ΕΙΧΑΜΕ συναντηθεί με τον Δανέλλη μαζί πριν από περίπου ενάμιση χρόνο σε μια κουβέντα για την αστυνομική λογοτεχνία στο Ζάππειο και ντρέπομαι που το λέω, αλλά είναι το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω. Αν έχω καταλάβει καλά βέβαια, όλα τα βιβλία του είναι αρκετά διαφορετικά σε ύφος και από μια άποψη ίσως ήταν καλό που άρχισα με αυτό, το οποίο βρήκα εντελώς του γούστου μου.
Ο (αντι)ήρωάς μας είναι ένας εκτελεστής. Ένας εκτελεστής που έχει γεράσει επικίνδυνα. Που μπορεί ακόμη να εκτελεί σε απόλυτο βαθμό τα συμβόλαιά του, αλλά παράλληλα ζει με τον δικό του κώδικα τιμής. Κάθε φορά κι ένας νέος στόχος, ένας νέος νεκρός. Ώσπου μια μέρα βλέπει μια γυναίκα, την οποία δεν μπορεί να βγάλει απ’ το μυαλό του. Κι αυτό δεν είναι καλό για κάποιον που κάνει το δικό του επάγγελμα. Που δεν πρέπει να έχει δεσμούς με κανέναν και τίποτα. Δεσμούς που τον κρατάνε. Δεσμούς που μπορεί κάποιος να τους εκμεταλλευτεί εναντίον του…
(…) Η σκέψη μου, χωρίς να το θέλω, πάει στη γυναίκα που συνάντησα έξω απ’ το κλαμπ. Προσπαθώ να την διώξω. Αντιστέκεται. Με κοιτάζει πάνω απ’ τον ώμο της. Με καλεί κοντά της. Χωρίς λόγια, με το βλέμμα. Προσπαθώ να την αγγίξω. Τα μαλλιά της γίνονται κύματα και με τυλίγουν. Χάνομαι μέσα τους, παλεύω να πάρω ανάσα. Όσο παλεύω, τόσο μπλέκομαι στις μακριές τούφες της. Παραδίνομαι. Τα μαλλιά γίνονται νύχτα. Κλείνω τα μάτια μου. Βυθίζομαι. Νιώθω μια μαλακή επιφάνεια να με τυλίγει. Είναι ο καναπές του άντρα που θα σκοτώσω. Είμαι ξαπλωμένος πάνω του. Γύρω μου έρημος. Ο άνεμος σηκώνει σκόνη, αλλά εμένα δεν μ’ αγγίζει. Την σταματάει ένα αόρατο τζάμι. Τα πάντα είναι θαμπά. Μέσα από την αμμοθύελλα εμφανίζεται πάλι εκείνη. Σκαρφαλώνει πάνω μου. Τα μαλλιά της είναι υγρά, στάζουν θάλασσα. Τα μάτια της είναι κεχριμπάρια, στάζουν μέλι. Τα χείλη της είναι κόκκινα, στάζουν αίμα. (…)
Ο ήρωάς μας δεν έχει όνομα. Κανείς δεν έχει όνομα σε αυτή την ιστορία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να προχωρά συνεχώς, σκοτώνοντας κάθε πιόνι στη σκακιέρα που βρίσκεται στον δρόμο του. Σκέφτεται να αποσυρθεί. Όμως… Όμως κάποια στιγμή αρχίζει να βλέπει τη «μεγάλη εικόνα» και καταλαβαίνει πως ακόμη κι αυτός είναι ένα πιόνι. Ένα πιόνι που πρέπει να συνεχίσει να σκοτώνει και να κάνει «Ματ» στον Βασιλιά, προτού ο ίδιος σκοτωθεί. Εκτός αν μπορέσει κάπως και ξεφύγει από όλα αυτά…
(…) Αυτή είναι η δικαιοσύνη. Ένα σκυλί έτοιμο να σ’ αρπάξει απ’ τον λαιμό. Εκτός βέβαια αν τα ‘χεις καλά μαζί του. Το χαϊδεύεις πού και πού, του δίνεις στη ζούλα καμιά λιχουδιά, τ’ αφήνεις να πηδάει το πόδι σου. Τότε, ναι, μπορείς να την εμπιστευτείς. (…)
Το βιβλίο έχει πολλά στοιχεία που δεν τα βρίσκεις συχνά σε ένα βιβλίο και μου άρεσαν πολύ. Καταρχάς είναι μικρό, μόλις 140 σελίδες. Ξέρω, οι πιο πολλοί το βρίσκουν αρνητικό αυτό, αλλά εμένα μου αρέσουν τα μικρά βιβλία, με μια ή το πολύ δύο ιστορίες. Επίσης, δεν αναφέρονται παρά ελάχιστα ονόματα στην ιστορία. Σχεδόν όλοι οι ήρωες αποκαλούνται με κάποιο χαρακτηριστικό τους, ο εκτελεστής, ο καραφλός, ο μουστάκιας, ο εφοπλιστής, ο δικηγόρος κ.ο.κ., οπότε ξεχάστε τις σημειώσεις των σκανδιναβικών ονομάτων που γράφατε σε χαρτάκι δίπλα σας μέχρι σήμερα. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ενεστώτα, με κοφτές προτάσεις και όλο το βιβλίο είναι ένας εσωτερικός μονόλογος! Απίστευτο, ναι, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας διάλογος!
Ο Δανέλλης έγραψε ένα σπουδαίο υπαρξιακό νουάρ με έναν αντιήρωα που, στο τέλος, μάλλον θα σας κάνει να τον συμπαθήσετε.
Εκδόσεις Καστανιώτη. Βαθμολογία 8,5/10.
dorosantoniadis.com 