– Shut up, enough! I told you to shut up. Make a choice.
– Don’t make me choose! I can’t!
– I’ll send them both over there!
– I can’t choose!
– Take both children away! Move!
– Take my little girl! Take my baby!
(Karlheinz Hackl and Meryl Streep in “Sophie’s Choice” by Alan J. Pakula, 1982)
– Joely? What if you stayed this time?
– I walked out the door… There’s no memory left.
– Come back and make up a good-bye, at least. Let’s pretend we had one… Bye, Joel.
– I love you.
– (whispering) Meet me in Montauk.
(Kate Winslet and Jim Carrey in “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” by Michel Gondry, 2004)
– But what sense of hope, or satisfaction, could a reader derive from an ending like that?
So, in the book, I wanted to give Robbie and Cecilia what they lost out on in life.
I’d like to think this isn’t weakness or evasion, but a final act of kindness.
I gave them their happiness.
(Vanessa Redgrave in “Atonement” by Joe Wright, 2007)
“Gloria, faltas en el aire
falta tu presencia, cálida inocencia
faltas en mi boca, que sin querer te nombra
y escribiré mi historia, con la palabra Gloria
Porque aquí a tu lado
la mañana se ilumina
la verdad y la mentira
se llaman Gloriaaaaa…”
(Paulina García in “Gloria” by Sebastián Lelio, 2013)
– You’re all flops. I am the Earth Mother, and you are all flops. I disgust me. You know, there’s only been one man in my whole life who’s ever made me happy. You know that? One.
– What, the gym instructor or something?
– No, no, no, no. George. My husband?
– You’re kidding.
– Am I?
– You must be! Him?
– Yep.
– George, sure!
– You don’t believe it.
– Well, of course I do!
– You always deal in appearances?
– Oh, for God’s sake.
– George, who is out somewhere there in the dark. Who is good to me. Whom I revile. Who can keep learning the games we play as quickly as I can change them. Who can make me happy and I do not wish to be happy. Yes, I do wish to be happy. George and Martha — sad, sad, sad. Whom I will not forgive for having come to rest, for having seen me and having said, “Yes, this will do”. Who has made the hideous, the hurting, the insulting mistake of loving… me. And must be punished for it. George and Martha — sad, sad, sad. Some day, hah! Some night, some stupid, liquor-ridden night, I will go too far and I’ll either break the man’s back or I’ll push him off for good which is what I deserve.
(Elizabeth Taylor and George Segal in “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” by Mike Nichols, 1966)
– … But there’s more to life than screwing to Ravel’s “Bolero”!
– Sure there is… But what’s wrong with screwing to Ravel’s “Bolero”?
(Dudley Moore and Bo Derek in “10” by Blake Edwards, 1979)
– Pop, I am a dime a dozen and so are you.
– I am not a dime a dozen! I am Willy Loman and you are Biff Loman!
– I am not the leader of men, Willy! And neither are you! You were never anything but a hard-working drummer who landed in the ashcan like all the rest of them. I am one dollar an hour, Willy! I am not bringing home any prizes anymore, and you’re gonna stop waiting for me!
– You vengeful, spiteful mutt!
– Yeah, Pop! Pop, I’m nothing. I’m nothing, Pop. Can’t you understand that? There’s no spite in it anymore. I’m just what I am, that’s all.
(John Malkovich and Dustin Hoffman in “Death of a Salesman” -an Arthur Miller play by Volker Schlöndorff , 1985)
20 Σεπτεμβρίου 1966
Κοιμόσουν ακόμα όταν ξύπνησα. Σε κοίταξα δίπλα μου ν’ ανασαίνεις. Ονειρευόσουν… Αλέξανδρε; Το χέρι σου κουνήθηκε λίγο σα να μ’ έψαχνε…τα βλέφαρά σου έπαιξαν κι έπειτα βυθίστηκες πάλι. Μια σταγόνα ιδρώτα ανάμεσα στα μάτια σου κύλησε και ταξίδεψε… Το μωρό από δίπλα μουρμούρισε ένα σιγανό παράπονο, μια πόρτα έτριξε. Βγήκα στην βεράντα… κι έκλαψα… (…)
Αχ, να μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή να την καρφιτσώσω σαν πεταλούδα να μην φύγει. (…)
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα που απλώνεται… λιπόθυμη. Το σπίτι μυρίζει ζεστό γάλα κι υγρό γιασεμί. Σου γράφω, σου μιλάω… Νιώθω ότι σ’ έχω πλησιάσει τόσο πολύ που μου αντιστέκεσαι.
Απειλώ τον κόσμο σου, Αλέξανδρε;
Κι όμως δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα. (…)
Τη νύχτα σε κοίταζα. Δεν ήξερα αν κοιμόσουν ή σώπαινες. Φοβόμουν αυτό που μπορούσες να σκέφτεσαι. Φοβόμουν ότι είχα μπει μες στη σιωπή σου. Κι άρχισα να δείχνω εύθραυστη με τον μόνο τρόπο που ξέρω, με το κορμί μου, γιατί τότε δεν κινδύνευε η δική σου ασφάλεια. Δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα, Αλέξανδρε. (…)
Περπάτησα γυμνή στην άμμο. Φυσούσε… Ένα καράβι πέρασε. Αργούσες να ξυπνήσεις. Πάνω μου, η ζεστασιά σου ακόμα. Δεν τολμούσα να ονειρευτώ ότι μ’ ονειρεύεσαι. Αχ, Αλέξανδρε! Αν για μια στιγμή το πίστευα, θα διαλυόμουν σε μια κραυγή. (…)
Προσπαθώ να σε κλέψω ανάμεσα σε δυο βιβλία. Ζεις τη δικιά σου ζωή κοντά μας, σε μένα και την κόρη σου, αλλά όχι μαζί μας. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις. Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά… Όμως, δώσε μου τούτη τη μέρα… Σα να ‘ναι η τελευταία μας. Δώσε μου τούτη τη μέρα. (…)
Πέρα μακριά στο πέλαγο. Το νησί σου ταξιδεύει. Ένα πουκάμισό σου ξεχασμένο ανεμίζει στο μπαλκόνι. Ο, εσύ προφυλαγμένε και μέσα στη σκιά ενός δωματίου, λεηλατημένο από τις φωνές της νύχτας. Σε κοιτάζω με κλειστά τα μάτια. Σ’ ακούω με τ’ αυτιά σφραγισμένα, χωρίς στόμα, σε παρακαλώ. (…)
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα κι ακόμα… Σου γράφω, σου μιλάω. Όταν… Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου…
Την κοίταξα με όλα τα μάτια.
Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια.
Στέκομαι δω και σε περιμένω τρέμοντας.
Δώσε μου τούτη τη μέρα…
(Με τη φωνή της Πέμυς Ζούνη ακούμε το ποίημα “Το γράμμα της Άννας” που έγραψε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος για τις ανάγκες της ταινίας του “Μια αιωνιότητα και μια μέρα”, 1998 – στο στιγμιότυπο η Isabelle Renauld και ο Bruno Ganz)
– No one has ever picked me up and not wanted something.
– I think you picked me up… This is kind of a serious day for me.
– Come on. What could be so serious for a guy like you?
– I’m just trying to get over an old love I guess.
– My mother says that lovers are like buses. You just have to wait a little while and another one comes along.
(Jon Kortajarena and Colin Firth in “A Single Man” by Tom Ford, 2009)
– What is it, Max?
– I want you to save me.
(Jeff Bridges in “Fearless” by Peter Weir, 1993)
