Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, αποφασίσαμε με τον Κλέαρχο να πάμε να παίξουμε μαζί μπάσκετ σε μια ομάδα Δ’ Αθηνών. Δεν είχαμε αυταπάτες: ήταν η μόνη που θα μας δεχόταν. Ο Κλέαρχος έπαιζε βασικός, ενώ εγώ -ακόμη κι εκεί- παγκίτης ήμουν. Έπαιζα -τρόπος του λέγειν- στις θέσεις 2-3 (“ελ” που λέγαμε τότε) με ατού τις διεισδύσεις, μιας και σουτ δεν είχα. Ο Κλέαρχος ήδη εργαζόταν ως προπονητής μπάσκετ και δούλευε τότε σε μια ομάδα Γ’ Εθνικής. Ένα πρωινό Σαββάτου μού λέει να πάμε μαζί σε μια ατομική προπόνηση με δύο παίχτες του. Όπως κάθομαι και παρακολουθώ, μου λέει να μπω μέσα να βοηθήσω στην προπόνηση, να παίξουμε μονό. Ο Κλέαρχος είναι γύρω στο 1.85 και θηρίο. Τα άλλα δυο παιδιά, ακόμα πιο ψηλά και δυνατά. Τι να κάνω ο κακομοίρης… Θα με φάνε λάχανο, σκέφτομαι. Μπαίνω στο γήπεδο σέρνοντάς τα πόδια μου και μου λέει ο Κλέαρχος πως θα παίξουμε οι δυο μας εναντίον τους. Δύο παίχτες Δ’ Αθηνών (εγώ ανάθεμα κι αν είχα ποτέ πατήσει μέσα από τις γραμμές του γηπέδου σε αγώνα) εναντίον δύο παιχτών Γ’ Εθνικής! Κοκκαλώνω! Αισθάνομαι σαν τον Έλμερ Φαντ στο Space Jam την ώρα, που είδε τα τέρατα να μπαίνουν στο γήπεδο! Ξεκινάμε και έχουμε μπάλα. Ο Κλέαρχος μου τη δίνει και μου κάνει σκριν. Πού να μπω μέσα; Θα πέσει η τάπα σύννεφο. Σουτ δεν έχω, αλλά τι να κάνω; Δεν έχω άλλη επιλογή. Σουτάρω. Στεφάνι κι έξω. Παίρνουν οι άλλοι μπάλα κι αρχίζει ο βομβαρδισμός. Πάσα, σκριν, σουτ και μέσα! Όταν καμιά φορά παίρναμε εμείς μπάλα, ο Κλέαρχος δε σούταρε, αλλά προσπαθούσε να με βγάλει αφύλαχτο να σουτάρω. Εγώ, βεβαίως, τα έχανα.
Τελειώνει το μονό και καθόμαστε. Εκνευρισμένος ρωτάω τον Κλέαρχο γιατί μου έδινε συνέχεια να σουτάρω και μου απαντάει πως μου έδινε απλώς γιατί εγώ είμαι ο σουτέρ της ομάδας. Αν δε σούταρα εγώ, ποιος θα το έκανε; Δεν έχει καμία σημασία που δεν τα βάζω. Αυτός θα συνεχίσει να με βγάζει ελεύθερο να σουτάρω. Αυτή είναι η δουλειά του και το να σουτάρω είναι η δική μου. «Είσαι σουτέρ», μου λέει και με σπρώχνει μέσα για τη ρεβάνς.
Οκέι, προφανώς και ξαναχάσαμε. Περιγράφω αληθινή ιστορία, όχι γλυκανάλατο διήγημα με χάπι εντ. Αλλά στο τέλος του μονού και αφού είχα βάλει καμιά δεκαριά καλάθια, ο αντίπαλός μου μου έκανε χάι φάιβ και με ρώτησε αν παίζω σε κάποια ομάδα Α’ Αθηνών. Αυτό και μόνο που μου είπε, ήταν για μένα καλύτερο και από νίκη.
Τέτοια παραδείγματα με τον Κλέαρχο έχω πολλά και από το μπάσκετ και από την κοινωνική μας ζωή, μιας και γίναμε κολλητοί και τελικά τον πάντρεψα. Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σε εμψυχώσει και να σε στηρίξει. Ο άνθρωπος που ξέρεις πως θα είναι δίπλα σου μια ζωή. Αν έχετε παιδιά και μένετε κοντά στην Παλλήνη, πηγαίνετέ τα στον ΓΣ Παλλήνης να μάθουν μπάσκετ. Ο Κλέαρχος εκτός από μπάσκετ, θα τα διδάξει και τον τρόπο να αισθάνονται δυνατά και σίγουρα για τον εαυτό τους, θα τα γεμίσει αυτοπεποίθηση. Και δεν τα λέω όλα αυτά επειδή είναι κουμπάρος μου. Τα λέω όλα αυτά για να σας εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο έγινε κουμπάρος μου.
dorosantoniadis.com 