ΜΟΛΙΣ τέλειωσα το πρώτο βιβλίο του Γιαννίση και μπορώ -εντελώς εμπιστευτικά- να σας πληροφορήσω πως… θα υπάρξει και συνέχεια. Ως λάτρης του Λάρσον, του Νέσμπο, αλλά και κατ’ επέκταση του Όλσεν, της Λέκμπεργ και του Λαπίντους, χάρηκα ιδιαίτερα που βρήκα έναν έλληνα συγγραφέα να γράφει σε παρόμοιο στυλ, βάζοντας όμως την προσωπική του σφραγίδα και δημιουργώντας έτσι τη νεοσύστατη (!) ελληνο-σκανδιναβική σχολή!
Ήρωας μας ο Άντερς Οικονομίδης, ένας ελληνικής καταγωγής επιθεωρητής που ζει και εργάζεται στο Έρεμπρο της Σουηδίας. Όταν η αστυνομία ανακαλύπτει το κεφάλι μιας γυναίκας ανάμεσα σε ρίζες και κλαδιά στο χώμα, ο Οικονομίδης αναλαμβάνει να βρει το δολοφόνο, ψάχνοντας καταρχάς για το υπόλοιπο σώμα και ταυτοποιώντας το θύμα, με τη βοήθεια του επικεφαλής του εγκληματολογικού Γιούσι Αλεξάντερσον.
(…) Ο Άντερς Οικονομίδης τσιμπολόγησε ανόρεχτα την άνοστη σαλάτα μαρούλι που είχε αγοράσει από την καντίνα του τμήματος. Παρατηρούσε σιωπηλός μια παρέα ενστόλων που καθόταν στην αριστερή γωνιά της καφετέριας. Ο ένας από τους άντρες έλεγε μια ιστορία για την τελευταία φορά που πήγε για ψάρεμα στις λίμνες της Φινλανδίας, το προηγούμενο καλοκαίρι. Ο Άντερς εντόπισε τουλάχιστον πέντε ανακρίβειες στην ιστορία του, που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ο συγκεκριμένος αστυνομικός όχι μόνο δεν είχε ψαρέψει ποτέ του, αλλά και ότι είχε δει τη Φινλανδία μόνο από καρτ ποστάλ. Ιστορίες για ψάρεμα και αλήθεια είναι δυο πράγματα που δεν μπορούν να χωρέσουν στην ίδια πρόταση. (…)
Το ρολόι τσέπης που ανακαλύπτουν στο στόμα της γυναίκας, θα τους οδηγήσει σε μια αντίστοιχη ιστορία φόνων στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην ομάδα τους προστίθεται η αρχιφύλακας Μαρία Φρέντρικσεν και ο έμπειρος ψυχολόγος από τη Στοκχόλμη, Κρίστερ Μπγέρλινγκ. Εν τω μεταξύ, οι θάνατοι γυναικών συνεχίζονται…
(…) Έκλεισαν το τηλέφωνο και ο Μπγέρλινγκ έγειρε στο καροτσάκι του, με το βλέμμα εστιασμένο στην οθόνη του λάπτοπ της Αϊσέ Ονάν. Έβαλε το χέρι του στη δεξιά τσέπη του παντελονιού του για να βγάλει ένα από τα παυσίπονα που του είχε χορηγήσει ο γιατρός που περιποιήθηκε το τραύμα του. Το έκλεισε στη χούφτα του και προσπάθησε να συγκεντρώσει όλες τις αισθήσεις του πάνω του. Αισθάνθηκε το βάρος, την υφή και το σχήμα του πριν το ακουμπήσει στην επιφάνεια της γλώσσας του. Η γεύση του ήταν πικρή. Έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στον πόνο που τρυπούσε το δεξί του αυτί, μέχρι που αυτός εξαφανίστηκε τελείως. (…)
Διαβάζεται εύκολα και σε κρατάει σε αγωνία, που σημαίνει για μένα πως ο Γιαννίσης: α) χτίζει μια πλοκή με σαφήνεια και συνέπεια και β) καταφέρνει να εμβαθύνει αρκετά στους χαρακτήρες των ηρώων του. Εμφανείς οι κοινωνικές προεκτάσεις (η κρίση και ο ρατσισμός είναι συνεχώς εκεί) που δείχνει αν μη τι άλλο πως ο συγγραφέας αποσκοπεί σε κάτι παραπάνω από το να μας ψυχαγωγήσει απλώς. Ακόμα, στη βασική πλοκή μπλέκονται και κάποιες παράλληλες ιστορίες σε σχέση με συναδέλφους του Οικονομίδη καθώς και με παλιές υποθέσεις του που βγαίνουν και πάλι στην επιφάνεια, οι οποίες όμως δεν ολοκληρώνονται. Να, είδατε! Αφού σας το είχα πει από την αρχή: Να περιμένετε οσονούπω τη νέα περιπέτεια του Οικονομίδη!
(…) Ο Άντερς πάλεψε προκειμένου να μην αφήσει έναν αναστεναγμό να ξεφύγει από το στήθος του. Η μάρτυρας τους, η μοναδική τους μάρτυρας, είχε μια κρίση πανικού προ των πυλών. Μπορούσε να δει τη φλέβα στο λαιμό της να πάλλεται μανιασμένα, καθώς και τους πρώτους κόμπους ιδρώτα στις ρίζες των μαλλιών της. Οι κλειδώσεις των δαχτύλων της είχαν ασπρίσει, καθώς είχε σφίξει τα χέρια της σε γροθιές, σαν να προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου. Στιγμές σαν κι αυτές, όπου η ένταση ξεχειλίζει, αισθανόταν ότι θα μπορούσε να πουλήσει και την ψυχή του στο διάβολο για μία και μόνο τζούρα από τα ελαφριά Davidoff με την απαλή γεύση, που δεν έγδερναν σαδιστικά τον οισοφάγο. (…)
Τέλος, κάτι που μου έκανε εντύπωση (εκτός βιβλίου πλέον) είναι πως ο Γιαννίσης έχει δώσει και κοινωνική ζωή στον ήρωα του, δημιουργώντας γι’ αυτόν σελίδες σε Facebook και Twitter. Ομολογώ πως στην αρχή με ξένισε και το θεώρησα τουλάχιστον περιττό, μιας και έχει δικές του σελίδες ο ίδιος ο συγγραφέας, αλλά όταν μπήκα και διάβασα τις σχετικές αναρτήσεις, κατάλαβα το λόγο ύπαρξης τους: Ο Οικονομίδης έχει τη δική του άποψη για τη ζωή, η οποία δεν ταυτίζεται απαραίτητα με αυτήν του Γιαννίση. Έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα και όσα συμβαίνουν στον κόσμο επιδρούν σε αυτόν σε άλλο βαθμό. Σκέφτομαι πως ήταν ένας τρόπος λοιπόν για τον Γιαννίση, να δώσει επιτέλους φωνή στο Alter Ego του.
Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 7,5/10
dorosantoniadis.com 