ΔΕΝ έχω πάρα πολλούς φίλους στο Facebook. Το 95% τους γνωρίζω προσωπικά και με το υπόλοιπο 5% σίγουρα κάτι μας δένει, κάτι περισσότερο εννοώ από έναν κοινό φίλο. Τον Κώστα τον γνώρισα από τις δημοσιεύσεις φίλων στο Facebook και μέτρησα τα κοινά μας: Φίλος φίλου μου (ένα, και να προσθέσω εδώ πως το Φίλος Φίλου ΔΕΝ είναι κυπριακό όνομα 🙂 ), πολύ γνωστός (μπα…) δρομέας (δύο) και Μαραθωνοδρόμος (ούτε που πλησίαζα τότε, τώρα οριακά) στην Κύπρο (τρία), ίσως από τους πιο γνωστούς εν ενεργεία (πολύ μακριά, άπιαστα μακριά, πωπω πόσο μακριά), ο οποίος διατηρούσε blog (τέσσερα) και παράλληλα είχε εκδώσει βιβλία (τότε όχι, αλλά ήλπιζα) με διηγήματα και ποιήματα. Αποφάσισα λοιπόν να του κάνω αίτημα φιλίας, το οποίο για καλή μου τύχη αποδέχθηκε αμέσως.
Αυτό έγινε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Έκτοτε συνομιλήσαμε αρκετές φορές για τα κοινά μας ενδιαφέροντα και πρόσφατα του ζήτησα συμβουλές ενόψει του πρώτου μου Μαραθωνίου. Πριν λίγες μέρες είχα επιτέλους τη μεγάλη χαρά να τον γνωρίσω δια ζώσης στην παρουσίαση του βιβλίου μου στη Λευκωσία. Φέρνοντας ο Κώστας το βιβλίο μου να του το υπογράψω, μου χάρισε δύο δικά του. Αποφάσισα να ξεκινήσω με το πρώτο βιβλίο του, που διάβασα πως είναι συλλογή διηγημάτων, γιατί σκέφτηκα πως θα ταιριάξει με τον τρόπο που διαβάζω, δηλαδή κάθε βράδυ καμιά δεκαριά σελίδες πριν κοιμηθώ. Δεν τα υπολόγισα όμως σωστά, γιατί αποδείχτηκε δύσκολο, ακατόρθωτο, να σταματήσω στη μια ιστορία και έτσι το τέλειωσα σε 2 βραδιές.
(…) Είναι ωραίο να γνωρίζεις την πόλη σου τρέχοντας. Αυτούς τους δρόμους τους περπάτησα, τους πέρασα με το αυτοκίνητο, ακόμα και με ποδήλατο, μόνος αλλά και με παρέα. Σαν όμως τρέχω, όλα μου μοιάζουν αλλιώτικα… Όλα είναι πιο μαγικά, δεν έχουν την στατικότητα που έχουν, όταν τα βλέπεις περπατώντας, ούτε την ταχύτητα, όταν τα προσπερνάς με το αυτοκίνητο.
Είναι ενοχλητικό να μην μπορώ ποτέ να ολοκληρώσω τον κύκλο της πόλης, να τρέξω γύρω από τα ενετικά τείχη, να κάνω το γύρο της τάφρου. Είναι ενοχλητικό να συμβιβάζομαι μόνο με τη μισή, αφήνοντας την άλλη για μίαν άλλη μέρα, όταν θα περάσω από το οδόφραγμα, για να τρέξω στην άλλη μισή, που έχει το ίδιο όνομα, τον ίδιο αέρα, το ίδιο αποχετευτικό σύστημα, αγκαλιάζεται από τα ίδια τείχη, αλλά… κουβαλά αυτό το μεγάλο «αλλά» σαν κατάρα στην πλάτη της. (…)
Οι δρομείς θα αναγνωρίσουν στις σελίδες του πολλές δικές τους σκέψεις και είναι ωραίο το συναίσθημα να ξέρεις πως, αν και το τρέξιμο είναι ένα κατεξοχήν μοναχικό αγώνισμα, τελικά δεν είμαστε μόνοι.
(…) Ρώτησα πριν από πολλά χρόνια έναν πενηντάρη δρομέα γιατί τρέχει. Αυτός χαμογέλασε και μου είπε να ξεκινήσω να τρέχω και θα μάθω την απάντηση. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, μόλις τερμάτισα σ’ ένα μαραθώνιο με ρώτησε ένας νεαρός γιατί τρέχω. Χαμογέλασα και του είπα να ξεκινήσει να τρέχει και θα μάθει την απάντηση. Κάποιες απαντήσεις δίνονται μόνο στο δρόμο… (…)
Στον επίλογο του βιβλίου, διαβάζω για κάποιες δεύτερες σκέψεις του Κώστα, για το αν έκανε καλά που έβαλε μόνο την άποψη του δρομέα στο βιβλίο του και για το αν θα έπρεπε να αναφερθεί στο πώς ένιωθε η οικογένεια και οι οικείοι του. Διαφωνώ. Ο Κώστας δεν είναι ιστορικός. Δεν περιγράφει ιστορικά γεγονότα ώστε να προσπαθήσει να είναι όσο πιο αντικειμενικός και σφαιρικός. Ο Κώστας είναι καταρχήν δρομέας και μετά συγγραφέας. Διαβάζοντας το βιβλίο του ήθελα να διαβάσω τις δικές του σκέψεις. Αν θέλει κάποιος άλλος να γράψει κάτι, ας γράψει ένα δικό του βιβλίο, για παράδειγμα με τίτλο «Πώς είναι η ζωή δίπλα σε έναν δρομέα» ή ακόμα και «Τι σκέφτομαι όταν εσύ τρέχεις». Πιστεύω δε, πως θα έχει μεγάλη επιτυχία ένα τέτοιο βιβλίο, γιατί μη γελιόμαστε, το target group του είναι σαφώς μεγαλύτερο. 😉
Εκδόσεις Αρμίδα. Βαθμολογία 7/10
