ΠΑΛΙΑ περίμενα τις διακοπές για να διαβάσω 3-4 βιβλία κολλητά. Να είμαι στην ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα ή καλύτερα κάτω από κανένα αρμυρίκι και να διαβάζω με τις ώρες. Τα τελευταία χρόνια –μετά τη γέννηση των παιδιών εννοώ- παίρνω μαζί μόνο το βιβλίο που ήδη διαβάζω και αναλόγως άλλο ένα, το οποίο συνήθως δεν τελειώνω καν. Φέτος πήρα ευτυχώς μαζί μου το Στίγμα που ήδη διάβαζα και δυστυχώς και τον εκατοντάχρονο, για τον οποίο θα σας μιλήσω σχετικά σε επόμενο post.
Ηρωίδα μας η Σάρα, μια μαμά στα 33 της, χωρισμένη, με ένα κοριτσάκι 6 χρονών. Μεγάλωσε σε μια θετή οικογένεια με την αγάπη της μάνας και την σκληράδα του πατέρα της και ετοιμάζεται επιτέλους να ξαναφτιάξει τη ζωή της, σχεδιάζοντας τον επικείμενο γάμο της με τον Έβαν, το νέο της σύντροφο. Διαβάζοντας τυχαία ένα άρθρο στο διαδίκτυο σχετικά με υιοθεσίες και αναζήτηση των βιολογικών γονιών, αποφασίζει να ψάξει να βρει τη βιολογική της μητέρα, να μάθει για το παρελθόν της, τις ρίζες της, να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί δεν την ήθελε και βεβαίως… ποιος είναι ο πατέρας της.
Όταν τελικά καταφέρνει να την βρει, η μητέρα της τη διώχνει αποφεύγοντας να της πει λεπτομέρειες για το παρελθόν και της λέει να μην την ενοχλήσει πότε ξανά. Μην μπορώντας να εξηγήσει τη συμπεριφορά της ψάχνει να βρει πληροφορίες στο διαδίκτυο, αλλά και εκεί υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτήν. Αποφασίζει τελικά να βάλει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ να ερευνήσει το θέμα και έτσι μαθαίνει κάτι που θα της αλλάξει όλη τη ζωή και που εξηγεί το γιατί δόθηκε για υιοθεσία: Ο πατέρας της είναι ένας ασύλληπτος κατά συρροή δολοφόνος και η μητέρα της, το μοναδικό επιζών θύμα που κατάφερε να του ξεφύγει, άλλαξε όνομα και κρύφτηκε για να μην μπορέσει ποτέ να την βρει. Η ίδια είναι ένα λάθος, ένα παιδί που δεν έπρεπε να γεννηθεί, το αποτέλεσμα ενός βιασμού.
(…) Συγκρίνω θεωρίες και επιχειρήματα – ψυχοπάθεια, γενετική ανωμαλία, χημική ανισορροπία, δυσλειτουργική παιδική ηλικία; Κρατάω αμέτρητες σελίδες σημειώσεων και όταν τελικά με παίρνει ο ύπνος αποκαμωμένη, βλέπω εφιάλτες με γυναίκες που πηδούν από βατήρες καταδύσεων αλλά πέφτουν πάνω σε οδοστρώματα ή τρέχουν πάνω σε ατελείωτες εκτάσεις διάσπαρτες με σπασμένα γυαλιά. Ακούω τις κραυγές τους. Τις ακούω να ικετεύουν, αλλά ικετεύουν εμένα να σταματήσω να τις κυνηγάω. Στα όνειρα μου, τρέχουν να ξεφύγουν από εμένα. (…)
Αποφασίζει να συζητήσει το θέμα με τον αρραβωνιαστικό της τον Έβαν αλλά και με τη Λόρεν, τη μεγαλύτερη από τις δύο θετές αδελφές της. Στη Μέλανι, την άλλη αδελφή της δε θέλει να πει τίποτα, αλλά ούτε και στους γονείς της. Δεν αισθάνεται έτοιμη, δεν ξέρει πως θα το πάρουν, πως θα αντιδράσουν αν μάθουν πως όχι μόνο αναζήτησε, αλλά έμαθε ποια είναι η πραγματική μητέρα της και –κυρίως!- ο πατέρας της. Κάπως όμως η ιστορία αυτή διαρρέει σε μια τοπική ιστοσελίδα όπου σε ένα άρθρο της αναφέρεται πως βρέθηκε η μόνη επιζώσα του λεγόμενου Δολοφόνου των Κατασκηνώσεων και πως η Σάρα είναι η κόρη της. Η ίδια και η οικογένεια της είναι πλέον σε κίνδυνο. Είναι σίγουρη πως ο πατέρας της θα ψάξει να την βρει.
(…) Αποχαιρετίστηκα με τον Έβαν, μετά έπλυνα το πρόσωπο μου με κρύο νερό και ευχήθηκα να μην παρατηρήσει η Άλι τα πρησμένα μάτια μου. Κούρνιασα μαζί της στο κρεβάτι με τον Μους στα πόδια μας, χάιδεψα τα μαλλιά της και τη γαργάλησα απαλά στην πλάτη. Τότε σκέφτηκα μια άλλη μάνα, κάπου εκεί έξω, που μόλις είχε πληροφορηθεί πως η κόρη της είχε εξαφανιστεί. Αναρωτήθηκα πώς την ηρεμούσε για να τη βάλει για ύπνο όταν ήταν μικρή. Αναρωτήθηκα τι να σκεφτόταν άραγε αυτή η γυναίκα αν ήξερε πως η κόρη της χάθηκε επειδή εγώ είχα το κινητό μου στη δόνηση. (…)
Ένα αστυνομικό θρίλερ γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, με ένα έξυπνο τέχνασμα που βάζει τη Σάρα να εξιστορεί όλα όσα συμβαίνουν στην ψυχοθεραπεύτρια της. Έχει σαπένς, έχει κλιμάκωση, έχει ανατροπές. Στα αρνητικά θα έβαζα το μέγεθος. Το βρήκα μεγάλο χωρίς λόγο. Νομίζω πως εύκολα έκοβα καμιά εκατοστή σελίδες. Και τέλος έχει το γνωστό –για μένα- θέμα της μετάφρασης του τίτλου. Ο πρωτότυπος τίτλος είναι Never Knowing. Ποιός ο λόγος να γίνει Το Στίγμα; Γιατί να προϊδεάσει τον αναγνώστη περί του άγχους της ηρωίδας αν έχει το στίγμα του δολοφόνου, όπως ο πατέρας της;
Α, μην ξεχάσω να σας πω! Είναι ίσως η πρώτη φορά (ή τουλάχιστον η πρώτη που θυμάμαι) που βρήκα «τον δολοφόνο» εγκαίρως 🙂
Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 7,5/10
dorosantoniadis.com 