβάζω μια περιπέτεια του Τζακ Ρίτσερ. Πως έχεις δει ας πούμε το Κρυμμένος του Χάνεκε και έχεις αρχίσει να αναρωτιέσαι τι γίνεται στην τελευταία σκηνή και την βάζεις ξανά και ξανά ή τι γίνεται μετά (αν είναι ποτέ δυνατόν να γίνεται κάτι μετά από μια ταινία άλλως τε!!!); Ε, μετά, για να ξελαμπικάρεις θα δεις μια αμερικάνικη ταινία δράσης του τύπου Επικίνδυνες Αποστολές, που ξέρεις πως θα έχει πολύ ξύλο, εκρήξεις και γενικά χαμό αλλά στο τέλος θα τους νικήσει όλους ο ήρωας και δε θα σου μείνουν και ανησυχίες την ώρα που πας για ύπνο. Κάτι τέτοιο λοιπόν είναι τα βιβλία του Λη Τσάιλντ. Συνεχής δράση από το πρώτο κεφάλαιο με έναν ήρωα τύπου ψαγμένο Σβαρτσενέγκερ (άλλο που στην πρώτη ταινία που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη τον ενσάρκωσε ο Τομ Κρουζ!). Μέχρι και τον Κύπριο Φιλόσοφο Ζήνωνα τον Κιτιέα θα μνημονεύσει ο Ρίτσερ σε αυτή την ιστορία!

(…) Λάθος. Σοβαρό λάθος. Είχε φανεί έξυπνος, αλλά όχι αρκετά.

Και τώρα θα πλήρωνε, και μάλιστα ακριβά.

Έξι εναντίον ενός.

Πεντακόσια πενήντα κιλά εναντίον εκατόν δεκαπέντε.

Καθόλου καλή αναλογία.

Συνειδητοποιούσε ότι κρατούσε την ανάσα του και την άφησε να βγει αργά και παρατεταμένα. Dum spiro spero. Όσο αναπνέω, ελπίζω. Ένα ρητό που ο Ζήνων ο Κιτιεύς δε θα το καταλάβαινε και δε θα το ενέκρινε. Μιλούσε ελληνικά, όχι λατινικά, και προτιμούσε την υπομονή από τη ριψοκίνδυνη αισιοδοξία, όμως ο Ρίτσερ έβρισκε καλό το ρητό, όταν δεν είχε από πουθενά αλλού να πιαστεί. (…)

Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν του Τσάιλντ που δανείστηκα (!) από τον πατέρα μου, ο περιπλανώμενος Ρίτσερ μόλις φεύγει με τα πόδια (μην βρίσκοντας άλλο μεταφορικό μέσο) από την πόλη Χόουπ (Ελπίδα) του Κολοράντο, προς την πόλη Ντισπέαρ (Απόγνωση). Με το που φτάνει εκεί, θα νιώσει αμέσως ανεπιθύμητος μιας και στο εστιατόριο που έκατσε για να φάει, αντί για φαγητό, έρχονται τέσσερις τύποι και του λένε να φύγει αμέσως από την πόλη τους. Έτσι απλά. Χωρίς κανένα λόγο. Και ξέρουμε πως τον Ρίτσερ δεν μπορείς να τον διώξεις έτσι απλά από κάπου. Πρέπει να το θέλει και ο ίδιος. Και ο ίδιος δεν το θέλει, από αντίδραση, επειδή δεν του αρέσει να του λένε τι να κάνει.

(…) Δεν ήξερε να λέει ψέματα. Καθόλου. Ο Ρίτσερ είχε γνωρίσει μερικούς πραγματικά αντιπροσωπευτικούς τέτοιους τύπους στην προηγούμενη ζωή του. Αυτή είχε όλα τα σημάδια. Ξεροκατάπινε, άρχιζε, σταματούσε και άρχιζε ξανά, τραύλιζε, έκανε νευρικές κινήσεις, έριχνε βλέμματα δεξιά. Οι ψυχολόγοι έχουν βρει ότι το κέντρο μνήμης βρίσκεται στο αριστερό τμήμα του εγκεφάλου και το κέντρο φαντασίας στο δεξιό. Έτσι οι άνθρωποι ασυναίσθητα κοιτάζουν αριστερά όταν θυμούνται κάτι και δεξιά όταν επινοούν αυτά που λένε. Όταν λένε ψέματα. Η κοπέλα κοίταζε δεξιά τόσο πολύ που κινδύνευε να πάθει αυχενικό σύνδρομο. (…)

Ο Ρίτσερ βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ιστορία πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι είχε αρχικά φανταστεί. Μια ολόκληρη πόλη έχει ξεσηκωθεί εναντίον του. Όλοι δείχνουν να κρύβουν κάποιο μυστικό και μάλιστα όχι όλοι το ίδιο. Ολόκληρη η πόλη ανήκει σε έναν ιεροκήρυκα που έχει ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλων, στο οποίο δουλεύουν όλοι οι κάτοικοι της. Ξέρει πως η μόνη λύση είναι να επισκεφτεί το εργοστάσιο και να γνωρίσει κατ ιδίαν τον ιδιοκτήτη του. Μόνη του βοήθεια η Βον, μια αστυνομικός της Χόουπ, που σιγά-σιγά ενδιαφέρεται και αυτή για το τι συμβαίνει στη διπλανή πόλη. Εν τω μεταξύ και άλλοι ανεπιθύμητοι διώχνονται από την Ντισπέαρ και όλοι καταλήγουν στην Χόουπ…

Εκδόσεις BELL. Βαθμολογία 7/10