Η Παρέα

…Για τον Αντρέα

ΜΙΑ παρέα παιδιών ήμασταν. Μια παρέα που κράταγε από τα πρώτα χρόνια στο σχολείο με τις όποιες αναπόφευκτες αλλαγές και προσθήκες, ξέρεις, γκόμενες που έρχονταν και έφευγαν, ένας άλλος που τον τράβηξε η παρέα της κοπελιάς του, τα γνωστά δηλαδή. Ώσπου ήρθε κι ένας απρόβλεπτος θάνατος. Ο δικός μου.

Κανείς δεν το περίμενε, πόσο μάλλον εγώ. Χωρίς να έκανα κάτι ιδιαίτερο για να τον αποφύγω, δεν πιστεύω πως τον προκαλούσα κιόλας. Άλλωστε ήταν και πολύ πριν της ώρας μου, όπως μας έλεγαν από παιδιά. Γιατί να πιστέψω δηλαδή πως στα 19 μου θα πέθαινα από δυστύχημα με μηχανή; Οκ, άκουγα γύρω μου πως οι μηχανές είναι επικίνδυνες, αλλά ξέρεις πως είναι αυτά. Μέχρι να σου συμβεί, νομίζεις πως αφορά κάποιον άλλον. Πάντα κάποιον άλλον εννοώ.

Δεν έχω παράπονο, καλά αισθάνομαι τώρα πια. Ηρέμησα. Δε μου αρέσει, αλλά να, άμα δεν έχεις και επιλογή, κάποια στιγμή συμβιβάζεσαι με την ιδέα. Στην αρχή αισθανόμουν κάπως περίεργα. Μίλαγα στα παιδιά και αυτά έκαναν πως δε με ακούνε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι να καταλάβω πως όντως δε με άκουγαν. Νόμιζα πως με «έγραφαν» και τσαντιζόμουν και φώναζα, αλλά τίποτα.

Και τώρα εδώ, μαζί σου, στο ντιβάνι. Να σε πείσω πως είμαι πλέον εντάξει, πως μπορώ να ενσωματωθώ με τους υπόλοιπους, πως το κατάλαβα πλέον. Πως δεν μπορώ να επιστρέψω με τίποτα πίσω, στην παρέα, τους φίλους μου, τις πλάκες, τις φάρσες με τα τηλέφωνα και τις πίτσες, το μπασκετάκι, τις ώρες καθισιού και MTV, τις γκόμενες, τα πάρτι, τις χυλόπιτες, τα μηχανάκια, τα αυτοκίνητα, τα μακριά μαλλιά, τους καβγάδες, τις ντίσκο αλλά και τα ροκόμπαρα, την αίσθηση δηλαδή πως η ζωή είναι μπροστά, την αίσθηση αθανασίας…

Ωχ, μάλλον πάλι τα σκάτωσα, ε;