ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ το βιβλίο στο χέρια μου και κοιτάζοντας το εξώφυλλο, τον τίτλο αλλά και το οπισθόφυλλο, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως πρόκειται για ένα γυναικείο-ρομαντικό βιβλίο που δεν θα καταφέρω να διαβάσω ως το τέλος. Οι πρώτες σελίδες μού έκαναν ξεκάθαρο το γεγονός πως είχα κάνει λάθος.
Ηρωίδα μας η Μαργαρίτα, ζωγράφος που ζει στην Αγγλία και αποφασίζει ξαφνικά (!) να τα εγκαταλείψει όλα και να επιστρέψει στο χωρίο της στη Ορεινή Κορινθία, στο σπίτι της μάνας της, Ποθούλας, της μιας αδελφής της, Έλενας και της γιαγιάς της, Μάντως. Ο λόγος της επιστροφής της στα πάτρια εδάφη δεν είναι κάποια ξαφνική νοσταλγία, αλλά το γεγονός ότι την κυνηγά ο Σεργκέι, ένας περιβόητος Ρώσος μαφιόζος, για να του δώσει πίσω κάτι που του ανήκει…
(…) Άνοιξα αθόρυβα την καγκελόπορτα. Πλησίασα γοργά την ξύλινη σκάλα. Έτριξε στο πρώτο μου πάτημα. Κι εγώ, νιώθοντας ότι έπρεπε να είμαι αθόρυβη, προσπάθησα όσο μπορούσα να μειώσω το τρίξιμό της. Σ’ αυτή μου την προσπάθεια, παρασυρμένη από τις υποδείξεις της λογοτεχνικής μου παιδείας, που πάντα αυτό πρότεινε όταν ένας ήρωας σκόπευε να περάσει απαρατήρητος, περπάτησα στις μύτες των ποδιών μου. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά αυτό το άτσαλο ελαφροπάτημα ενός κορμιού ασυνήθιστου σε τέτοια αλλόκοτη ισορροπία είναι που μας οδηγεί να προκαλούμε περισσότερο θόρυβο. Ενώ, ταυτόχρονα, η ηλίθια σωματική μας κίνηση προσελκύει την περιέργεια οποιουδήποτε τύχει να μας πάρει το μάτι του να πηγαίνουμε σαν τις ανάπηρες πάπιες, οδηγώντας στο ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. (…)
Η γιαγιά Μάντω μόλις βλέπει την εγγονή της της λέει κοφτά πως στο χωριό μόλις έχει πεθάνει η Αργυρώ, γειτόνισσα και μάνα του Αργύρη του ζαβού του χωριού, που είναι φίλος με την Μαργαρίτα. Η Μαργαρίτα παρακολουθώντας τον κόσμο να συρρέει για την κηδεία, παρατηρεί να βγαίνει από το σπιτάκι στον κήπο ένας ελκυστικός ξένος. Μαθαίνει πως τον λένε Στέφανο και είναι συγγραφέας που έψαχνε να βρει το ησυχαστήριο του για να γράψει. Η γιαγιά της Μαργαρίτας του νοίκιασε το σπιτάκι εδώ και κάποιους μήνες. Στο σπίτι φτάνει απροειδοποίητα και η τρίτη αδελφή, η Κλέλια και οι πρώτες μέρες στο χωριό περνάνε ανέμελα. Μέχρι που μια μέρα, γυρνώντας η Μαργαρίτα στο σπίτι, της λέει η μάνα της πως την περιμένει στο σαλόνι εδώ και ώρα ένας φίλος της από τη Ρωσία, ο Ντιμίτρι! Ο Ντιμίτρι της δίνει διορία μέχρι το επόμενο πρωί για να του παραδώσει έναν πίνακα που έπρεπε να δώσει στον Σεργκέι, ένα πιστό αντίγραφο από τα Ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ. Όταν όμως η Μαργαρίτα πηγαίνει ξημερώματα στον ξενώνα όπου έμενε ο Ντιμίτρι, τον βρίσκει νεκρό…
(…) Με γρήγορες κινήσεις τον έβαλε στη θέση του. Έπιασε με δύναμη το μπράτσο μου. Έβγαλε το κινητό του. Μίλησε βιαστικά στα ρώσικα. Δεν κατάλαβα τι είπε. Βγήκαμε στην αυλή. Τη διασχίσαμε με γρήγορα βήματα. Βγήκαμε στον δρόμο. Απεγνωσμένα κοιτούσα δεξιά αριστερά. Το κέρατο μου για χωριό, σκέφτηκα, όταν χρειάζεσαι κάποιον δεν τον βρίσκεις πουθενά. Μόνο όταν προσπαθούσαμε να ξεμοναχιαστούμε με τον Μπάμπη δεν τα καταφέρναμε ποτέ. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να κριτικάρω το άτοπο και ανόητο του συνειρμού μου τη στιγμή που κινδύνευε η ζωή μου. Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μας. Βγήκε ένα άντρας. Μου τύλιξε με ένα πανί το πρόσωπο. Με έσυρε στο πορτμπαγκάζ. Την ώρα που έχανα τις αισθήσεις μου με πέταγε μέσα, ενώ σκεφτόμουν: Όχι, πάλι, ρε γαμώτο. Όχι, πάλι. (…)
Το βιβλίο είναι γραμμένο στο α’ πρόσωπο, πράγμα που βοηθάει στη γρήγορη πλοκή. Είναι καλογραμμένο και έχει όλα τα συστατικά που χρειάζονται για να γράψεις ένα αστυνομικό: έγκλημα, κίνητρο, αγωνία, κυνηγητό, ήρωες με κρυφή/διπλή ζωή, αναζήτηση δολοφόνου και βεβαίως ανατροπές. Θα έλεγα πως είναι δοσμένο όμως με αρκετό χιούμορ καθώς και ρομαντισμό, οπότε σίγουρα δεν απευθύνεται μόνο στο κοινό που διαβάζει αστυνομικά και -στον αντίποδα- ίσως δεν «κάνει» για τους σκληροπυρηνικούς των αστυνομικών, που έχουν συνηθίσει στις πιο σκληρές και σκοτεινές ιστορίες των σκανδιναβών συγγραφέων.
Εκδόσεις Mamaya. Βαθμολογία: 6,5/10
dorosantoniadis.com 