Inferno – Νταν Μπράουν

ΕΙΧΑ αρκετό καιρό να παρουσιάσω βιβλίο. Συνήθως -και με τους αργούς ρυθμούς που διαβάζω- κάνω γύρω στις δύο-τρεις εβδομάδες να τελειώσω ένα, αλλά τώρα έχει ήδη περάσει ένας μήνας και τίποτα. Ο λόγος είναι πως είχα αρχίσει αυτό το βιβλίο, το οποίο και παράτησα και έτσι άρχισα άλλο. Στην αρχή σκέφτηκα να μην γράψω κάτι γι’ αυτό, μιας και δεν το τελείωσα, πως δε θα ήταν σωστό. Όμως κατά πρώτον το έχω ήδη κάνει μια φορά και κατά δεύτερον, αυτό είναι ένα blog, είναι ο χώρος που γράφω εντελώς υποκειμενικές απόψεις. Το ότι δεν μπόρεσα να τελειώσω ένα βιβλίο δε σημαίνει απαραίτητα πως το βιβλίο δεν είναι καλό. Σημαίνει πως δε με τράβηξε (εμένα!) να το συνεχίσω. Έχω διαβάσει όλα τα προηγούμενα βιβλία του Νταν Μπράουν και απλώς μου φάνηκε τόσο… ίδιο που δε με ενδιέφερε τελικά να μάθω τη συνέχεια. Κάθε αναγνώστης, αποζητά διαφορετικά πράγματα από ένα βιβλίο. Εγώ θέλω μια καλή παρέα που να με αναζητά, να με τραβάει κοντά της και όχι να την ψάχνω εγώ.

Ήρωας μας και πάλι ο Ρόμπερτ Λάνγκτον, ο οποίος ξυπνά στο θάλαμο ενός νοσοκομείου με ένα τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι, έχοντας μερική αμνησία και μην μπορώντας να θυμηθεί πως βρέθηκε εκεί. Θυμάται πως ήταν στη Μασαχουσέτη και διέσχιζε την Πανεπιστημιούπολη για να παρευρεθεί σε μια σειρά διαλέξεων και μετά… κενό. Όταν σήκωσε το κεφάλι από το παράθυρο και αναγνώρισε το Παλάτσο Βέκιο, κατάλαβε πως πρέπει να έχει γίνει κάτι τρομερό για να βρίσκεται τελικά στην Φλωρεντία! Με τη βοήθεια της γιατρού Σιέρα Μπρουκς καταφέρνει να ξεφύγει από μια δολοφονική απόπειρα εναντίον του και τρέχοντας μαζί πλέον στους δρόμους της Φλωρεντίας, προσπαθούν να ανακαλύψουν γιατί κάποιος κυνηγά να τον σκοτώσει. Η λύση κρύβεται στους στίχους της Θείας Κωμωδίας του Δάντη…

(…) Επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, ο Λάνγκτον φορούσε ένα παλιό συλλεκτικό ρολόι με τη μορφή του Μίκι Μάους, δώρο των γονιών του. Το χαμογελαστό πρόσωπο του Μίκι και τα χέρια του που άλλαζαν θέση αποτελούσαν για εκείνον μια καθημερινή υπενθύμιση να χαμογελά συχνότερα και να παίρνει τη ζωή λιγότερο στα σοβαρά.

«Το ρολόι μου», τραύλισε. «Χάθηκε!» Χωρίς αυτό, ξαφνικά, αισθανόταν λειψός. «Το φορούσα όταν ήρθα στο νοσοκομείο;»

Η Σιένα τον κοίταξε σαν να μην πίστευε στ’ αυτιά της, ολοφάνερα σαστισμένη μπροστά στην ανησυχία του για ένα τόσο ασήμαντο πράγμα. «Δε θυμάμαι κάποιο ρολόι. Κοίτα να πλυθείς λιγάκι. Ξανάρχομαι σε λίγα λεπτά για να σκεφτούμε πού θα αναζητήσουμε βοήθεια». Έκανε να φύγει, όμως κοντοστάθηκε στην πόρτα και τον κοίταξε κατάματα μέσα από τον καθρέφτη. «Και όση ώρα θα λείπω, προτείνω να σκεφτείς καλά ποιος θα ήθελε να σε σκοτώσει. Φαντάζομαι αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που θα κάνουν οι αρχές». (…)

Δεν είναι κακό το βιβλίο. Ο Μπράουν χρησιμοποιεί την άκρως επιτυχημένη συνταγή που τον καθιέρωσε και γράφει άλλο ένα bestseller (66η χιλιάδα της ελληνικής έκδοσης μόνο, νούμερο που αμφιβάλλω αν πετυχαίνει μια χούφτα ελλήνων συγγραφέων). Αν αντέχεις το βάρος των περίπου 700^ων σελίδων του στο χέρι, πάρ’ το μαζί σου σε μια παραλία. Αν το βαρεθείς, κάτι θα βρεις να το κάνεις 😉

(…) Όπως αντίκριζε τα κουρασμένα μάτια του ειδώλου του, σκέφτηκε για μια στιγμή μήπως ξυπνούσε σε λίγο και βρισκόταν καθισμένος στηνπολυθρόνα του στο σπίτι, κρατώντας ένα άδειο ποτήρι μαρτίνι στο ένα χέρι κι ένα αντίτυπο του Νεκρές Ψυχές στο άλλο, ώστε να υπενθυμίσει στον εαυτό του πως ο συνσυασμός εκλεκτού τζιν και Γκόγκολ καλό είναι να αποφεύγεται. (…)

Εκδόσεις Ψυχογιός. Βαθμολογία 5,5/10