ΓΚΙΑΚ είναι το αίμα, αλλά και ο δεσμός αίματος, η ίδιά σου η φυλή και -εντέλει- το αίμα που πρέπει να χυθεί για να την προστατεύσεις. Ο Παπαμάρκος έγραψε με πολύ γλαφυρό τρόπο μια συλλογή διηγημάτων με ήρωες στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία. Όλοι τους αφηγούνται σε πρώτο πρόσωπο μια ιστορία που τους στιγμάτισε, που χωρίς να το θέλουν ή να το συνειδητοποιούν, τους καθόρισε αυτό που μετέπειτα έγιναν.
(…) Άντρας δεν έγινα με τη δουλειά όπως οι άλλοι, αλλά με το σκοτωμό. Κι ήξερα καλά ότι θα ξαναρχόταν, γιατί και που τελείωσε ο πόλιεμος εγώ πάλι έψαχνα τα αίματα. Κοίταγα γύρω τους ανθρώπους και το μόνο που έβλεπα ήταν πού θα κόψω, πού θα σφίξω, πού θα χτυπήσω για να τους σωριάσω. Έπρεπε να βάλω χαλινό στην ψυχή μ’, γιατί άμα συνέχιζα έτσ’ αργά ή γρήγορα θα κατέληγα στο απόσπασμα. Έτσ’ κάθσα και σκέφτκα και τότες κατάλαβα ότι η βρωμιά δεν είναι παντού βρωμιά. Να σ’ το πω αλλιώς, άμα δεις έναν ζευγά με τις λάσπες μες στην εκκλησία, βρωμιάρη θα τον πεις. Άμα τον δεις όμως με τις λάσπες στο χωράφ’ θα τον πεις άξιο. Επειδή το λοιπόν αυτές οι λάσπες δεν καθαρίζουνε ποτές από τα παπούτσια κανενός, γιατί απ’ αυτές είναι φτιαγμένη η ψυχή τ’, πρέπει να κοιτάξεις να βρεις το σωστό χωράφ’. Είπα, αφού τα αίματα έμαθες, Αργύρη, στα αίματα θα πορεύεσαι. Εκεί το ‘χεις ταμένο. (…)
Τα διηγήματα πολύ δυνατά με μοναδικό αρνητικό πως ενώ αισθάνθηκα σχεδόν σοκ με το πρώτο, στην πορεία μάλλον κάπως «συνήθισα» και δε μου έκαναν την ίδια εντύπωση τα υπόλοιπα, χωρίς από μόνα τους να υστερούν.
Εκδόσεις Αντίποδες. Βαθμολογία 7.5/10
Υ.Γ. Εξαιρετική έκδοση και εξώφυλλο που σε μαγνητίζει από έναν νέο εκδοτικό οίκο. Μπράβο!
dorosantoniadis.com 