ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατόρθωσα να το διαβάσω. Μετά το Logicomix, αυτό είναι το επόμενο βιβλίο του Παπαδημητρίου που διαβάζω. Είχα ακούσει πολλά και περίμενα πως και πώς να το πάρω στα χέρια μου. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα, γιατί ενώ περίμενα ένα βιβλίο με πιο πολλά μαθηματικά, αυτά -αν και στην ουσία της ιστορίας- απλώς… αιωρούνται.
Αφηγητής μας ο Χρήστος Π. ο οποίος όμως δεν είναι ο κεντρικός ήρωας. Βρίσκεται στην Πύλο το 2007 λίγο πριν τη μεγάλη πυρκαγιά με την αδελφή του Κλειώ και αποφασίζει να εξιστορήσει μια ιστορία για τη μητέρα του Ελένη και για τον πατέρα του τον Μπίθρο. Αυτοί είναι ουσιαστικά οι κεντρικοί ήρωες. Ο Μπίθρος, ένας Τσιγγάνος πολύ διαφορετικός από όλους όσους έχουμε δει/γνωρίσει/συναναστραφεί και η Ελένη, μια από τις πρώτες γυναίκες hacker. Οι δυο τους την περίοδο της δικτατορίας πέρασαν μέσα από το ΚΚΕ και κατέληξαν μέλη μιας επαναστατικής και μετέπειτα τρομοκρατικής οργάνωσης (μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία;).
(…) «Μαμά;» αρχίζω. Δεν είναι εύκολο να ρωτήσω, αλλά χρόνια έχω την απορία. «Ο μπαμπάς σε κάρφωσε το 1973;» Με κοιτάζει έκπληκτη. Μετά το πρόσωπο της συννεφιάζει, αλλά μονό για κάνα-δυο δευτερόλεπτα. Τώρα το χαμόγελο της είναι θλιμμένο. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά, σκύβει και με φιλάει στο μέτωπο. «Πρέπει να μάθεις, ε;» λέει. (…)
Εμβόλιμα, διαβάζουμε την ιστορία του Σαράντου, εξάδελφου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και μακρινού συγγενή του Χρήστου Π., ο οποίος την περίοδο της επανάστασης του 1821, χάνει τη θυχατέρα του Χριστίνα και μαθαίνει πως την απήγαγαν οι Τούρκοι. Τότε αποφασίζει να μπει ενεργά στον αγώνα. Προσωπικά, αυτά ήταν και τα κεφάλαια του βιβλίου που μου άρεσαν πιο πολύ από όλα. Οι χαρακτήρες του Σαράντου, της Χριστίνας, αλλά και του πιο μεγάλου Σαράντου του 1853 ο οποίος έχει πλέον τυφλωθεί, είναι εξαιρετικοί. Τα κεφάλαια είναι δε γραμμένα στη γλώσσα που τότε μιλούσαν και αυτό πραγματικά ήταν που μου έκανε ξεχωριστή εντύπωση, γιατί η πρωτότυπη χειρόγραφη έκδοση είναι γραμμένη στα αγγλικά και το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας είναι μετάφραση. Πως άραγε είχαν γραφτεί αρχικά αυτά τα κείμενα και μεταφράστηκαν τόσο όμορφα από τη Νίνα Μπούρη; Πολύ θα ήθελα να μάθω.
(…) Η γυναίκα έρχεται πάλι και την κοιτάζω και χαμογελώ. «Άμπλα» της λέω και ίσα που ακούω τη φωνή μου. Είναι λεπτή και τα μάτια της είναι τεράστια και όμορφα και γεμάτα όνειρα, και η μύτη της είναι μικρή και αρχοντική, και τα χείλη της χαμογελούν πάντα και μου αρέσει όταν με φιλάει στο μέτωπο. «Με λένε Ντενίζ» λέει. «Με λένε Χρύσα» αποκρίνομαι, και ήθελα να πω «Χριστίνα», αλλά το παρανόμι μού ανέβηκε ακάλεστο στη γλώσσα μου και τώρα είναι αργά για να το πάρω πίσω, και έτσι θα με λένε στην καινούργια μου ζωή. (…)
Τέλος, που κολλάει η ανεξαρτησία; Η ανεξαρτησία εμφανίζεται σε κάθε ιστορία, από τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας το 1821 έως και την ανεξαρτησία της τελευταίας ζαριάς από την προηγούμενη, σε μια παρτίδα για τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος τάβλι, όπου -όπως λέει και ο συγγραφέας- στο τάβλι μπορεί να παίξεις μια τέλεια παρτίδα και παρ’ όλα αυτά να χάσεις.
Σημείωση: Πριν το διαβάσετε, προετοιμαστείτε κατάλληλα απαντώντας στο ερώτημα τι κοινό έχουν η επανάσταση και ο έρωτας; 😉
Εκδόσεις Πατάκη. Βαθμολογία 7/10
