ΡΙΤΣΕΡ ξανά, για να φύγει καλά η χρονιά. Μου αρέσει, το ξέρετε, το έχω ξαναγράψει. Ιστορία συνεχούς δράσης, χωρίς πολλά να σκεφτείς. Σαν ξυλάδικη ταινία…
Ο Ρίτσερ αποφασίζει να επιστρέψει στην παλιά του μονάδα, του 110ου Λόχου Στρατονομίας. Ο λόγος; Να γνωρίσει από κοντά την καινούργια διοικήτρια του Λόχου, την Ταγματάρχη Σούζαν Τέρνερ, την οποία άκουσε στο τηλέφωνο και του άρεσε η φωνή της. Φτάνοντας όμως εκεί θα δει πως δεν υπάρχει διοικήτρια να τον περιμένει αλλά διοικητής, ο οποίος τον κατηγορεί για μια ανθρωποκτονία που φέρεται να διέπραξε πριν από πολλά χρόνια, τον ενημερώνει πως είναι πατέρας μιας δεκατετράχρονης της οποίας η μητέρα χρειάζεται διατροφή και τέλος του αναφέρει πως, βάσει κάποιου ειδικού κανονισμού, ανακαλείται επισήμως σε ενεργή υπηρεσία…
(…) Υπήρχαν τρία Σεβρολέ σεντάν στο πάρκινγκ του αρχηγείου και τα δύο ήταν παλιά, αλλά μονάχα ένα ήταν σαραβαλιασμένο και υπό κατάρρευση, και στο κοντέρ είχε γύρω στο ενάμισι εκατομμύριο χιλιόμετρα οδήγησης εντός πόλης. Παρ’ όλα αυτά, πήρε μπρος με το πρώτο και δούλεψε απαλά στο ρελαντί. Πράγμα που έπρεπε να κάνει, επειδή η ροή των αυτοκινήτων στο φως της ημέρας ήταν αργή. Πολλοί σηματοδότες, πολλές ουρές, πάμπολλες φρακαρισμένες λωρίδες. Αλλά η άφιξη στο ντάιερ έγινε γρηγορότερα από την πρώτη φορά. Οι φρουροί στην κεντρική πύλη ήταν σχετικά φιλόξενοι. Ο Ρίτσερ λογάριαζε πως η Λιτς είχε τηλεφωνήσει ξανά για να αναγγείλει τον ερχομό του. Πράγμα που σήμαινε ότι είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σε σύμμαχο. Πράγμα που χαροποιούσε τον Ρίτσερ. Ένας λοχίας στο πλευρό σου κάνει τον κόσμο να γυρίζει ευκολότερα και πιο αβίαστα. Ενώ ένας λοχίας που στρέφεται εναντίον σου είναι ικανός να σημαίνει το θάνατό σου. (…)
Ενώ γενικά οι ιστορίες του Ρίτσερ έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά (ο υπερ-ήρωας που δεν παθαίνει ποτέ τίποτα και που τους δέρνει όλους εύκολα, που μετακινείται, δε μένει με την ίδια κοπέλα κτλ) ο Τσάιλντ πάντα προσπαθεί να βρει τρόπο να διαφοροποιήσει ελαφρώς τις ιστορίες του, προφανώς για να μην τον βαριούνται οι αναγνώστες του και παράλληλα όμως να μην απογοητεύονται. Νομίζω πως η βασικές διαφορές αυτής της ιστορίας έναντι των υπολοίπων είναι δύο: α) έχει ελάχιστο ξύλο και β) ο Ρίτσερ στο μεγαλύτερο μέρος της, δεν είναι μόνος απέναντι στους κακούς. Είναι το έτερον ήμισυ…
(…) Δε χρησιμοποίησαν τη Βάιλαντ Άβενιου. Σκέφτηκαν ότι το να περάσουν ξανά μπροστά από το δικηγορικό γραφείο θα έκανε το ένα πέρασμα δύο, για μερικούς από τους παρατηρητές, για λόγο που δε ήταν διόλου παραγωγικός, και ύστερα τα δύο περάσματα θα γίνονταν τρία, αν η εναλλαγή ήταν συντονισμένη λάθος. Και ένα τριπλό πέρασμα δε θα ήταν γούρικο. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πράγματα με την Τρίτη φορά. Αυτή ήταν η εμπειρία του Ρίτσερ. Ακόμη και αν δε συνειδητοποιούν ότι τα προσέχουν. Ένα κόμπιασμα σε μια συγκεκριμένη λέξη την ώρα που μιλάς με ένα φίλο; Απλώς είδες τον ίδιο άνθρωπο για Τρίτη φορά, με την άκρη του ματιού σου. Ή το ίδιο αυτοκίνητο, ή το ίδιο φορτηγάκι που πουλούσε λουλούδια, ή το ίδιο παλτό, ή σκυλί, ή παπούτσια, ή βάδισμα. (…)
Διαβάστε το σαν ταινία και απολαύστε το.
Εκδόσεις BELL. Βαθμολογία 7/10
dorosantoniadis.com 