ΕΙΧΑ διαβάσει αρκετά για το συγκεκριμένο βιβλίο. Άλλωστε ο Λερού έγραψε και το περιβόητο Φάντασμα της Όπερας, οπότε περίμενα πολλά. Ίσως τελικά, πάρα πολλά 😉

Ο καθηγητής Στάνγκερσον και η κόρη του είχαν μόλις ολοκληρώσει μια δύσκολη μέρα επιστημονικών πειραμάτων στον τομέα της Ραδιολογίας, γύρω από τη θεωρία του καθηγητή για τη Διάσπαση της Ύλης, μια θεωρία που θα γκρέμιζε τα θεμέλια της κρατούσας επιστήμης. Η δεσποινίς Στάνγκερσον είχε αποσυρθεί στο δωμάτιό της όταν ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται από μέσα κραυγές, ήχοι πάλης και πυροβολισμοί. Η πόρτα του δωματίου της ήταν κλειδωμένη και έτσι ο πατέρας της και ένας υπηρέτης δεν μπορούσαν να μπουν μέσα. Όταν με πολύ κόπο τελικά τα κατάφεραν, βρήκαν την κόρη του καθηγητή πεσμένη στο πάτωμα σοβαρά τραυματισμένη. Κανείς άλλος δεν ήταν στο δωμάτιο, καμία άλλη έξοδος δεν υπήρχε και το μόνο παράθυρο του δωματίου ήταν ασφαλισμένο από μέσα.

Το βιβλίο ξεκινάει με τον Σενκλέρ ένα νεαρό δικηγόρο, ο οποίος με αφορμή την επίλυση του μυστηρίου του κίτρινου δωματίου, αποφασίζει να μας μιλήσει για τον φίλο του, Ζοζέφ Ρουλεταμπίλ, έναν δημοσιογράφο μόλις δεκαοκτώ χρονών, ο οποίος και έλυσε τον γρίφο. Η εξιστόρηση ουσιαστικά ξεκινά από τη μέρα που ο Ρουλεταμπίλ μπαίνει στο δωμάτιο του Σενκλέρ με την εφημερίδα που έγραφε για το έγκλημα στα χέρια και του ζήτησε να πάνε μαζί στο Σατό ντι Γκλαντιέ, στον Πύργο του καθηγητή Στάνγκερσον, να δουν από κοντά το Κίτρινο Δωμάτιο…

(…) «Πρέπει να κάνουμε μια βόλτα», είπε ο Ρουλεταμπίλ, «για να καταλάβεις καλύτερα τι συνέβη. Πιστεύω πως έχω ανακαλύψει αυτό που όλοι ψάχνουν: τον τρόπο με τον οποίο ο δράστης δραπέτευσε από το Κίτρινο Δωμάτιο  δίχως συνεργό και δίχως τη βοήθεια της δεσποινίδας Στάγκερσον. Όσο όμως δεν είμαι βέβαιος για την ταυτότητα του επίδοξου δολοφόνου, δεν μπορώ να αποκαλύψω τη θεωρία που επεξεργάζομαι. Μπορώ μονάχα να πω ότι πιστεύω ότι είναι και σωστή και αρκετά απλή… Όσο  για το τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το μέρος πριν από τρεις νύχτες, όπως προείπα, οφείλω να τονίσω καταρχάς ότι με απασχολούσε επί ένα μερόνυχτο. Ξεπερνά κάθε φαντασία. Και η θεωρία στην οποία κατέληξα για το περιστατικό είναι τόσο παράλογη, που θα προτιμούσα το γεγονός να μείνει ανεξήγητο». (…)

Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, απλώς το βρήκα ελαφρώς ξεπερασμένο, όπως μου συνέβηκε και πρόσφατα όταν πήρα να διαβάσω ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι. Δύσκολα μπορεί -πλέον- να σταθεί ως βιβλίο αναφοράς.

Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 6/10