ΕΝ αντιθέσει με μια προηγούμενη κριτική για το βιβλίο του Χωμενίδη, το λατινικό αυτό κείμενο θα το χαρακτήριζα «παντός καιρού». Η κεντρική ιδέα που πραγματεύεται είναι το γιατί ζούμε λες και είμαστε αθάνατοι, λες και έχουμε πάντα τον χρόνο και την πολυτέλεια να αναβάλουμε να ζήσουμε αληθινά; Ποια λάθη κάνουμε ζώντας όπως ζούμε και τι μπορούμε να κάνουμε έτσι ώστε όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου -όποτε και αν αυτό φτάσει- να πεθάνουμε ήσυχοι πως η ζωή μας δεν πέρασε άδικα;
Είναι σχετικά μικρό κείμενο, μόλις 50 περίπου σελίδων (100 μαζί με το λατινικό πρωτότυπο). Εκτός από την κεντρική ιδέα στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, βρίσκουμε μέσα πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορικές αναφορές της σύγχρονης του Χριστού περιόδου – περίπου στα 50 μ.χ. Εξαιρετική ιδέα η μνεία στις βασικές φιλοσοφικές σχολές μέσα σε μόνο μια φράση, περίπου στα μέσα του βιβλίου.
Να αναφέρω τέλος την εξαιρετική δουλειά και τα σχόλια του Νίκου Πετρόχειλου. Μην τα προσπεράσετε.
(…) Κανείς δεν μπορεί να βρεθεί που να θέλει να μοιράσει τα λεφτά του· και όμως σε πόσους δεν μοιράζει τη ζωή του καθένας από μας! Όταν οι άνθρωποι περιφρουρούν την περιουσία τους, είναι συνήθως σφιχτοχέρηδες· όταν όμως πρόκειται να χάσουν την ώρα τους, όταν δηλαδή βρίσκονται μπροστά στη μόνη περίπτωση που η φιλαργυρία θα ήταν έντιμο πράγμα, τότε γίνονται εξαιρετικά σπάταλοι (…)
Εκδόσεις Πατάκη. Βαθμολογία 8/10
dorosantoniadis.com 