διπλή παγίδα – Γουίλιαμ Λάντεϋ

ΑΛΛΙΩΣ παρουσιάζεις ένα βιβλίο όταν ακόμα το διαβάζεις και αλλιώς μόλις έχεις τελειώσει την ανάγνωση του. Πες πως μόλις γνώρισες μια κοπέλα. Μπορεί να σου φάνηκε αδιάφορη στην αρχή ή -στον αντίποδα- απολύτως ερωτεύσιμη. Στην πορεία μπορεί να μη θες να την ξαναδείς ή ακόμα και να καταλήξεις να την παντρευτείς. Άσε που κάποιες φορές αυτό γίνεται χιαστί στις παραπάνω περιπτώσεις!

Έτσι και με τα βιβλία. Υπάρχουν βιβλία που σε εντυπωσιάζουν στην αρχή αλλά σε ξενερώνουν στην πορεία και αντίθετα υπάρχουν βιβλία που ξεκινούν κάπως υποτονικά και μετά σου τραβούν το ενδιαφέρον. Αν έγραφα για το «Διπλή Παγίδα» στην αρχή, μάλλον θα αποθάρρυνα κάποιον από το να το διαβάσει.

Ήρωας μας ο Μπεν Τρούμαν, νέος και εντελώς άπειρος διοικητής της αστυνομίας στην μικρή επαρχιακή πόλη του Βερσάιγ. Ο Μπεν είναι κοντά στα σαράντα, γιος πρώην αρχηγού της αστυνομίας, που παράτησε σπουδές στην Ιστορία για να είναι κοντά στη μάνα του που έπασχε από Αλτσχάιμερ. Τώρα μετά από τον χαμό της, δεν έχει να αντιμετωπίσει τίποτα σοβαρό στην καθημερινότητα του, ώσπου μια μέρα σε μια περιπολία του σε ένα εξοχικό σπίτι της περιοχής, ανακαλύπτει το πτώμα ενός εισαγγελέα από τη Βοστόνη.

(…) Όταν είσαι κουρασμένος, είναι εύκολο να κάνεις μια συνηθισμένη σκέψη και να νομίσεις ότι σκέφτηκες κάτι βαθύ. Είναι ένα τέχνασμα του κουρασμένου μυαλού μας που εξηγεί γιατί μας έρχονται τόσες συνταρακτικές ιδέες στις τρεις η ώρα τη νύχτα και γιατί νιώθουμε μια τέτοια εξαίσια, βασανιστική ικανοποίηση όταν προσπαθούμε να τις θυμηθούμε πάλι το πρωί. Είναι μια ευχάριστη αυταπάτη να θεωρείς ότι έχεις κάνει μια βαθιά και διεισδυτική σκέψη, κι έτσι κουρασμένος όπως ήμουν εκείνο το βράδυ, νόμισα ότι κατάλαβα την κατάσταση. (…)

Στις έρευνες του συναντά τον Κέλι, συνταξιούχο αστυνομικό, έμπειρο σε ανθρωποκτονίες και μαζί αποφασίσουν να ταξιδέψουν μέχρι το Μίσσιον Φλατς της Βοστόνης (Σημείωση: Mission Flats είναι ο τίτλος του βιβλίου στο πρωτότυπο) για να ξεδιαλύνουν τον γρίφο. Εκεί γνωρίζει και την Κάρολαϊν, εισαγγελέα και κόρη του Κέλι. Τα στοιχεία δείχνουν πως ο νεκρός εισαγγελέας ερευνούσε μια παλιά δολοφονία αστυνομικού όπου ο βασικός ύποπτος ήταν ένας έμπορος ναρκωτικών, αρχηγός της περιβόητης τοπικής συμμορίας Μίσσιον Πόσι.

(…) Ο Κέλι κοίταξε το σπίτι. «Ιδού το πρώτο σου μάθημα, λοιπόν. Υπάρχουν μόνο έξι κίνητρα για φόνο: θυμός, φόβος, απληστία, ζήλια, επιθυμία, εκδίκηση. Η πρώτη σου δουλειά είναι απλώς να βρεις ποιο ταιριάζει στην υπόθεση σου. Δεν υπάρχει φόνος χωρίς κίνητρο. Ακόμη και οι ψυχοπαθείς έχουν ένα κίνητρο που αυτοί το βρίσκουν λογικό. Όλοι οι φόνοι έχουν ένα κίνητρο», είπε ο Κέλι. «Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας».(…)

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Λάντεϋ που διαβάζω. Θα το χαρακτήριζα πιο κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα έναντι της Υπόθεσης Jacob που ήταν μια ιστορία πιο εσωτερική, που έπαιζε πιο πολύ με τους χαρακτήρες και τη διάβρωση τους στον χρόνο. Στην αρχή αισθάνθηκα πως διάβαζα μια απλή ιστορία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Μπεν με εκνεύριζε που ήταν τόσο άσχετος, τόσο άπειρος. Στην πορεία όμως όλοι οι χαρακτήρες -αλλά κυρίως ο Μπεν- ωριμάζουν. Στη Βοστόνη η ιστορία γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και ειδικά όταν οι καταστάσεις αλλά και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μπλέκονται ανάμεσα τους, με ένα συνεχές μπρος-πίσω μεταξύ παλιάς και νέας δολοφονίας,  το ενδιαφέρον μου έγινε ακόμα πιο μεγάλο.

(…) Το απλό γεγονός της παρουσίας του Τσάρλι έμοιαζε να την μαλακώνει. Όχι τον τρόπο της τόσο πολύ, γιατί ήταν και πάλι αυστηρή με τον Τσάρλι και αιχμηρή μαζί μου. Όχι, η αλλαγή ήταν περισσότερο σωματική. Μια χαλάρωση γύρω από τα μάτια και το στόμα, ένα ελάχιστο, σχεδόν αδιόρατο μαλάκωμα των χαρακτηριστικών της που μεταμόρφωνε μια απλώς ελκυστική γυναίκα σε μια γυναίκα σχεδόν υπέροχη. Σίγουρα είναι ένδειξη προχωρημένης ηλικίας όταν ένας άντρας βρίσκει ότι η μητρότητα κολακεύει μια γυναίκα, αλλά έτσι ήταν. (…)

Και βέβαια έχουμε και το θέμα με τη διπλή παγίδα… Έχω ξαναγράψει πως καθόλου δε μου αρέσουν οι ελεύθερες μεταφράσεις των τίτλων. Όπως και στις ταινίες. Θυμάστε το “The Shawshank Redemption” με τον Τιμ Ρόμπινς και τον Μόργκαν Φρήμαν που μεταφράστηκε ως «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέϊγουρθ»; Για ποιο λόγο να αποκαλύψεις τoν τρόπο απόδρασης; Έτσι και εδώ. Ο συγγραφέας -ίσως μαζί και με τον εκδότη- είχαν καταλήξει για διάφορους λόγους στον τίτλο “Mission Flats”, του ονόματος της πόλης που διαδραματίζονται τα βασικά γεγονότα. Καταρχάς, γιατί να μη σεβαστείς τη θέληση του συγγραφέα; Για ποιο λόγο να… ενημερωθεί ο αναγνώστης πως επίκειται μια κάποια διπλή παγίδα; Γιατί να την περιμένει και να την αναζητά;

Ευτυχώς δηλαδή που δεν πρόκειται με τίποτα να πάει ο νους του στο τι πρόκειται να συμβεί 😉

Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 7/10