Σκέψου έναν αριθμό – Τζον Βέρντον

ΕΙΧΑ καιρό να διαβάσω τόσο καλό αστυνομικό και χαίρομαι που το τελείωσα μόλις πριν λίγα λεπτά και θα είναι το πρώτο βιβλίο που παρουσιάζω για το 2014! Πρώτο μυθιστόρημα του Βέρντον και όμως μοιάζει ήδη σαν να έγραφε για χρόνια…

Ήρωας μας ο Ντέιβιντ Γκάρνεϊ, ένας 47χρονος πρώην αστυνομικός που βγήκε πρόσφατα σε σύνταξη και ζει με τη γυναίκα του Μάντλιν στην αγροικία τους, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στους ήρεμους ρυθμούς της εξοχής. Καθότι πολύ διάσημος και με σημαντικές επιτυχίες στην καριέρα του στην εξιχνίαση εγκλημάτων, όταν ένας πρώην συμφοιτητής του, ο Μαρκ Μέλερι, διευθυντής ενός Ινστιτούτου Πνευματικής Ανανέωσης και συγγραφέας σχετικών πνευματικών βιβλίων δέχεται κάποια περίεργα ποιήματα/μηνύματα από έναν άγνωστο, ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε ζητώντας τη βοήθεια του.

Στην αρχή ο Γκάρνεϊ δεν ήθελε να εμπλακεί, αλλά τον τράβηξε το γεγονός πως ο άγνωστος είχε καταφέρει να μαντέψει έναν φαινομενικά τυχαίο αριθμό που ζήτησε να του πει ο Μέλερι. Στο πρώτο μήνυμα του ζητούσε από τον Μέλερι να σκεφτεί έναν αριθμό και μετά να κοιτάξει έναν σφραγισμένο φάκελο μπροστά του. Ο Μέλερι σκέφτηκε τον αριθμό 658 και όταν άνοιξε τον φάκελο είδε με έκπληξη και τρόμο γραμμένο τον ίδιο αριθμό! Στο δεύτερο μήνυμα του δε, ο άγνωστος αναφέρει εμμέσως πως γνωρίζει για το πρόβλημα που είχε ο Μέλερι στο παρελθόν με το αλκοόλ. Ο Μέλερι είναι πολύ ανήσυχος ποιος μπορεί να παίζει αυτό το παιχνίδι μαζί του και έτσι ο Γκάρνεϊ δέχεται να τον βοηθήσει.

Όταν ο Μέλερι βρίσκεται δολοφονημένος όλα τα στοιχεία δείχνουν πως βρισκόμαστε στην αρχή μιας ιστορίας πολύ μεγαλύτερης και οι επόμενοι δύο φόνοι -που ακολουθούν παρόμοιο μοτίβο- απλώς το επιβεβαιώνουν. Ο Γκάρνεϊ δέχεται μια πρόσκληση από την εισαγγελία να βοηθήσει ως ειδικός ερευνητής και λόγω της σχέσης του με το πρώτο θύμα, αλλά και λόγω της εμπειρίας του με τους κατά συρροή δολοφόνους. Δεν είναι σίγουρος αν θέλει να το κάνει αυτό, κυρίως για την Μάντλιν, στην οποία υποσχέθηκε πως θα τα αφήσει όλα αυτά πίσω του πια, ειδικά μετά την οικογενειακή τους τραγωδία. Όμως ξέρει και αυτός αλλά και η Μάντλιν καλύτερα ακόμα, πως δεν μπορεί να αρνηθεί.

(…) «Ο Χολμς ταξινόμησε τους κατά συρροή δολοφόνους με βάση τα κίνητρά τους – ο τύπος που ωθείται από φανταστικές φωνές˙ ο τύπος που είναι σε αποστολή για να απαλλάξει τον κόσμο από κάποια αφόρητη ομάδα, μαύρους, γκέι, οτιδήποτε˙ ο τύπος που επιδιώκει ολοκληρωτική κυριαρχία˙ ο τύπος που κυνηγά τις έντονες εμπειρίες και γι’ αυτόν η πιο έντονη απ’ όλες είναι ο φόνος˙ και ο σεξουαλικός δολοφόνος. Όμως έχουν όλοι ένα κοινό στοιχείο…»

 «Είναι όλοι τους παλαβοί», είπε ο Μπλατ με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.

 «Καλή επισήμανση», είπε η Χόλντενφιλντ με μια θανάσιμα γλυκερή φωνή, «αλλά το κοινό σημείο που έχουν όλοι είναι μια τρομερή εσωτερική ένταση. Όταν σκοτώνουν κάποιον ανακουφίζονται προσωρινά από αυτή την ένταση». (…)

Είχα καιρό να βάλω 8άρι, αλλά το άξιζε. Με κράτησε σε αγωνία και περίμενα πως και πώς να «κλέψω» χρόνο να το συνεχίσω από κει που το άφησα. Ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο βιβλίο του.

(…) «Είσαι πολύ λογικός άνθρωπος. Πιστεύεις ότι ο δολοφόνος είναι τόσο λογικός κι αυτός;

«Α, ναι. Λογικός και παθολογικός εξίσου. Σε ακραίο βαθμό και τα δύο.» (…)

Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 8/10