«Πέρασε μέσα, τέκνον μου».
«Και τώρα;»
«Όποτ’ είσαι έτοιμος, ξεκινάς».
Κλείνω την πόρτα κι αφουγκράζομαι. Ησυχία. Ωραία! Έχω λίγο χρόνο. Το σκοτάδι δε μ’ ενοχλεί. Η ζέστη όμως είν’ αφόρητη. Με την αφή αναγνωρίζω τα κομμάτια στις τσέπες. Οι κινήσεις μου είναι μηχανικές, δουλεμένες χρόνια. Συναρμολόγηση. Μου παίρνει ακριβώς δεκαεφτά δευτερόλεπτα. Όχι ρεκόρ, αλλά καλός χρόνος. Ανοίγω την πόρτα και ρίχνω μια τελευταία ματιά έξω. Κανείς. Ένα τρίξιμο μ’ αποσυντονίζει. Μετακινείται; Σηκώθηκε; Πού πάει; Ουφ! Ευτυχώς ξανακάθεται.
«Συγχώρεσέ με, πάτερ, γιατί αμάρτησα».
«Συγχώρεσέ με, τέκνον μου, γιατί κι εγώ αμάρτησα», του λέω και του φυτεύω μια σφαίρα στο δόξα πατρί.
dorosantoniadis.com 