ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ την περίοδο απεξάρτησης από τα αστυνομικά, έπιασα για δεύτερη φορά στα χέρια μου την Κόκκινη Μαρία. Και λέω δεύτερη, γιατί είχα προσπαθήσει ξανά πριν από μερικούς μήνες, αλλά δεν τα κατάφερα. Η γραφή του δεν μου είχε ταιριάξει καθόλου. Εν τω μεταξύ όμως το διάβασε η Αγγελική αλλά και η Τίνα –αν θυμάμαι καλά- και τους άρεσε πολύ. Όταν σκεφτόμουν τι να διαβάσω μετά τον Χεσούς Δίας, η Αγγελική μου είπε να το δοκιμάσω ξανά και πως θα μου αρέσει. Δυστυχώς με έπεισε…
Είμαι 100% σίγουρος πως κάτι δεν κατάλαβα. Καταρχάς δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα την ιστορία, αλλά θα προσπαθήσω να σας πω τι κατάλαβα: Ήρωας μας ο Άρης, ένας έφηβος, ο οποίος ενώ είναι στο αυτοκίνητο με τον πατέρα του παραμονές Χριστουγέννων, βλέπει σε κάτι φανάρια ένα κορίτσι –τη Ζένια όπως μαθαίνουμε μετά- και διαισθάνεται πως χρειάζεται να σωθεί. Προσπαθεί να πείσει τον πατέρα του να πάνε και να την πάρουν μαζί στο σπίτι τους –σχεδόν να την απαγάγουν- και μάλιστα γρήγορα, πριν την πάρουν οι κακοί. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει το κυνηγητό ανάμεσα στους κατοίκους της Στεριάς και του Νησιού…
(…) «Ζούμε στις στοές», είπε ο Στη Μέση Του Ξέφωτου. «Άλλες είναι παλιές. Άλλες σύγχρονες. Άλλες πολύ παλιές. Και στις αρχαίες κατακόμβες. Και σε όλο το δίκτυο του υπονόμου, αν εξαιρέσεις τα μέρη που είναι πνιγμένα όλο το χρόνο στα νερά. Και σε κομμάτια του Ηλεκτρικού που εγκαταλείφτηκαν. Και σε χώρους του Μετρό που δεν εγκαταλείφτηκαν, που είναι ολοκαίνουριοι. Αλλά δεν μας βλέπει κανείς… Είμαστε από πάντα εδώ. Και θα μείνουμε για πάντα. Κινούμαστε ταχύτατα. Ανεβαίνουμε πάνω, στη Στεριά, για να κλέψουμε. Διασχίζουμε την πόλη υπόγεια, και μπορούμε να βρεθούμε οπουδήποτε, οποτεδήποτε: είμαστε οργανωμένοι. Σπουδάζουμε, διασκεδάζουμε, δουλεύουμε. Είμαστε μέχρι δεκάξι χρονών. Είμαστε όλοι παιδιά. Ναι: παιδιά με πληγές. Είμαστε ένα έθνος φτιαγμένο από όλες τις εθνικότητες. Είμαστε πληγές, κι αυτό εδώ» -έδειξε γύρω του, αλλά ήταν σαν να έδειχνε τα πάντα- «είναι το χάδι μας και τα φιλιά μας. Είμαστε το Νησί». (…)
Η ίδια η ιστορία ίσως δεν έχει τόση σημασία. Προφανώς οι εικόνες και τα συναισθήματα είναι που έκαναν πάρα πολύ κόσμο να αγαπήσει αυτό το βιβλίο. Διαβάζω παντού μόνο καλά λόγια και δεν μπορώ παρά να αποδεχτώ το ότι δεν αντιλήφθηκα καθόλου ούτε τι λέει, ούτε καν σε ποιους απευθύνεται αυτό το βιβλίο. Θα έλεγα πως απευθύνεται μάλλον σε έφηβους και μάλιστα με ιδιαίτερες ευαισθησίες, αλλά βλέποντας τόσο κόσμο, όλων των ηλικιών να μιλάνε εκθειαστικά, μάλλον και εδώ έκανα λάθος. Ο λόγος που δεν μπόρεσα ποτέ να μπω στο κλίμα, πιθανολογώ πως είναι η χρήση του τρίτου προσώπου. Ενώ δηλαδή χρησιμοποιεί έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής, με πολλές επαναλήψεις των ίδιων λέξεων, τεράστιες προτάσεις και -σε πολλά σημεία- έναν σχεδόν παιδικό τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων, για μένα έπρεπε αυτά να ειπωθούν σε πρώτο πρόσωπο. Δεν μου ταιριάζει καθόλου να διαβάζω ένα παντογνώστη αφηγητή που είναι… παιδί! Αυτό το βιβλίο έπρεπε να γραφτεί σε πρώτο πρόσωπο. Θα απογειωνόταν.
(…) Έπεσε προς τα πίσω, χτύπησε με δύναμη το κεφάλι του στο πάτωμα μα δεν έδωσε σημασία, άκουσε τον πατέρα του να φωνάζει το όνομά του μα δεν έδωσε σημασία, και γύρισε απότομα και μπουσούλησε σαν μωρό, κι αισθάνθηκε ένα χέρι να του αρπάζει τον ώμο μα του ξεγλίστρησε, και κατάφερε να σηκωθεί στα πόδια του, και μπλέχτηκε σ’ ένα τραπεζάκι με φωτογραφίες, και ξεμπλέχτηκε, και ξανασηκώθηκε, κι έκανε δυο βήματα, κι εκείνο το χέρι πάλι τον έπιασε από τον ώμο, και το απέφυγε ξανά, και τον έπιασε πάλι, και το ξαναπέφυγε, κι έτρεξε στο χολ, και άρπαξε το μπουφάν του από την κρεμάστρα με το ‘να χέρι και τα παπούτσια του με το άλλο, και άνοιξε την πόρτα και χάθηκε έξω στο κρύο, έξω στην πόλη, έξω, έξω, για να τη βρει. (…)
Είναι ένα πολύ μικρό βιβλίο, μόλις 180 σελίδες και με αραιή γραφή που διαβάζεται πολύ γρήγορα. Δεν μπορώ προσωπικά να το προτείνω σε κανέναν, αλλά διαβάζοντας και ακούγοντας και δικούς μου ανθρώπους να λένε τόσο καλά λόγια, υποχρεούμαι να του βάλω κακή βαθμολογία μεν, αλλά και παράλληλα να σας ζητήσω διαβάζοντας το να με διαψεύσετε.
Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 5,5/10
