ΑΥΤΟ είναι το δεύτερο βιβλίο της Ογκάουα που διαβάζω. Δε με εντυπωσίασε το ίδιο όσο το πρώτο, αλλά σε κάθε περίπτωση διάβασα τρεις πολύ ενδιαφέρουσες νουβέλες από τα πρώτα συγγραφικά της χρόνια που όλες έχουν μια εσάνς μυστηρίου. Είχε προταθεί για το μεγάλο ιαπωνικό βραβείο Ακουταγκάουα, το οποίο και τελικά κέρδισε το 1991 για το Ημερολόγιο εγκυμοσύνης.
Η πισίνα των καταδύσεων
Η Άγια, είναι η κόρη ενός ζευγαριού που διευθύνει το ορφανοτροφείο Χικάρι. Η μόνη από όλα τα παιδιά που έχει γονείς, αλλά που αισθάνεται σαν να μην έχει. Συγκατοικεί με την Ρέικο, μια παχουλή κοπέλα που είναι εκεί επειδή και οι δύο γονείς της είναι ψυχασθενείς και επίσης είναι κρυπτο-ερωτευμένη με τον Τζουν έναν νεαρό αθλητή καταδύσεων που τον ξέρει από μικρό παιδί και που τον παρακολουθεί καθημερινά στις προπονήσεις του. Ακούμε τις σκέψεις της γύρω από τη φιλία, τον έρωτα, τις σχέσεις και θυμόμαστε την σκληρή πλευρά της εφηβείας, όταν ανακαλύπτει τον εαυτό της και δοκιμάζει τα δικά της όρια αλλά και των άλλων. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιεί (εκμεταλλεύεται) τη Ρίε, ένα μωρό, ένα κοριτσάκι μόλις δύο ετών…
(…) Ενώ όταν μεγαλώσουμε ο καθένας μας ψάχνει και βρίσκει πάντα κάπου μία κρυψώνα για την αγωνία, τη μοναξιά, τον φόβο ή τη θλίψη του, τα παιδιά δεν έχουν τρόπο να κουκουλώσουν αυτά που αισθάνονται και τα σκορπίζουν γύρω τους με τη μορφή δακρύων. Θα ήθελα να γλείψω αργά αυτά τα δάκρυα. Θα ήθελα, περνώντας τη γλώσσα μου πάνω από αυτό το εύθραυστο σημείο που πυορροεί, να ερεθίσω και να πληγώσω ακόμη πιο βαθιά την ανθρώπινη καρδιά. (…)
Ο κοιτώνας
Η ηρωίδα δέχεται ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από έναν μακρινό της ξάδελφο που έχει χρόνια να δει και που της ζητάει να μεσολαβήσει για να του βρει μια θέση στην εστία που έμενε εκείνη ως φοιτήτρια. Επικοινωνεί με τον διευθυντή της εστίας και το κανονίζει. Στο τηλέφωνο όμως την προειδοποιεί πως η εστία δεν είναι όπως τη θυμάται, είναι εγκαταλελειμμένη, αποσυντίθεται καθημερινά. Αφού εγκαθίσταται ο ξάδελφος της, αποφασίζει να τον επισκεφθεί, αλλά όσες φορές πηγαίνει, δεν τον βρίσκει εκεί και ο διευθυντής, έχοντας πάντα έχει μια καλή δικαιολογία γι αυτό, την καλεί στο δωμάτιο του για να του κρατήσει λίγο παρέα περιμένοντας τον…
(…) Έπινα τον καφέ, άκουγα προσεκτικά τις εξηγήσεις του, τα μάτια μου όμως δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από τα πανέμορφα δάχτυλα του αριστερού του χεριού. Ευτυχή μέσα στον ζήλο τους. Δεν θα μπορούσα με κανέναν τρόπο να χαρακτηρίσω τα χέρια αρρενωπά. Τα δάχτυλα, έτσι όπως τα έβλεπα ακουμπισμένα στο γραφείο του, ήταν μακριά και ευλύγιστα, λευκά και αδιαφανή. Έμοιαζαν με φυτά μεγαλωμένα με τρομερές φροντίδες σε θερμοκήπιο, φυτά που το είδος τους είχε υποστεί πολυάριθμες βελτιωτικές επεμβάσεις στη διάρκεια της εξέλιξης του. Κάθε σημείο τους είχε τη δική του ιδιαίτερη έκφραση. Το νύχι του παράμεσου χαμογέλαγε, η άρθρωση του αντίχειρα ζάρωνε τα φρύδια, γίνομαι αντιληπτός ελπίζω, όχι; (…)
Ημερολόγιο εγκυμοσύνης
Η αφηγήτρια γράφει στο ημερολόγιο της. Έχει πρόσφατα χάσει και τους δύο γονείς της και μένει πλέον με την αδελφή της και το γαμπρό της. Μόλις έμαθε πως η αδελφή της είναι έγκυος και αποφασίζει να περιγράψει την εγκυμοσύνη της, τις αλλαγές στο σώμα και τη διάθεση της, τις ναυτίες της αλλά και την μεγάλη όρεξη που τις διαδέχτηκε. Μια μέρα στο σουπερμάρκετ που δούλευε τις έδωσαν κάποια γκρέιπφρουτ που είχαν λερωθεί και δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν. Με αυτά έφτιαξε μαρμελάδα, την οποία και έτρωγε με το κουτάλι η αδελφή της και έτσι σχεδόν καθημερινά, έφερνε γκρέιπφρουτ και της έφτιαχνε την αγαπημένης της μαρμελάδα. Είχε όμως κάποιες (βάσιμες;) ανησυχίες σχετικά με την ποιότητα της μαρμελάδας, ανησυχίες που δεν την σταμάτησαν από το να συνεχίσει να την φτιάχνει, ανησυχίες που αφορούσαν και το παιδί που επρόκειτο να γεννηθεί…
(…) Ό,τι και να κάνω, δεν μπορώ να συλλάβω πως αυτό το ον που μεγαλώνει σιγά σιγά εδώ μέσα με τους δικούς του ρυθμούς είναι το μωρό μου. Το συλλαμβάνω σαν κάτι αφηρημένο και ασαφές, κάτι απ’ το οποίο όμως δεν μπορώ με τίποτα να ξεφύγω. Το πρωί, πριν ανοίξω ακόμα τα μάτια, όταν αρχίζω να αναδύομαι αργά από τα βάθη του ύπνου, υπάρχει μια στιγμή που νομίζω ότι όλα αυτά, οι ναυτίες, η κλινική Μ., η μεγάλη μου κοιλιά είναι μια παραίσθηση. Και στη διάρκεια αυτής της στιγμής, όταν σκέφτομαι ότι όλα αυτά ήταν τελικά ένα όνειρο, νιώθω φρέσκια και χαρούμενη. Μόλις όμως ξυπνήσω κανονικά και κοιτάξω το σώμα μου, όλα χάνονται. Βυθίζομαι σε αβάσταχτη θλίψη. Συνειδητοποιώ τότε πως είναι επειδή φοβάμαι τη συνάντηση με το μωρό μου. (…)
Εκδόσεις Άγρα. Βαθμολογία 7/10
dorosantoniadis.com 