ΣΥΝΕΠΗΣ σε σχέση με ότι είχα γράψει στο πρώτο βιβλίο της Λέκμπεργ που διάβασα -την παγωμένη πριγκίπισσα– αποφάσισα να διαβάσω το δεύτερο βιβλίο της στις πρώτες μου διακοπές για φέτος στον Άγιο Ηλία Πύργου, για να με δροσίζει η παγωμένη Φιελμπάκα κάτω από την Ομπρέλα και τη ζέστη. Μόνο που… άλλαξε η εποχή και διαδραματίζεται καλοκαίρι, με πολλή ζέστη και υγρασία! 🙂

Ήρωες μας και πάλι η Έρικα Φαλκ, συγγραφέας και ο Πάτρικ Χέντστρομ, αστυνομικός και παιδικός φίλος της Έρικα. Πλέον οι δυο τους ζουν μαζί και περιμένουν το πρώτο τους παιδί από ώρα σε ώρα. Η τοποθεσία όπως σε κάθε βιβλίο της Λέκμπεργ είναι η Φιελμπάκα, ένα ψαροχώρι βόρεια του Γέτεμποργκ. Ένα παιδάκι ανακαλύπτει τυχαία στη Χαράδρα του Βασιλιά το πτώμα μια γυναίκας. Όταν οι αστυνομικοί φθάνουν στο χώρο, ανακαλύπτουν με τρόμο πως κάτω από το πτώμα υπάρχουν και δύο σκελετοί. Ψάχνοντας ο Πάτρικ και η ομάδα του, πιστεύουν πως πρόκειται για τα πτώματα δύο κοριτσιών που εξαφανίστηκαν τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα.

(…) Το χέρι συνέχισε να κινείται κατά μήκος του κορμιού της, κι εκείνη άρχισε να τρέμει σύγκορμη. Για ένα δευτερόλεπτο πέρασε από το μυαλό της η σκέψη ν’ αντισταθεί στον απρόσωπο ξένο. Η σκέψη αυτή όμως εξαφανίστηκε με την ίδια ταχύτητα που είχε εμφανιστεί. Το σκοτάδι την κατάπινε ολάκερη, και η δύναμη στο χέρι που τη χάιδευε διαπερνούσε το δέρμα της, τα νεύρα της, την ψυχή της. Η υποταγή ήταν η μοναδική επιλογή της· αυτό το είχε συνειδητοποιήσει με τρόμο.

Όταν το χέρι άφησε τα χάδια και άρχισε να πιέζει, να στρίβει, να τραβάει και να εξαρθρώνει τα μέλη της, τίποτα δεν της δημιουργούσε πλέον έκπληξη. Κατά κάποιον τρόπο, καλωσόρισε τον πόνο. Της ήταν πιο εύκολο να χειριστεί τον πόνο που της ήταν γνώριμος παρά τον τρόμο της αναμονής στο άγνωστο. (…)

Κάποια στιγμή όλα τα ίχνη οδηγούν στην οικογένεια Χουλτ και σε ένα μπλεγμένο κουβάρι σχετικά με τους δεσμούς και τις ισορροπίες μεταξύ των μελών της. Ο Εφραίμ Χουλτ, πάστορας της Ελεύθερης Εκκλησίας, γνωστός και ως Ιεροκήρυκας, ήταν διάσημος για τα θαύματα του. Μαζί του με την ίδια «σωτήρια» δύναμη και οι δύο γιοι του, ο Γιοχάνες και ο Γκάμπριελ. Ο Εφραίμ έχει πλέον πεθάνει και ο Γιοχάνες έχει αυτοκτονήσει εδώ και πολλά χρόνια, λίγο καιρό αφότου κατηγορείται από την αστυνομία πως απήγαγε και βίασε το 1979 ένα νεαρό κορίτσι, μετά από την μαρτυρία του ίδιου του του αδελφού πως λίγο πριν είδε την κοπέλα μαζί με τον Γιοχάνες στο αυτοκίνητο του. Πλέον ζει μόνο ο Γκάμπριελ καθώς και οι γυναίκες και τα παιδιά των δύο αδελφών. Η ζωή όμως δεν ήταν το ίδιο καλή με τις οικογένειες των δύο αδελφών, μιας και μετά την αυτοκτονία του Γιοχάνες, όλα άλλαξαν…

Εξίσου καλό με το πρώτο, στο ίδιο στυλ, μου προκάλεσε προοδευτική «έλξη». Στην αρχή ίσως κάπως αδιάφορο και σε χαλαρούς ρυθμούς, μα όσο προχωράει και μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για την οικογένεια Χουλτ, γίνεται και πιο ενδιαφέρον.

Εκδόσεις Μεταίχμιο. Βαθμολογία 7/10

ΕΙΧΑ δανειστεί εδώ και καιρό τα δύο πρώτα βιβλία της Λέκμπεργ από τη φίλη μου τη Μαργαρίτα και ομολογώ πως το είχα ξεχάσει. Μια μέρα που πήγα σπίτι της είδα πως έλειπαν δύο βιβλία της σειράς από τη βιβλιοθήκη της (Ναι καλά καταλάβατε, έχει καταχωρήσει όλα τα βιβλία της αλφαβητικά βάσει ονόματος συγγραφέα!!!) και όταν τη ρώτησα μου θύμισε με το δικό της προσωπικό και γλυκό τρόπο πως μάλλον τα έχω εγώ. Όντως λοιπόν γυρνώντας σπίτι τα βρήκα και μιας και μόλις είχα τελειώσει το προηγούμενο μου ανάγνωσμα, πήρα στα χέρια μου το πρώτο της βιβλίο, την παγωμένη πριγκίπισσα.

Ήρωες μας η Έρικα Φαλκ, συγγραφέας βιογραφιών που ακόμη δεν αισθάνεται να έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο αυτό και ο Πάτρικ Χέντστρομ, αστυνομικός και παιδικός φίλος της Έρικα. Η τοποθεσία είναι η Φιελμπάκα, ένα «κατεψυγμένο» ψαροχώρι βόρεια του Γκέτεμποργκ (ή Γέτεμποργκ όπως αναφέρεται στις σελίδες του βιβλίου). Η Έρικα έχει επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι μετά τον πρόσφατο χαμό των γονιών της από αυτοκινητικό δυστύχημα. Ενώ περπατάει στον δρόμο την φωνάζει ένας παππούς και την οδηγεί στο σπίτι της Άλεξ -μιας παιδικής της φίλης με την οποία όμως είχαν χαθεί εδώ και χρόνια- όπου και ανακαλύπτει το πτώμα της. Οι γονείς της θανούσας γνωρίζοντας πως είναι συγγραφέας της ζητούν να γράψει την ιστορία της Άλεξ. Αυτό της δίνει την ευκαιρία να σκαλίσει το παρελθόν και να ανακαλύψει επικίνδυνες σχέσεις και καταστάσεις που πιθανόν να την οδήγησαν στο θάνατο. Παράλληλα στο πλαίσιο των αστυνομικών ερευνών συναντά ξανά τον Πάτρικ για τον οποίο συνειδητοποιεί πως αισθάνεται κάτι παραπάνω από φιλικό ενδιαφέρον. Ο Πάτρικ, σχετικά άπειρος αστυνομικός αλλά με μεγάλη θέληση και όρεξη ο οποίος είναι και κρυπτό-ερωτευμένος εδώ και χρόνια με την Έρικα, βοηθούμενος από τα στοιχεία που συλλέγει η Έρικα με τις συνεντεύξεις της από το περιβάλλον της Άλεξ, οδηγείται σε πολύ μεγαλύτερες αποκαλύψεις. Παράλληλα, ένα ακόμη πτώμα έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα…

(…) Πάντα με εντυπωσίαζε η ειρωνεία στη ζωή μου. Το γεγονός ότι μπορώ να δημιουργώ ομορφιά με τα δάχτυλα και τα μάτια μου, ενώ σε όλα τα’ άλλα καταφέρνω μόνο να δημιουργώ ασχήμια και καταστροφή. Γι’ αυτό και το τελευταίο που κάνω είναι να καταστρέψω τους πίνακες μου. Για να υπάρχει και κάποια μορφή συνέπειας στη ζωή μου. Καλύτερα να είμαι συνεπής και ν’ αφήσω μόνο σκατά πίσω μου παρά να θεωρούμαι σαν άνθρωπος πιο περίπλοκος απ’ ό,τι αξίζω. (…)

Θα αρχίσω από τη γενική αίσθηση και -χρησιμοποιώντας μια έκφραση που υποθέτω πως ακόμα θα είναι της μόδας τώρα που γίνονται οι πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις- θα πω πως ήταν βατό. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για όλους, μεγάλης έκτασης, που κυλάει ήρεμα, δίνοντας μεγάλη βάση στο χτίσιμο των χαρακτήρων και που προοδευτικά σε «τραβάει» όλο και περισσότερο κοντά του. Δεν είναι Μπράουν, ούτε Λάρσον, ούτε Νέσμπο. Δεν έχει φρικιαστικές σκηνές, ούτε φρενήρεις ρυθμούς, ούτε χάσιμο σε δαιδαλώδεις συλλογισμούς. Προτείνεται για πιο ήπιες και χαλαρωτικές καταστάσεις. Νομίζω δηλαδή πως κάτω από μια ομπρέλα με 35+ βαθμούς, θα με δρόσιζε λίγο το ψύχος της γραφικής Φιελμπάκα.

Εκδόσεις Μεταίχμιο. Βαθμολογία 7/10