Φιλαράκο,
Το ξέρω πως μόλις πέρασες στο Μαθηματικό της Θεσσαλονίκης και περιμένεις πώς και πώς να πας εκεί. Το ξέρω πως έχεις κοπέλα στην Αθήνα και πως στα τέσσερα χρόνια που θα είσαι εκεί θα πας και θα ‘ρθεις περίπου εκατό φορές και σου λέω να μην πάρεις το γαμωτρένο! Μόνο αυτό σου λέω. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ίσως να προσπαθήσεις άλλη μια φορά για μεταγραφή ή να σκεφτείς να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου. Πάρε ΚΤΕΛ, πάρε Ταβλαρίδη, πάρε ακόμα και αεροπλάνο, θα χρεωθούν (κι άλλο) οι γονείς σου, θα ζητήσεις να σου στείλει (κι άλλα) λεφτά ο νονός σου από Κύπρο, αλλά μην πάρεις ξανά τρένο! Ούτε την ταχεία που την έπαιρνες κι ένιωθες σαν κάτοικος ευρωπαϊκής πόλης, εκεί στο μπαρ που ζητούσες φραπέ στα δεκαεφτά σου κι αισθανόσουν μεγάλος όταν σου έλεγαν «ορίστε κύριε» την ώρα που σ’ τον έδιναν. Ούτε την κλινάμαξα, που κοιμόσουν με κάθε καρυδιάς καρύδι μαζί, ούτε τον καρβουνιάρη που ξεκίναγε για οκτώ-εννιά ώρες ταξίδι και το έκανε δώδεκα.
Θα πας και θα’ ρθεις εκατό φορές με το τρένο στη Θεσσαλονίκη. Εκατό. Ξέρω ότι ήδη τα κατάφερες, ότι τίποτα δεν έγινε, ότι αφού είμαι εδώ και σου γράφω σημαίνει πως επιβίωσες, αλλά μ’ αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα, φοβάμαι ακόμα και για το παρελθόν μας, φιλαράκο.
dorosantoniadis.com 