– Και για πες, μπαμπά, γιατί χαίρεσαι τόσο πολύ σήμερα;

– Αφού ξέρεις…

– Ναι, είναι τα γενέθλιά σου, το ξέρω, απλώς γιατί ΤΟΣΟ πολύ;

– Ε, δεν έχω και γιορτή, οπότε…

– Μα χαίρεσαι που μεγαλώνεις;

– Να σου πω την αλήθεια, αυτό είναι το λίγο στενάχωρο της υπόθεσης…

– Τότε; Επειδή θα πάρεις δώρα;

– Ναι! Η αλήθεια είναι πως τα δώρα μου αρέσουν και τα θέλω ακόμα και σήμερα. Δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν ότι μεγάλωσα και δε θέλω πια δώρα και πάρτι και τέτοια, αλλά είναι και ακόμα ένας λόγος: Μου αρέσει που θα μου ευχηθεί σήμερα το κάθε καρυδιάς καρύδι!

– Το ποιο;

– Εννοώ που θα με θυμηθούν όλοι, παλιοί συμμαθητές, φίλοι που χαθήκαμε, άγνωστοι στο Facebook που δεν έχουμε ιδωθεί ποτέ, συγγενείς από την Κύπρο… Μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο χαμός από ευχές, μέσω sms, Facebook, τηλεφώνου αλλά κυρίως, δια ζώσης.

– Δια… τι;

– Από κοντά, ρε! Από κοντά! Έλα να με αγκαλιάσεις τώρα και ασ’ τα λόγια!

4. Παιχνίδι, νάζι. Άνεννοιας… Δεν ξέρω καν αν όντως θυμάμαι. Μάλλον αν-αναμνήσεις είναι, ξεσηκωμένες από ιστορίες των γονιών μου και από φωτογραφίες, όπως αυτή εδώ. Μια φωτογράφος, οικογενειακή φίλη, ήρθε σπίτι να μας φωτογραφήσει. Ντράπηκα. Έτρεξα να κρυφτώ στο δωμάτιό μου. Βλέπετε… Ήμουν μόνον με το βρακούιν μου. Πιπίλα, ναι, είχα μέχρι και που πήγα δημοτικό.

– Κάνε μια ευχή. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

– Πυροσβέστης του διαστήματος.

14. Μόνο μπάσκετ. Όλη μέρα μπάσκετ. Σχολείο στο ρελαντί, κορίτσια τόσο, ώστε να αισθάνομαι κολακευμένος.

– Κάνε μια ευχή. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

– Μπασκετμπολίστας.

24. Δουλεύω σε καφετέρια το πρωί και σε πιτσαρία το βράδυ. Θεωρητικά, βγάζω χαρτζιλίκι και μελετάω προσεκτικά τα επόμενα επαγγελματικά βήματά μου. Πρακτικά, βγάζω περισσότερα από όσα θα έβγαζα για τα επόμενα πέντε χρόνια και δε θέλω να αλλάξω αυτό που κάνω. Λιγότερο μπάσκετ πλέον και περισσότερα κορίτσια. Κοπέλες.

– Κάνε μια ευχή. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

– Κάτι που θα μου φέρνει πολλά λεφτά.

34. Η Αγγελική είναι έγκυος. Άνεννοιας για λίγο καιρό ακόμα. Η ζωή μου σε λίγους μήνες θα αλλάξει τόσο που δεν μπορώ να φανταστώ. Μέχρι τότε βόλτες, σινεμά, φίλοι… Φίλοι που θα μείνουμε για πάντα μαζί.

– Κάνε μια ευχή. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

– Το δεξί χέρι του αφεντικού μου.

44. Μεγάλωσα. Δε θέλω να γίνω κάτι άλλο. Θέλω να συνεχίσω να είμαι αυτός που είμαι. Είμαι ευτυχισμένος με όλα αυτά που έχω κατακτήσει και θα παλέψω για να τα διατηρήσω. Ξέρω πως θα έρθουν κι άλλα. Χειρότερα μα και καλύτερα (και τα περιμένω, όλα μαζί, όπως συνήθως τα φέρνει η ζωή). Γι’ αυτό ανοίγω το γκάζι κι αφήνω το αμπραγιάζ…

– Κάνε μια ευχή. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

– (Χαμογελάω…) Διάσημος συγγραφέας που όλα τα βιβλία του θα γίνουν χολιγουντιανές ταινίες.

– Μα…

– Πραγματοποιήθηκε καμία από τις προηγούμενές μου ευχές;

– (Γέλια) Όχι…

– Τότε μάλλον διατηρώ ακόμα το δικαίωμα να ονειρεύομαι…

ΜΟΥ αρέσουν τα γενέθλια μου. Η γιορτινή αυτή μέρα που είναι ολόδικη μου. Δεν έχω γιορτή και έτσι είναι η μοναδική μέρα του χρόνου που δέχομαι ευχές. Μου αρέσουν γενικά όλες οι γιορτές, μου φτιάχνουν τη διάθεση, δε με καταπιέζουν, αντίθετα με ωθούν όντως να το παλέψω, έστω και αν αισθάνομαι στα κάτω μου. Αλλά ακόμα και τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και την Ανάσταση, υπάρχουν οι ώρες καμπής, το μεταίχμιο που ανταλλάσσεις ευχές, και υπάρχουν και οι ώρες σκέτης αναμονής ή προσμονής. Στα γενέθλια γιορτάζω 24 ώρες. Περιμένω το προηγούμενο βράδυ η ώρα να δείξει 0:00, να με φιλήσει η Αγγελική και μετά να κοιμηθώ βλέποντας άλογα σε λιβάδια να τρέχουν και χελώνες να συνουσιάζονται βογκώντας. Περιμένω να πάει 7:00 και να έρθει πρώτος ο Αντρέας να με αγκαλιάσει και να μου πει «Χρόνια πολλά Μπαμπά μου!» Να πάει 7:25 και να πάω στο κρεβάτι του Γιάννη, να τον ξυπνήσω και να τον ρωτήσω «Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα;» και να μου πει αγκαλιάζοντας με «Ναι Μπάμπη μου. Η γιοτή σου!» «Γενέθλια ρε!» θα του πω. Περιμένω να με πάρουν τηλέφωνο οι φίλοι μου, ο γονείς και η αδελφή μου. Να πάρω δώρα. Να διαβάσω χαρούμενα email, μηνύματα και να δω όλες τις ευχές στο Facebook από κόσμο που δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Και μετά να ετοιμαστώ να γιορτάσω. Γιορτάζω κάθε χρόνο. Ξέρω, μεγάλωσα. Ίσως σταματήσω, δεν ξέρω, κάθε χρόνο το σκέφτομαι, πως τώρα είναι η σειρά των παιδιών. Οι περισσότεροι φίλοι μου έτσι λένε. Ίσως δεν έχουν άδικο.

Όμως φέτος τέρμα τα αλογάκια και οι χελωνίτσες. Φέτος είδα εφιάλτες το προηγούμενο βράδυ. Είδα πολλούς και αγχωτικούς, είδα κόσμο να με αποφεύγει και να με προσπερνά. Είδα τα κόμπλεξ και τη ματαιοδοξία μου. Είδα παιδιά που δεν γιόρτασαν ποτέ τους τίποτα. Είδα μια μάνα να κλαίει χωρίς δάκρυα. Άπλωσα το χέρι να τη χαϊδέψω… Και μετά με ξύπνησε ο Αντρέας με μια αγκαλιά και σκέφτηκα στιγμιαία πως ίσως δεν είδα μόνο εφιάλτες, πως ίσως είδα κι εσένα να μου μιλάς γλυκά. Πως ίσως όλα αυτά κάτι σημαίνουν, αλλά πως πιθανότατα δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Και μπόρεσα και σηκώθηκα. Γιατί σήμερα γιορτάζω. Η μέρα είναι ολόδικη μου και δε θα μου την πάρει κανείς.