ΞΕΚΙΝΗΣΑ καπάκι στις διακοπές να διαβάζω άλλο ένα αστυνομικό, αλλά μου έπεσε βαρύ. Ευτυχώς μια μέρα πριν, η Αγγελική είχε τελειώσει το δικό της βιβλίο και έτσι άρχισα να διαβάζω αυτό το μικρό διαμαντάκι.
Βρισκόμαστε στην Κούβα, τη δεκαετία του ’90. Ένας σκηνοθέτης γνωστός ως «Η Αρκούδα» ξεκινάει το γύρισμα μιας κινηματογραφικής ταινίας με πέντε πρωταγωνιστές: τον εαυτό του, τη γυναίκα του Οφηλία και τρεις νέους ηθοποιούς, τον Μάριο, τη Μάιρα και την Άννα. Η ιστορία είναι γραμμένη από πέντε οπτικές γωνίες και ξετυλίγεται μέσα από τον κάθε ήρωα, μιας και ανά μερικές σελίδες αλλάζει το πρόσωπο που μιλάει. Αυτό πιστεύω πως είναι και το μεγαλύτερο ατού του βιβλίου, γιατί έτσι ο αναγνώστης ζει την ιστορία, την βιώνει και την κατανοεί πλήρως, χωρίς το τέχνασμα του «παντογνώστη αφηγητή».
(…) Ναι, η εικόνα εκείνη ήταν ένα κόσμημα, η ανάμνησή της μου επέτρεψε να καταπιώ την πικρή σκόνη του χαπιού με τη βεβαιότητα ότι αιτία της κακής μου κατάστασης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο φόβος. Για να τον ξορκίσω, απαρίθμησα τους πέντε μου ήρωες και τα αντίστοιχα ρητά τους, σαν να ήταν τα δάχτυλα του χεριού. Η Ίρις, ο δείκτης, διεκδικώ· η Ελένα, ο μέσος, υπερασπίζω· ο Ορέστης, ο παράμεσος, κρύβω· η Λυδία, το μικρό δάχτυλο, ψάχνω· κι ο Φερνάντο, ένας αντίχειρας με τόσο φόβο για το μέλλον ώστε ήταν ικανός να τους καταλάβει όλους, κατανοώ. Ήταν σαν παραμύθι για ενήλικες, κι εγώ τους είχα στο χέρι, στην παλάμη του οποίου, όταν βγήκα από το νοσοκομείο, υπήρχε διάστικτη η λέξη «αμφιβολία». (…)
Εντυπωσιακός ο τρόπος που μπλέκονται οι ζωές την πρωταγωνιστών με τους ήρωες που ενσαρκώνουν -των πρόσωπων με των προσωπείων- είτε για να μπουν στο πετσί του ρόλου, είτε γιατί θα ήθελαν να μοιάζουν με αυτούς ή και -τις περισσότερες φορές- γιατί έχουν όντως κοινά οι ζωές τους, κάποιες τομές οι οποίες τους δίνουν και την ευκαιρία να δώσουν έτσι την ερμηνεία της ζωής τους. Εκτός από το παραπάνω μπλέξιμο, παράλληλα μπλέκονται και οι ζωές των πέντε ηθοποιών, σε σημείο που πλέον όμως διακινδυνεύεται το αν θα ολοκληρωθεί ποτέ η ίδια η ταινία…
(…) Όταν ακούστηκε το χτύπημα της κλακέτας, ξανάρχισα να περπατάω λέγοντας μέσα μου ότι η Ίρις είχε έρθει να ζητήσει τη συνενοχή του Φερνάντο. Μόνο που κατά βάθος θα ζητούσε κάτι περισσότερο, κάτι που ούτε ο Φερνάντο ούτε ο Θεός μπορούσαν να της δώσουν. Ένα άλλοθι, που θα της επέτρεπε να σβήσει το μερίδιο της ευθύνης της για το θάνατο του Ομάρ. Το έψαχνε απ΄τη στιγμή που έμαθε την τραγωδία από το στόμα της Ελένα, κι όταν δεν το βρήκε, έγινε επιθετική απέναντι στον Ορέστη. Εκείνος είχε κρύψει την αλήθεια από τη μητέρα του, είχε ρίξει στη φωτιά τα ρούχα, τα ενθύμια, τις φωτογραφίες του αδερφού του, θαρρείς κι έτσι θα μπορούσε να κάψει και την ανάμνησή του. (…)
Πάρα πολύ ενδιαφέρον και για τους βιβλιόφιλους αλλά και τους κινηματογραφόφιλους. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
(…) Η Οφηλία έφταιγε για τα νεύρα μου, με είχε ταπεινώσει. Δεν είχε σημασία, τώρα ήμουν αναγκασμένος ν’ ανακτήσω την ηρεμία μου. Θα ‘ρχόταν η στιγμή να μάθει ότι οι τρόποι εκδίκησης σ’ αυτό τον κόσμο είναι τόσοι πολλοί όσοι και τα πλάνα μιας ταινίας. (…)
Εκδόσεις Καστανιώτη. Βαθμολογία 8/10
dorosantoniadis.com 