ΕΙΧΑΜΕ πάει σε μια φίλη τις προάλλες για να παίξουν τα παιδιά μας. Ο μικρός της ο γιος είχε παλιότερα μαθησιακές δυσκολίες, δεν συγκεντρωνόταν εύκολα ή κολλούσε για πολλή ώρα σε μια στιγμή. Πλέον είναι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνεις πως είχε ποτέ οποιοδήποτε θέμα. Θυμάται η φίλη μου πως όταν είχαν πρωτοπάει οικογενειακά στο εργοθεραπευτικό κέντρο, τους είχε φανεί απλή και κοινότυπη η μέθοδος που ακολουθούσαν, χρησιμοποιώντας παιχνίδια που παρόμοια έπαιζαν και οι ίδιοι στο σπίτι μαζί του. Για παράδειγμα ένα χαρακτηριστικό παιχνίδι ήταν όταν έβαζαν τον μικρό να ψαρέψει μαγνητικά ψαράκια μέσα από μια τρυπούλα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα. Είχαν αγχωθεί με την πρόοδο του μικρού. Είχαν αμφιβολίες και σκέφτονταν μήπως πάνε στράφι τα λεφτά και ο χρόνος τους.
Πήγε μια μέρα η φίλη μου και ρώτησε λοιπόν: «Μα καλά, αυτό τώρα το παιχνίδι με το ψάρεμα, είναι κάτι που έχει νόημα ή απλώς παίζει το παιδί;». Η απάντηση της εργοθεραπεύτριας ήταν αποστομωτική: «Ξέρετε πόσα πράγματα δοκιμάζονται αυτή τη στιγμή; Ο γιος σας πρέπει να συγκεντρωθεί και με τα τρία του δάχτυλα να πιάσει το καλαμάκι, να το καθοδηγήσει μέσα από την τρυπούλα, να μαγνητίσει το ψαράκι και μετά να το φέρει στην επιφάνεια χωρίς να το ρίξει χτυπώντας το κάπου. Κάνει τρομερή δουλειά τώρα ο γιος σας». Και όντως έκανε! Παίζοντας απλά παιχνίδια, πράγματα που εκ πρώτης δεν φαίνονταν κάτι το ιδιαίτερο, ο μικρός κατάφερε να καταπολεμήσει 100% όλες του τις δυσκολίες.
Έτσι και με το βιβλίο του Χριστοδούλου. Ο συγγραφέας δεν έγραψε ένα αριστούργημα παιδικής λογοτεχνίας. Όμως, με έναν τρόπο κοινό και μέσα από γεγονότα που παρόμοια τους έχουν ζήσει αρκετά παιδάκια στα σχολεία τους, προσπάθησε να περάσει το μήνυμά του. Εμπνεύστηκε από αληθινές ιστορίες που άκουσε στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και μας είπε την ιστορία του Ναβίντ, μέσα από τις εκθέσεις του Άλκη, ενός τεμπελάκου μαθητή πέμπτης δημοτικού, που το μόνο μάθημα το οποίο του αρέσει είναι η έκθεση, γιατί μπορεί να γράφει ό,τι του έρχεται στο κεφάλι.
(…) Γι’ αυτό κι εγώ θα γίνω καλός άνθρωπος και θα αγωνιστώ για έναν καλό κόσμο, αλλά θα συνεχίσω να προσεύχομαι για τον πατέρα του Ναβίντ και για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ποτέ δεν ξέρεις…(…)
Διαβάζοντας λοιπόν ο γιος μου σε μερικά χρόνια το βιβλίο αυτό, είμαι σίγουρος πως χωρίς να το καταλάβει θα έρθει πιο κοντά στο παιδί που μιλάει σπαστά ελληνικά, είναι λίγο ντροπαλό, ίσως φοβισμένο και συνήθως κάθεται μόνο του. Θα αντιληφθεί πως είναι ένα παιδί από μια χώρα που αγαπά μα μπορεί να τον πλήγωσε, που κι αυτό έχει μαμά και μπαμπά, που έχει όνειρα και φιλοδοξίες και που ίσως η Ελλάδα, δεν τον βοηθάει να τα εκπληρώσει. Είμαι σίγουρος πως θα θέλει να γίνουν φίλοι.
(…) Ο Αλέξανδρος μου είπε ακόμη ότι, όταν προχθές του επιτέθηκαν οι δύο νταήδες, στην αρχή νόμιζε ότι ήταν ξένοι, γιατί έτσι ξέρει: οι ξένοι είναι εκείνοι που κλέβουν και σκοτώνουν. Και φοβήθηκε! Αλλά φοβήθηκε πιο πολύ, όταν κατάλαβε ότι τελικά οι νταήδες ήταν Έλληνες. Μετά μπήκε στη μέση ο Ναβίντ. Ένας ξένος βοηθούσε έναν Έλληνα που τον λήστευαν δύο άλλοι Έλληνες! Οπότε σκέφτηκε ότι τελικά δεν μπορεί όλοι οι ξένοι να είναι κακοί. (…)
Ο Χριστοδούλου έγραψε ένα βιβλίο για τον ρατσισμό. Για το γεγονός ότι πολλοί από εμάς εκ των προτέρων θεωρούμε τους διαφορετικούς από εμάς κατώτερους και υπεύθυνους για όλα τα κακά. Είμαστε όμως -όπως λέει- όλοι αδέλφια, διαφορετικοί και παράλληλα με τόσα πολλά κοινά. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά ισχύει: Αν θες να πάρεις αγάπη, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να δώσεις αγάπη.
(…) Από αυτά που μας είπε ο Ναβίντ καταλάβαμε ότι η χώρα του είναι μακρινή, άγνωστη και διαφορετική από τη δική μας, αλλά οι δύο χώρες έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους. Επίσης, οι άνθρωποι της σε πολλά μοιάζουν με εμάς.
Όταν γύρισα στο σπίτι, τα είπα όλα αυτά στον παππού μου, τον Μιχάλη, και μου είπε αυτός ότι έτσι συμβαίνει παντού, σε όλες τις χώρες του κόσμου. Κάθε χώρα, μου είπε, είναι διαφορετική, γιατί κατοικείται από διαφορετικούς ανθρώπους. Άλλωστε κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ξεχωριστός. Δεν είμαστε διαφορετικοί μόνο από τους ανθρώπους των άλλων χωρών, αλλά και από τους συμπατριώτες μας. Ακόμη, ούτε με τον αδελφό μας δεν είμαστε ίδιοι. Όμως έχουμε και πολλά κοινά, γιατί είναι αδελφός μας. Έτσι, λοιπόν, και με όλους τους ανθρώπους της γης, όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, έχουμε και πολλά κοινά, γιατί είναι άνθρωποι όπως εμείς, άρα αδέλφια μας. (…)
Ο Χριστοδούλου πέτυχε τον σκοπό του.
Εκδόσεις Κέδρος. Βαθμολογία 8/10
dorosantoniadis.com 