ΕΝΑ καλοκαίρι πριν από πολλά πολλά πολλά χρόνια (ας πούμε είκοσι στρογγυλά) έψαχνα για καμιά δουλειά να βγάλω έξτρα χαρτζιλίκι ενόψει των Αυγουστιάτικων διακοπών που κανονίζαμε με την παρέα μου. Σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη τότε στο δεύτερο ή τρίτο έτος Μαθηματικός και μόλις είχα κατέβει στην Αθήνα. Με πήρε λοιπόν η φίλη μου η Παυλίνα και μου λέει για ένα φίλο της εγκληματολόγο που είναι και συγγραφέας παιδικών μυθιστορημάτων, τον Ευγένιο Τριβιζά. «Ποιος; Αυτός που έγραψε την Φρουτοπία;», της λέω. «Ναι, αυτός», μου απαντά. Μόλις είχε εκδώσει ένα βιβλίο και ήθελε άμεσα κάποιον να κάτσει δυο-τρεις μέρες να σφραγίσει τα εσώφυλλα με την σφραγίδα γνησιότητας του συγγραφέα. Ε, όπως καταλαβαίνετε ήμουν ο άνθρωπος του.
Μετά την εξοντωτική αυτή δουλειά (ναι, γελάτε, αλλά από εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως δε θα μπορούσα να δουλέψω ποτέ σε γραφείο να βάζω σφραγίδες) η Παυλίνα με πήγε στο σπίτι του Τριβιζά -που αν θυμάμαι καλά ήταν κάπου στην Πλάκα- για να τον γνωρίσω και να με πληρώσει. Και έγινε πάνω-κάτω η εξής στιχομυθία:
-Ευγένιε, από δω ο φίλος μου ο Δώρος
-Δώρο χάρηκα, είμαι ο Ευγένιος. Σε ευχαριστώ πολύ που με βοήθησες. Για πες μου τι κάνεις; Σπουδάζεις;
-Ναι, σπουδάζω Μαθηματικός στη Θεσσαλονίκη
Και θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που έκανε στον Τριβιζά αυτή μου η δήλωση. Γύρισε στην Παυλίνα και της λέει:
-Παυλίνα, ο Δώρος είναι… Μαθηματικός!
Και μετά γύρισε σε μένα ξανά και μου λέει:
-Έλα, πες μου για τα μαθηματικά…
Ήταν τρομερό! Ήμουν εντυπωσιασμένος που γνώριζα το διάσημο Ευγένιο Τριβιζά και αυτός είχε εντυπωσιαστεί που ήμουν (οκ, θα γινόμουν) Μαθηματικός!
Πάνε λοιπόν περίπου είκοσι χρόνια από τότε. Ο Τριβιζάς είναι ακόμα πιο διάσημος έχοντας γράψει καμιά 150αριά βιβλία για παιδιά και εγώ, ενώ πήρα το πτυχίο Μαθηματικών, ουσιαστικά δεν έγινα ποτέ μου Μαθηματικός. Κατόρθωσα όμως άλλα πράγματα, όπως π.χ. να σας γράφω για όλα αυτά που μου συνέβησαν και μπορώ να πω πως νιώθω τόσο μα τόσο μα τόσο χαρούμενος 🙂
Σήμερα λοιπόν θα σας πω για το βιβλίο που διάβασα στον Αντρέα και το Γιάννη πριν πάνε για ύπνο. Ήταν και οι δύο πάνω μου, ένας στο κάθε γόνατο και άκουγαν με προσοχή. Μου αρέσει όταν τους διαβάζω να αλλάζω φωνές αναλόγως τον ήρωα, αν π.χ. έχει στρατιωτάκι αμέσως κάνω πιο κοφτή τη φωνή, αν έχει κοριτσάκι πιο γλυκιά, αν έχει ποντικάκι (από τις αγαπημένες μου φωνές) πιο τσιριχτή κ.ο.κ. Ήταν λοιπόν ένας ποντικούλης, ο Τρωκτικούλης. Είχε μια μανία που λέτε να θέλει να πιάσει έστω και ένα αστεράκι. Τόσο μεγάλη εντύπωση του έκαναν όπως τα έβλεπε τα βράδια πάνω στον ουρανό. Παρακαλούσε τον παππού του να τον σηκώσει ψηλά να τα φτάσει κι αυτός του έλεγε πως δεν μπορεί, είναι πολύ πολύ ψηλά, κανείς δεν τα φτάνει. Μια μέρα, ένα χριστουγεννιάτικο έλατο «ξεφύτρωσε» στο σαλόνι του σπιτιού που έμεναν και στην κορυφή του είχε ένα λαμπρό αστέρι. Ήταν πλέον σίγουρος. Ήξερε πως ήταν η ευκαιρία του…
(…) Έτσι το ποντικάκι συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, κι εκεί που σκαρφάλωνε, συνάντησε ένα ναυτάκι.
-Γεια σου, ποντικάκι, του είπε το ναυτάκι. Για πού το ‘βαλες;
-Πάω ν’ αγγίξω ένα αστεράκι.
-Αστεράκι; Ποιος ο λόγος ν’ αγγίξεις ένα αστεράκι; Γιατί να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου με αστεράκια; είπε το ναυτάκι. Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ πολύ, μα πάρα πολύ καλύτερο.
-Τι;
-Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το θαλασσί περιτύλιγμα και την μπλε κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε, λοιπόν, εκεί μέσα βρίσκεται μια μπουκάλα που έχει μέσα ένα καραβάκι. Θα σπάσουμε την μπουκάλα, θα κλέψουμε το καραβάκι, θα πάμε στο πιο κοντινό ρυάκι και θα σαλπάρουμε. Έχω εδώ στην τσέπη μου ένα χάρτη θησαυρών. Θα βγούμε στον ωκεανό και θα βρούμε τον θησαυρό: εκατό ροζ ρουμπίνια και χίλια πράσινα σμαράγδια! Θα είσαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, όλοι θα σου κάνουν υποκλίσεις και θα ζεις σε ένα τυριόροφο σπίτι.
-Δε θέλω να είμαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, ούτε όλοι να μου κάνουν υποκλίσεις, ούτε να ζω σε ένα τυριόροφο σπίτι, είπε το ποντικάκι.
-Τι θέλεις;
-Ν’ αγγίξω ένα αστεράκι. Πως το λένε, ρε παιδιά; Θέλω ν’ αγγίξω ένα αστεράκι! Ένα αστεράκι! Δε θέλω ούτε να γίνω δοξασμένος στρατιώτης ποντικός, ούτε να μου τηγανίζουν τυροπιτάκια, ούτε να μου κάνουν υποκλίσεις. Ένα αστεράκι θέλω ν’ αγγίξω κι εγώ. Πώς το λένε; Ένα αστεράκι! (…)
Πολύ γλυκό, με ωραία νοήματα όπως πάντα και με τα υπέροχα σκίτσα του Στίβεν Γουέστ. Το συστήνω για κάθε παιδάκι.
Εκδόσεις Μεταίχμιο (και ελληνικά γράμματα). Βαθμολογία 8/10
dorosantoniadis.com 