ΤΟ αποφάσισα. Όποτε θέλω λίγο να χαλαρώσω, θα διαβάζω μια περιπέτεια του Τζακ Ρίτσερ. Πως έχεις δει ας πούμε το Κρυμμένος του Χάνεκε και έχεις αρχίσει να αναρωτιέσαι τι γίνεται στην τελευταία σκηνή και την βάζεις ξανά και ξανά ή τι γίνεται μετά (αν είναι ποτέ δυνατόν να γίνεται κάτι μετά από μια ταινία άλλως τε!!!); Ε, μετά, για να ξελαμπικάρεις θα δεις μια αμερικάνικη ταινία δράσης του τύπου Επικίνδυνες Αποστολές, που ξέρεις πως θα έχει πολύ ξύλο, εκρήξεις και γενικά χαμό αλλά στο τέλος θα τους νικήσει όλους ο ήρωας και δε θα σου μείνουν και ανησυχίες την ώρα που πας για ύπνο. Κάτι τέτοιο λοιπόν είναι τα βιβλία του Λη Τσάιλντ. Συνεχής δράση από το πρώτο κεφάλαιο με έναν ήρωα τύπου ψαγμένο Σβαρτσενέγκερ (άλλο που στην πρώτη ταινία που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη τον ενσάρκωσε ο Τομ Κρουζ!). Μέχρι και τον Κύπριο Φιλόσοφο Ζήνωνα τον Κιτιέα θα μνημονεύσει ο Ρίτσερ σε αυτή την ιστορία!

(…) Λάθος. Σοβαρό λάθος. Είχε φανεί έξυπνος, αλλά όχι αρκετά.

Και τώρα θα πλήρωνε, και μάλιστα ακριβά.

Έξι εναντίον ενός.

Πεντακόσια πενήντα κιλά εναντίον εκατόν δεκαπέντε.

Καθόλου καλή αναλογία.

Συνειδητοποιούσε ότι κρατούσε την ανάσα του και την άφησε να βγει αργά και παρατεταμένα. Dum spiro spero. Όσο αναπνέω, ελπίζω. Ένα ρητό που ο Ζήνων ο Κιτιεύς δε θα το καταλάβαινε και δε θα το ενέκρινε. Μιλούσε ελληνικά, όχι λατινικά, και προτιμούσε την υπομονή από τη ριψοκίνδυνη αισιοδοξία, όμως ο Ρίτσερ έβρισκε καλό το ρητό, όταν δεν είχε από πουθενά αλλού να πιαστεί. (…)

Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν του Τσάιλντ που δανείστηκα (!) από τον πατέρα μου, ο περιπλανώμενος Ρίτσερ μόλις φεύγει με τα πόδια (μην βρίσκοντας άλλο μεταφορικό μέσο) από την πόλη Χόουπ (Ελπίδα) του Κολοράντο, προς την πόλη Ντισπέαρ (Απόγνωση). Με το που φτάνει εκεί, θα νιώσει αμέσως ανεπιθύμητος μιας και στο εστιατόριο που έκατσε για να φάει, αντί για φαγητό, έρχονται τέσσερις τύποι και του λένε να φύγει αμέσως από την πόλη τους. Έτσι απλά. Χωρίς κανένα λόγο. Και ξέρουμε πως τον Ρίτσερ δεν μπορείς να τον διώξεις έτσι απλά από κάπου. Πρέπει να το θέλει και ο ίδιος. Και ο ίδιος δεν το θέλει, από αντίδραση, επειδή δεν του αρέσει να του λένε τι να κάνει.

(…) Δεν ήξερε να λέει ψέματα. Καθόλου. Ο Ρίτσερ είχε γνωρίσει μερικούς πραγματικά αντιπροσωπευτικούς τέτοιους τύπους στην προηγούμενη ζωή του. Αυτή είχε όλα τα σημάδια. Ξεροκατάπινε, άρχιζε, σταματούσε και άρχιζε ξανά, τραύλιζε, έκανε νευρικές κινήσεις, έριχνε βλέμματα δεξιά. Οι ψυχολόγοι έχουν βρει ότι το κέντρο μνήμης βρίσκεται στο αριστερό τμήμα του εγκεφάλου και το κέντρο φαντασίας στο δεξιό. Έτσι οι άνθρωποι ασυναίσθητα κοιτάζουν αριστερά όταν θυμούνται κάτι και δεξιά όταν επινοούν αυτά που λένε. Όταν λένε ψέματα. Η κοπέλα κοίταζε δεξιά τόσο πολύ που κινδύνευε να πάθει αυχενικό σύνδρομο. (…)

Ο Ρίτσερ βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ιστορία πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι είχε αρχικά φανταστεί. Μια ολόκληρη πόλη έχει ξεσηκωθεί εναντίον του. Όλοι δείχνουν να κρύβουν κάποιο μυστικό και μάλιστα όχι όλοι το ίδιο. Ολόκληρη η πόλη ανήκει σε έναν ιεροκήρυκα που έχει ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλων, στο οποίο δουλεύουν όλοι οι κάτοικοι της. Ξέρει πως η μόνη λύση είναι να επισκεφτεί το εργοστάσιο και να γνωρίσει κατ ιδίαν τον ιδιοκτήτη του. Μόνη του βοήθεια η Βον, μια αστυνομικός της Χόουπ, που σιγά-σιγά ενδιαφέρεται και αυτή για το τι συμβαίνει στη διπλανή πόλη. Εν τω μεταξύ και άλλοι ανεπιθύμητοι διώχνονται από την Ντισπέαρ και όλοι καταλήγουν στην Χόουπ…

Εκδόσεις BELL. Βαθμολογία 7/10