ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ ο Γκεντζ έγινε πασίγνωστος με το θεώρημα του παπαγάλου, ένα θαυμάσιο μαθηματικό μυθιστόρημα που απευθύνεται κυρίως σε έφηβους. Ενώ λοιπόν σε εκείνο είχε προσπαθήσει να κάνει εμμέσως τα παιδιά-αναγνώστες να αγαπήσουν τα μαθηματικά, εδώ πλέον αποφασίζει μια πιο ευθεία προσέγγιση και με όχημα μια υποτιθέμενη συζήτηση του Ρέι με την κόρη του Λόλα, μας μιλάει γενικά για τα μαθηματικά, ορίζει τις κυριότερες κατευθύνσεις τους, μας μαθαίνει τί είναι το καρούμπαλο των μαθηματικών (!) και μας εξηγεί, γιατί κάποιοι τα φοβόμαστε ενώ κάποιοι άλλοι τα… αγαπάμε 🙂

(…) Άλλο σημαντικό: η «ορατότητα» του τριγώνου! Ένα αυτοκίνητο τρέχει στην ομίχλη, ο οδηγός βλέπει ξαφνικά ένα κόκκινο τρίγωνο στο οδόστρωμα και φρενάρει. Ένα φορτηγό έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου. Ο οδηγός μόλις απέφυγε το ατύχημα. Τοποθέτησε στο έδαφος ένα τετράγωνο, ένα πεντάγωνο, έναν κύκλο και ένα τρίγωνο και απομακρύνσου. Ποιο απ’ όλα φαίνεται καλύτερα; Για ποιο λόγο η Οδική Ασφάλεια επέλεξε το τρίγωνο ως προειδοποίηση για τον κίνδυνο; Διότι είναι το πιο ευδιάκριτο σχήμα: έχει υποχρεωτικά μια οξεία γωνία, και μια οξεία γωνία σχηματίζει μια «αιχμή». (…)

Καλογραμμένο και αυτό, ίσως όμως κουράσει λίγο τον αναγνώστη που δεν αντέχει καθόλου τα μαθηματικά, ακριβώς λόγω του ότι ξεκινάει από την αρχή μια «μαθηματική» επίθεση. Δεν «κρύβει» κάτι, μιλάει για σαφήνεια, για απόδειξη, για πράγματα που δεν σηκώνουν καμία αμφιβολία. Ή μήπως όχι;

(…) Ούτως ή άλλως, σχεδόν τίποτε δεν είναι αληθές παντού!

–          Και το 2+2=4;

–          Αυτό ισχύει και για το 2+2=4. Στο τριαδικό σύστημα, για παράδειγμα, δεν μπορούμε να γράψουμε 2+2=4. Απλούστατα επειδή το 4 δεν υπάρχει στο τριαδικό σύστημα. Το σύστημα αυτό χρησιμοποιεί μόνο τρία ψηφία: 0,1 και 2, όπως το δυαδικό χρησιμοποιεί δύο και το δεκαδικό δέκα. Στο τριαδικό 2+2=11! Διότι 2+2=1x3+1, άρα 11. Δεν είναι σαφές; (…)

Οκέι, το παραπάνω το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον και προκαλώ όλους να μου πουν αν το καταλαβαίνουν, χωρίς κλεψιές από google!

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι το γιατί ο τίτλος μας μιλάει για τις «κόρες» και όχι την «κόρη» του. Στο βιβλίο τουλάχιστον ο ήρωας Ρέι μιλάει με την κόρη του Λόλα. Εκτός αν ο συγγραφέας είχε -λέω είχε επειδή πέθανε δυστυχώς τον Απρίλιο του 2010- κόρες και αφιέρωσε το βιβλίο σε αυτές. Δεν μπόρεσα να βρω περισσότερα σχετικά, εκτός του ότι και ο πρωτότυπος τίτλος μιλάει για κόρες, οπότε δεν είναι θέμα κακής μετάφρασης.

Τελειώνοντας παραθέτω το παρακάτω, το οποίο για πολλούς από εμάς συνοψίζει κάπως το πως αισθανόμαστε για τα μαθηματικά.

(…) Ένα μεγάλο μέρος της δύναμης των μαθηματικών, αλλά και του ενδιαφέροντος τους, προέρχεται από την ακρίβεια την οποία επιδεικνύουν προκειμένου να ορίσουν τα αντικείμενα, να εδραιώσουν τα αποτελέσματα και να διερευνήσουν τις αποδείξεις που αναπτύσσουν. Αυτή την ακρίβεια, ψυχολογικά, ίσως κάποιοι να μην την αγαπούν.

–          Οπότε;

–          Οπότε δεν θα αγαπήσουν τα μαθηματικά και, βέβαια, δεν θα πεθάνουν απ’ αυτό.

–          Σε τι χρησιμεύουν τα μαθηματικά;

–          Ο έρωτας σε τι χρησιμεύει;

–          Συγκρίνεις τον έρωτα με τα μαθηματικά;

–          Οτιδήποτε σημαντικό πρέπει οπωσδήποτε να «χρησιμεύει»; Τι σημαίνει χρήσιμο;

–          Όμως δεν πηγαίνω στο σχολείο για να μάθω τον έρωτα ή τη φιλία.

–          Αλλά για να μάθεις;

–          Να μάθω, ακριβώς αυτό.

–          Να μάθεις τι;

–          Ό,τι πρόκειται να μου χρησιμεύσει.

–          Και τι πρόκειται να σου χρησιμεύσει;

–          Αυτό οφείλεις να το ξέρεις εσύ.

–          Εσύ όμως τι θα ήθελες να μάθεις, να γνωρίσεις, να κατά-νοήσεις;

–          Θα το σκεφτώ, είπε χαμηλόφωνα η Λόλα. (…)

Παραφράζοντας λοιπόν τον τίτλο της ταινιάρας με την Φράνκα Ποτέντε, θα φώναζα στη Λόλα: Λόλα, σταμάτα για λίγο να τρέχεις και σκέψου! Σκέψου Λόλα, σκέψου! 🙂

Εκδόσεις Κέδρος. Βαθμολογία 7/10