ΔΕΝ είχα ξαναδιαβάσει Φίλιπ Κερ. Μου είχε μιλήσει ο Νίκος γι’ αυτόν, διαβάζοντας τις κριτικές μου για τους σκανδιναβούς. Μου είχε πει συγκεκριμένα «Φτάνει με τους Βόρειους Ευρωπαίους εκτός και εάν πρόκειται για την Σάρα Λουντ…», προφανώς για να με πειράξει, μιας και η Δανή ηρωίδα Σάρα, παίρνει σάρκα και οστά από το χέρι Άγγλου συγγραφέα, του Χιούζον*. Στην κουβέντα που κάναμε μετά το σχόλιο του αυτό, προέκυψε και ο Κερ με την τριλογία του. Τα Χριστούγεννα λοιπόν τυχαία η Χαρά μου χάρισε τη Μοιραία Πράγα και σκέφτηκα πως επιτέλους θα διάβαζα κάτι από Κερ. Το αναφέρω όμως τυχαία στο Νίκο και μου απαντάει πως δε γίνεται να ξεκινήσω από το τέλος. Κάθε βιβλίο στη σειρά του. Και έτσι, τί να κάνω; Αναγκάστηκα και ρώτησα τη Χαρά, μήπως και κατά τύχη είχε την τριλογία.

Ω ναι, την είχε! 🙂

Σήμερα θα σας μιλήσω για το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, τις Βιολέτες του Μάρτη. Έτσι λοιπόν ονόμαζαν οι βετεράνοι του κόμματος των Ναζί –οι Alter Kämpfer- όλα τα νέα μέλη, τα μέλη δηλαδή που μπήκαν στο κόμμα από τις 24 Μαρτίου 1933 και μετά, αφότου παραχωρήθηκε στον Χίτλερ όλη η νομοθετική εξουσία από το Ράιχσταγκ και άρχισε η περίοδος που είναι περισσότερο γνωστή ως «Τρίτο Ράιχ». Οι Βιολέτες του Μάρτη -ή αλλιώς Märzveilchen- ήταν τα μέλη που δεν πολύ-πίστευαν στις ναζιστικές αρχές αλλά μπήκαν στο κόμμα όταν ήταν σίγουροι πως θα κυβερνούσε και θέλησαν να επωφεληθούν, μα κυρίως να μην… κακοπέσουν.

(…) Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ζωής υπό το καθεστώς του εθνικοσοσιαλισμού είναι η διαφθορά – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η κυβέρνηση έδωσε στοιχεία σχετικά με τη διαφθορά που επικρατούσε σε διάφορα πολιτικά κόμματα την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τη διαφθορά που επικρατεί σήμερα(…)

Βρισκόμαστε στο Ναζιστικό Βερολίνο το 1936, λίγες μέρες πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ήρωας μας ο Μπέρνι Γκούντερ, πρώην αστυνομικός που πλέον εργάζεται ως ιδιωτικός ερευνητής (και όχι ντετέκτιβ όπως διορθώνει και ο ίδιος τους συνομιλητές του!). Ο εκατομμυριούχος Χέρμαν Σιξ τον προσλαμβάνει για να βρει ένα διαμαντένιο κολιέ που του ανήκει και που κλάπηκε από το χρηματοκιβώτιο της κόρης του Γκρέτε, όταν βρέθηκαν η ίδια και ο σύζυγος της Πολ Πφαρ, απανθρακωμένοι.

(…) «Σας ευχαριστώ», είπε με γουργουριστική φωνή. Ακουγόταν ειλικρινά κολακευμένη. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν μπορείς ποτέ να κολακεύσεις αρκετά μια γυναίκα, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορείς ποτέ να δώσεις αρκετά μπισκότα σ’ ένα σκύλο. (…)

Ο Γκούντερ δε γουστάρει τους Ναζί και είχε έναν πολύ σημαντικό λόγο να φύγει από την αστυνομία, όταν άρχισαν οι εκκαθαρίσεις των αποκαλούμενων αναξιόπιστων αξιωματικών. Το μόνο που θέλει πλέον είναι να κάνει καλά τη δουλειά του και να βγάλει όσα πιο πολλά χρήματα μπορεί. Γι’ αυτό και δεν αρνείται να αναλάβει παράλληλα μια δεύτερη υπόθεση που προέκυψε ερευνώντας την πρώτη, την εξαφάνιση ενός Πρώσου ατζέντη έργων τέχνης, του Γκέρχαρντ Φον Γκρις, ο οποίος έχει κάποιες επικίνδυνες σχέσεις με ξεχωριστά άτομα του ναζιστικού καθεστώτος.

(…) Απ’ ότι φαίνεται, είχα όρεξη να σκοτώσω. Συμβαίνει συχνά σε περιπτώσεις ανθρωποκτονιών· ο δολοφόνος προθερμαίνεται για το κύριο έγκλημα με το να βγάζει απ’ τη μέση μερικά αθώα θύματα, όπως κατοικίδια ζώα. (…)

Η όλη ιστορία και πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Έχω μόνο μια βασική ένσταση που δεν είμαι σίγουρος 100% αν είναι θέμα πρωτότυπης γραφής ή μετάφρασης, άλλα τείνω να πιστεύω το πρώτο. Ο Κερ χρησιμοποιεί συνεχώς παρομοιώσεις. Συνεχώς όμως. Το αποτέλεσμα αυτής της υπερβολής ήταν να… γελάω και τελικά να βγαίνω εκτός κλίματος. Δείτε ένα παράδειγμα και θα καταλάβετε:

(…) Η θυρωρός ήταν μια πόρνη τόσο σπασμένη, που λες και την είχαν πετάξει από ψηλά μέσα σε κάποιο λατομείο. Τα μαλλιά της ήταν τόσο φυσικά όσο και το βήμα της χήνας στις ναζιστικές παρελάσεις. Τα χείλη της έμοιαζαν με συνδετήρα και σίγουρα φορούσε γάντι του μποξ την ώρα που τα έβαφε με το κατακκόκινο κραγιόν, ενώ τα στήθη της θύμιζαν ζευγάρι άλογα ζεμένα σε κάρο στο τέλος μιας κοπιαστικής μέρας. Μπορεί να είχε ακόμα πελάτες, αλλά ήταν πιθανότερο να δω Εβραίο στην ουρά κρεοπωλείου, να περιμένει να αγοράσει χοιρινό. (…)

Οκ, καταλάβαμε, ήταν μια γριά πουτάνα. 😉

Εγώ πάντως θα κρατήσω το παρακάτω ως συμβουλή, δεχόμενος εξ ορισμού πως ένα στυλό είναι σίγουρα πιο επικίνδυνο από ένα αναψυκτικό…

(…) Συμφωνίες γίνονται μόνο με άτομα που, όταν σε συναντούν, το πιο επικίνδυνο πράγμα που κρατούν στο χέρι τους είναι ένα αναψυκτικό. (…)

 Εκδόσεις Κέδρος. Βαθμολογία 6,5/10 (Αν δεν είχε όλες αυτές τις παρομοιώσεις, θα του έβαζα σίγουρα καλύτερη βαθμολογία).

* Updated: Ο Νίκος με ενημέρωσε πως ο Χιούζον έγραψε το βιβλίο μετά τη σειρά, της οποίας το σενάριο είχε γράψει ο Δανός Søren Sveistrup