ΔΟΥΛΕΨΑ δυο χρόνια ντελιβεράς. Αυτό όμως ήταν πριν περίπου 20 χρόνια. Ήταν Νοέμβριος του 1997 όταν έπιασα δουλειά στην Pizza-Hut. Ο πρώτος συνάδελφος που με υποδέχτηκε μού είπε μόνο ένα «τη χειρότερη εποχή διάλεξες, φίλε». Και κατάλαβα τι εννοούσε, όταν το ίδιο βράδυ έγινε κατακλυσμός. Όσο προετοιμασμένος και να είσαι, τα νερά μετά από ώρα στη βροχή, περνάνε τη χιλιοφορεμένη νιτσεράδα. Δεν έβλεπα τίποτα με το κλειστό και θολωμένο κράνος, τα χέρια και τα πόδια μου είχαν παγώσει και ήξερα πως αυτό δεν έχει τελειωμό. Δεν είναι ότι τρως μια βροχή και μετά πας σπίτι να αλλάξεις. Απλώς τρως βροχή. Συνεχώς. Για ώρες. Γιατί, όσο πιο πολλή βροχή, τόσο πιο πολλή δουλειά. Αν είναι και καμιά μεγάλη γιορτή μαζί ή κανένας αγώνας, ακόμα περισσότερη.
Με τον πρώτο μου μισθό αγόρασα δική μου νιτσεράδα (μια πράσινη απ’ το Praktiker, ακόμα την έχω) και γαλότσες. Θυμάμαι ακόμα και τώρα το γέλιο που έριξα στην επόμενη βροχή! Γελούσα! Αλήθεια, γελούσα από χαρά. Κορόιδευα τη βροχή και φώναζα «Βρέξε τώρα όσο θες ρε!». Αλλά η βροχή ήταν μόνο ένα από τα θέματα. Χαλάζι, αέρας, παγωνιά, χιόνια το χειμώνα, καύσωνας το καλοκαίρι, κυνηγητά από σκυλιά, υποτιμητικές συμπεριφορές… και όλα αυτά προσπαθώντας συνεχώς να είσαι όλο και πιο γρήγορος και αποτελεσματικός, να πας όσο πιο πολλές παραγγελίες, να βγάλεις πιο πολλά φιλοδωρήματα, μιας και – μη γελιόμαστε- τα λεφτά μας ουσιαστικά από κει προέρχονταν. Και βέβαια ήταν και τα ατυχήματα. Όλοι μας είχαμε τρακάρει. Όλοι. Όλοι. Άλλοι πιο λίγες φορές, άλλοι περισσότερες. Άλλοι τη γλίτωσαν με μερικούς μώλωπες και γρατζουνιές και άλλοι με σπασμένα πόδια και κεφάλια. Είχαμε και γνωστούς μας που δε γλίτωσαν…
Είναι πάρα πολύ δύσκολη, πιεστική και επικίνδυνη δουλειά, ειδικά αν σκεφτείς πόσες ώρες και υπό ποιες συνθήκες καλείται συνήθως ο ντελιβεράς να δουλέψει. Γι’ αυτό, αν και έχουν περάσει 18 χρόνια από τότε που σταμάτησα το 1999, έχω ακόμα αρκετούς φίλους από εκείνη την περίοδο. Κι άμα δω τυχαία κάποιον στο δρόμο, δε λέμε απλώς ένα «γεια», αλλά αγκαλιαζόμαστε. Γιατί, αλήθεια, περάσαμε πολλά μαζί.
Εμείς όμως τουλάχιστον τα περάσαμε. Ας βοηθήσουμε τα τωρινά παιδιά να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες. Δεν ξέρω πώς. Όπως μπορεί ο καθένας. Ας ενώσουμε τη φωνή μας με τη δική τους. Ας δώσουμε στην τελική αν μπορούμε και κανένα φιλοδώρημα παραπάνω.
dorosantoniadis.com 