ΤΟ una faccia una razza σε όλο του το μεγαλείο! Ναι, μοιάζουμε σε πολλά με τους Ιταλούς και δη τους Μιλανέζους. Έχουμε παρόμοια άγχη, ίδιες ανάγκες και καθόλου λεφτά στην τσέπη για να τις ικανοποιήσουμε. Η γενιά των 1.000€ μιλάει για τέσσερις νεαρούς (τρεις άντρες και μία κοπέλα) που λόγω των περιορισμένων οικονομικών της εποχής συγκατοικούν για να μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Ο Κλαούντιο – ο κεντρικός χαρακτήρας- είναι στο τμήμα μάρκετινγκ μιας πολυεθνικής, με μια σύμβαση που δεν του κατοχυρώνει κανένα εργασιακό δικαίωμα. Η Ροσέλα ψάχνει για δουλειά, αλλά εργάζεται ως baby sitter, ο Αλέσιο δουλεύει στο ταχυδρομείο, γιατί εκεί είναι η σίγουρη θέση, αλλά ονειρεύεται να γίνει δημοσιογράφος και ο Ματέο ζει με τα λεφτά των γονιών του και αναλώνεται στα γυμναστήρια και τα ξενύχτια.
(…) Μα σήμερα έτσι έχουν τα πράματα: όσο καλά κι αν δουλεύεις, έτσι και η εταιρεία θεωρήσει πως δεν έχει τα απαραίτητα κεφάλαια για σένα –επειδή είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τα ξενοδοχεία των πέντε αστέρων, το σοφέρ, τα βίτσια και τις ασωτίες της διοίκησης-, η μοίρα σου έχει σφραγιστεί. Κι έπειτα τράβα να το διηγηθείς, όταν στέλνεις από δω κι από κει το βιογραφικό σου, πως έμεινες για ένα χρόνο στην ίδια θέση, επειδή σε είχαν πάρει δοκιμαστικά είτε ήσουν προσωρινός είτε είχες σύμβαση περιορισμένου χρόνου, κι ύστερα σ’ έστειλαν στο σπιτάκι σου για να προσλάβουν κάποιον άλλο που τους κόστιζε λιγότερο. (…)
Ένα βιβλίο εύκολο, χαλαρό γραμμένο σε απλή γλώσσα που απευθύνεται περισσότερο στους νέους που ψάχνουν για δουλειά, που τέλειωσαν τις σπουδές και δε θέλουν κάτι υπερβολικό. Θέλουν απλώς να ζήσουν την ηλικία τους, να δουν σοβαρά τι θα κάνουν με τη ζωή τους, με τη δουλειά τους, με τις σχέσεις τους, να πιουν ένα ποτό, να ψωνίσουν, να πάνε σινεμά, να ταξιδέψουν, πράγματα αυτονόητα περίπου έξη-εφτά χρόνια πριν για τη γενιά μας, πράγματα που όμως πλέον όχι μόνο δεν είναι αυτονόητα, αλλά μοιάζουν σαν βγαλμένα από ταινία.
(…) Ένα βράδυ παρακολουθούσαμε μια από κείνες τις βαθυστόχαστες συζητήσεις του δελτίου ειδήσεων αφιερωμένη στην ευνοιοκρατία. Θυμάμαι πόσο είχε τσαντιστεί ο Άλε, πόσο έξαλλος είχε γίνει λέγοντας ότι σ’ εκείνο το κανάλι, τουλάχιστον οι μισοί από τους δημοσιογράφους που είχαν προσληφθεί ήταν «γιοι κάποιων». (…)
Το βιβλίο απ’ όσο διαβάζω, ξεκίνησε από μια ιστοσελίδα. Οι συγγραφείς ανέβαζαν καθημερινά τις ιστορίες του Κλαούντιο και των άλλων σαν να έγραφαν σε blog. Ο κόσμος το αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι λίγοι αυτοί που απογοητεύτηκαν όταν κατάλαβαν πως οι ιστορίες τους δεν υπάρχουν πραγματικά. Μετά την τεράστια επιτυχία, έγινε βιβλίο που μεταφράστηκε και σε άλλες χώρες, δίνοντας του τον χαρακτηρισμό του best seller.
(…) Μένεις κατάπληκτος όταν αντιλαμβάνεσαι πως ένας κόσμος που σου μοιάζει τόσο μακρινός, σχεδόν εξωπραγματικός, όταν τον βλέπεις στην τηλεόραση, είναι ο ίδιος μ’ αυτόν μέσα στον οποίο ζεις, τον οποίο συναντάς και με τον οποίο αντιπαραβάλλεσαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή. (…)
Εκδόσεις Καστανιώτη. Βαθμολογία 6/10
dorosantoniadis.com 