ΤΟ έχω ξαναγράψει: Μου αρέσει πολύ το Ευρωπαϊκό Αστυνομικό Μυθιστόρημα. ΗΠΑ-Ευρώπη: 0-1. Γενικότητα, αλλά αν σας πει κάποιος να σκεφτείτε π.χ. τις αμερικάνικες ταινίες, τι θα πείτε; Καλές, εύπεπτες, πολύ δράση, λίγο μελό, αμερικάνικη σημαία, happy end. Οκ, προφανώς υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις. Πάμε στα βιβλία. Είχα ξεκινήσει με αρκετούς έλληνες καθώς και Ιταλούς κυρίως συγγραφείς αστυνομικού. Ταιριάζουν πολύ στο στυλ, κοντινές κουλτούρες, ίδια προβλήματα γραφειοκρατίας και κρατικών μηχανισμών, ήρωες που έχουμε κάπου ξαναδεί. Αλλά το τελευταίο διάστημα, νομίζω πως διαλέγω… Σκανδιναβία. Ξεκινήσαμε με Σουηδία (Λάρσον), μάθαμε τη Νορβηγία (Νέσμπο) και τώρα… Δανία! Μου ταιριάζουν καλύτερα οι «στραπατσαρισμένοι» ήρωες όπως ο Μίκαελ, ο Χάρι και (συγκεκριμένα) ο Κάρλ. Ταυτίζομαι πιο εύκολα, όταν δεν είναι υπερήρωες. Έχουν προβλήματα εθισμών, άστατη προσωπική-συναισθηματική ζωή, παθαίνουν κρίσεις πανικού, ταλαιπωρούνται από εφιάλτες και… γερνάνε. Τέλος η δράση είναι πιο εγκεφαλική και πιο σκληρή με βασανιστήρια στα όρια.

Στο δια ταύτα λοιπόν, ο νουάρ ήρωας μας και ο -όχι οικονομικός, αλλά λόγω πολέμου- πρόσφυγας μετανάστης βοηθός του, καλούνται να εξιχνιάσουν την υπόθεση εξαφάνισης μιας ανερχόμενης και πολλά υποσχόμενης πολιτικού και αντιπροέδρου των δημοκρατικών, της Μερέτε Λίνγκαρ, που συνέβηκε 5 χρόνια πριν…

Έπαθα αυτό που μου αρέσει να παθαίνω: Να εκπλήσσομαι και να περιμένω το επόμενο κεφάλαιο, ακόμη και αν έχω διαβάσει τόσα αστυνομικά. Τέλειο! Ευχαριστώ Σοφία που μου το δάνεισες!

Εκδόσεις Λιβάνη. Βαθμολογία: 9/10