ΗΜΟΥΝΑ στο σπίτι των κουμπάρων μου μια μέρα και παρατηρούσα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη τους. Έρχεται ο Στέφανος και μου λέει «Αν δάνειζα βιβλία, θα σου έδινα να διαβάσεις αυτό» και μου δείχνει το εν λόγω βιβλίο. Παραξενεύτηκα, μιας και εκτός από την πολύ καλή σχέση μας, ο Στέφανος μου είχε ήδη δανείσει τέσσερα βιβλία του Μακριδάκη. Από την άλλη, δεν του τα είχα επιστρέψει ακόμα! Φεύγοντας λοιπόν εκείνη τη μέρα κανείς μας δεν σχολίασε ξανά το γεγονός. Την επόμενη φορά που πήγα σπίτι τους μου λέει από μόνος του «Μα καλά, με πίστεψες για το βιβλίο;» και έτσι τελικά τη δεύτερη φορά κατάφερα και έφυγα με το βιβλίο στα χέρια. Τώρα όμως είχα πέντε βιβλία να του επιστρέψω!

Ο Μάξουελ Σιμ είναι κοντά στα πενήντα και ζει μόνος του, χωρίς οικογένεια ή φίλους, στο Λονδίνο, αρχές της οικονομικής κρίσης. Πάσχει από κατάθλιψη η οποία εκδηλώθηκε με αφορμή τη φυγή της γυναίκας Καρολάιν και της κόρης του Λούσι από το σπίτι τους πριν από μερικούς μήνες. Είχε μέχρι τότε μια μάλλον συνηθισμένη ζωή που θα την έλεγες ίσως και βαρετή. Η μητέρα του είχε πεθάνει πολύ νέα και ο πατέρας του -με τον οποίο δεν είχε καθόλου καλή σχέση μιας και ποτέ δεν κατάφερε να είναι γι’ αυτόν η κλασική πατρική φιγούρα- ζει πλέον στην Αυστραλία. Πριν την εκδήλωση της αρρώστιας του εργαζόταν ως υπεύθυνος υποστήριξης μετά την πώληση σε μια εταιρεία, αλλά πλέον δεν μπορεί να εργαστεί. Η γυναίκα του, ως τελευταίο δώρο πριν τον παρατήσει, του έδωσε ένα εισιτήριο για να πάει να επισκεφθεί τον πατέρα του και να συμφιλιωθούν. Αποφασίζει λοιπόν να κάνει αυτό το ταξίδι και εκεί, στη βεράντα ενός εστιατορίου που είχε πάει να φάει, παρακολουθεί τη σκηνή μιας ασιάτισσας μητέρας με την κόρη της, να παίζουν χαρτιά και να έχουν μια ιδιαίτερη εγγύτητα η μία με την άλλη η οποία τον έκανε να σκεφτεί πως έπρεπε κάτι να κάνει, για να διεκδικήσει επιτέλους να έχει κι αυτός σχέσεις με την ίδια εγγύτητα. Μια σειρά γεγονότων τον φέρνουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο να πρέπει να ταξιδέψει στο βορειότερο άκρο του Ηνωμένου Βασίλειου με ένα πορτ μπαγκάζ γεμάτο οδοντόβουρτσες και με μόνη παρέα τη… θηλυκή φωνή του πλοηγού του. Στη διαδρομή αυτή θα συναντηθεί με το παρελθόν του και θα ανακαλύψει πράγματα που τον σπρώχνουν όλο και περισσότερο στην απόγνωση.

(…) Είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά η λογική των γεγονότων που ακολούθησαν, λες και το ξέραμε και οι δύο από πάντα πως κάποτε θα συνέβαινε αυτό˙ λες και ήταν πεπρωμένο. Κι ωστόσο, μου κάνει εντύπωση που δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές λεπτομέρειες. Πάντα θεωρούμε πως οι καθοριστικές, οι πιο πολύτιμες εμπειρίες της ζωής μας χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη μας˙ κι όμως, για κάποιο λόγο, συχνά αυτές ακριβώς είναι που χάνονται και θαμπώνουν πρώτες.(…)

Μέσα στο μυθιστόρημα, υπάρχουν τέσσερις ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν και ως τέσσερα ανεξάρτητα διηγήματα Η πρώτη είναι η ιστορία του θαλασσοπόρου Ντόναλντ Κρόουχερστ. Αυτή είναι και η κεντρική ιστορία, μιας και επιστρέφει συχνά σε αυτήν ο Μάξουελ. Μάλιστα, κάποια στιγμή θα ταυτιστεί με τον ψυχισμό του ήρωα της, θεωρώντας πως έχουν κοινή μοίρα. Οι επόμενες τρεις -η λογοτεχνική απόδοση ενός οικογενειακού ταξιδιού από την πρώην γυναίκα του, μια φοιτητική εργασία της αδελφής του παιδικού φίλου του Κρις και ένα κείμενο στο ημερολόγιο του πατέρα του Μάξουελ- αποτελούν με τη σειρά κομβικά σημεία στην όλη πλοκή, γιατί στο τέλος της κάθε μιας μαθαίνει ο Μάξουελ σημαντικές λεπτομέρειες που εξηγούν συνολικά στο πώς τελικά έφτασε ως εδώ.

Μου άρεσε αρκετά. Στην αρχή το «φοβήθηκα», γιατί δεν ήμουν κι εγώ στα καλύτερα κέφια μου όταν το διάβαζα, αλλά είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο που δε σε ψυχοπλακώνει. Τραγικό δηλαδή, με μόνη διέξοδο το χιούμορ του.

Εκδόσεις Πόλις. Βαθμολογία 7/10