Υπόθεση Jacob – Γουίλιαμ Λάντεϋ

ΓΙΑ κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν είχα μέχρι σήμερα διαβάσει και παρουσιάσει κάποιο βιβλίο των εκδόσεων Διόπτρα. Αυτό το κενό παρατήρησε μια μέρα η Κοραλία διαβάζοντας το blog μου και μου πρότεινε -αν ήθελα- να μου στείλει να διαβάσω μερικά βιβλία της σειράς των αστυνομικών τους. Νομίζω πως η απάντηση μου ήταν προφανής.

Ήρωας μας ο Άντριου (ή Άντι) Μπάρμπερ, δικηγόρος, πρώην α’ βοηθός εισαγγελέα στο Νιούτον της Βοστόνης. Ξεκινάει το πρώτο κεφάλαιο με μια σκηνή από δικαστήριο όπου ο Άντριου είναι στη θέση του μάρτυρα και τον εξετάζει ο Λάτζουντις, ο νυν α’ βοηθός εισαγγελέα και πρώην προστατευόμενος του Άντριου. Από τα χείλη του τελευταίου μαθαίνουμε πως ένα παιδί βρέθηκε δολοφονημένο με τρεις μαχαιριές στο στήθος. Αποφασίζει να αναλάβει προσωπικά την υπόθεση και προσανατολίζεται σε έναν συγκεκριμένο δολοφόνο, όταν ξαφνικά όλα αλλάζουν αφού ενοχοποιείται ο γιος του ο Τζέικομπ. Ταυτοποιήθηκε το αίμα του πάνω στο μπλουζάκι του δολοφονημένου.

(…) Η παιδική μου ηλικία τελείωσε εκείνο το καλοκαίρι. Έμαθα τη λέξη φόνος. Ωστόσο, δεν είναι αρκετό να σου πουν μια λέξη τέτοιας βαρύτητας. Θα πρέπει να τη βιώσεις, να την κουβαλάς μαζί σου. Θα πρέπει να στριφογυρίζεις διαρκώς γύρω της, να τη βλέπεις από αλλιώτικες γωνίες, διαφορετικές ώρες της ημέρας, κάτω από διάφορα φώτα, μέχρι να καταλάβεις, μέχρι να το εμπεδώσεις. (…)

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε α’ πρόσωπο, οπότε συνεχώς το μόνο που διαβάζουμε είναι οι σκέψεις αλλά και η υποκειμενική –αναπόφευκτα- σκοπιά του Άντι για την υπόθεση. Ο Λάτζουντις τον ανακρίνει και τον προτρέπει να εξιστορήσει με το δικό του τρόπο τα γεγονότα, πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τη δίκη, οπότε καταλαβαίνουμε πως κάπως έχει λήξει το όλο θέμα, αλλά σαφώς δεν ξέρουμε πως. Ο Άντι λοιπόν αρχίζει να μιλάει και να παραθέτει τα δεδομένα στους ενόρκους και έτσι κι εμείς μαθαίνουμε το πώς άλλαξαν οι ισορροπίες στην οικογένεια τους και κυρίως πως επηρέασε αυτό τη γυναίκα του Λόρι, η οποία άρχισε να έχει τις αμφιβολίες της για το γιο τους, σε αντίθεση με τον Άντριου που ποτέ δεν πίστεψε (δεν επέτρεψε στον εαυτό του να αμφιβάλει γι’ αυτό ούτε στιγμή!) πως θα μπορούσε ο γιος τους να είναι ένοχος.

(…) Σαν παιδί, πίστευα πάντα πως υπήρχε κάτι δραματικό στο ότι ήμουν ο Άντι Μπάρμπερ, όμως η εμπειρία του να είσαι η Λόρι Γκολντ θα πρέπει να κουβαλούσε μυστικά και θλίψη. Θα παρέμενε πάντα ένα μυστήριο, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Όσο κι αν προσπάθησα να διεισδύσω στον πυρήνα της ύπαρξης της, με τα λόγια, τα φιλιά, τον έρωτά μου, το μόνο που κατάφερα ήταν να τη γνωρίσω λιγάκι μόνο. Το παραδέχομαι πως ήταν μια παιδιάστικη επιθυμία –ποτέ δεν μπορείς να μάθεις καλά κάποιον που αξίζει να τον γνωρίσεις και ποτέ δεν μπορείς να κατακτήσεις πλήρως κάποιον που αξίζει να κατακτηθεί- αλλά στην τελική, ήμαστε παιδιά τότε. (…)

Σημαντικό στοιχείο στην όλη υπόθεση, το λεγόμενο κληρονομικό γονίδιο. Γεννιόμαστε ή γινόμαστε δολοφόνοι; Ο Άντριου κατάγεται από μια οικογένεια δολοφόνων. Ο πατέρας και παππούς του ήταν δολοφόνοι και μάλιστα ο πατέρας του ήταν ακόμα στη φυλακή. Το στοιχείο αυτό το είχε αποκρύψει από τη γυναίκα του, γιατί δεν ήθελε να πάει τίποτα στραβά στη σχέση τους όταν την πρωτογνώρισε και μετά απλώς το απώθησε από τη μνήμη του, όπως απώθησε και τον ίδιο του τον πατέρα. Δεν υπάρχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση για την κληρονομικότητα δολοφονικών ενστίκτων, αλλά είναι κάτι που οφείλει πλέον να εξετάσει, μιας και ξέρει πως ο Λάτζουντις θα το φέρει στην επιφάνεια. Και αποφασίζει να πάει στη φυλακή, να επισκεφθεί τον πατέρα του που έχει να δει από μικρό παιδί.

(…) Δίπλα μου καθόταν ο Τζέικομπ, αυτός ο γρίφος που είχαμε φτιάξει με τη Λόρι. Το μέγεθος του, η ομοιότητα του σε μένα, η πιθανότητα μεγαλώνοντας να μου μοιάσει ακόμα περισσότερο, όλα αυτά με διέλυαν. Όλοι οι πατεράδες έχουν έρθει αντιμέτωποι μ’ εκείνη την άβολη στιγμή που κοιτάζεις το παιδί σου και βλέπεις ένα παράξενο, διαστρεβλωμένο αντίγραφο του εαυτού σου. Είναι λες και για λίγο οι ταυτότητες σας συμπίπτουν. Βλέπεις μια άποψη, μια αντανάκλαση του παιδιού που κρύβεις μέσα σου, να παίρνει σάρκα και οστά. Είναι όπως εσύ, αλλά όχι εσύ, γνώριμος μαζί και ξένος. Σαν να κάνεις μια νέα αρχή, ένα καινούριο ξεκίνημα. Και ταυτόχρονα είναι τόσο άγνωστος όσο οι άνθρωποι που προσπερνάς στην καθημερινότητα σου. Χαμένος στις σκέψεις μου, με το χέρι μου περασμένο στην πλάτη της καρέκλας του, τον άγγιξα στον ώμο. (…)

Το πολύ ενδιαφέρον του βιβλίου και που το κάνει ξεχωριστό είναι που βλέπουμε το πώς αλλάζει η ζωή της οικογένειας του Τζέικομπ ασχέτως του αν είναι ένοχος ή όχι τελικά. Ο στιγματισμός του ως βασικός ύποπτος δολοφονίας και η αντιμετώπιση του από την κοινωνία, το περιβάλλον αλλά και την οικογένεια του, είναι ίσως το ίδιο διαβρωτικός με το να είναι πράγματι ένοχος.

Για το τέλος δε, δεν έχω κάτι να πω. Καλύτερα να το ανακαλύψετε μόνοι σας 😉

Εκδόσεις Διόπτρα. Βαθμολογία 7/10