Με Τέσσερα Χέρια – Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ αν μη τι άλλο! Σπονδυλωτό μυθιστόρημα με αύρα πολιτικού θρίλερ. Πολλοί ήρωες στις ιστορίες, που ενώ δείχνουν άσχετοι ο ένας με τον άλλον, κάποια στιγμή το γλυκό δένει και αποκαλύπτονται όλες οι σχέσεις. Κεντρικοί ήρωες ο Γρεγκ Σάιμον και ο Χούλιο Φερνάντες, δύο δημοσιογράφοι που μπλέκουν σε μια τρελή συνομωσία, προσπαθώντας να γράψουν το επόμενο μεγάλο θέμα τους και ενώ ονειρεύονται να γράψουν ένα μυθιστόρημα οι δυο τους, δηλαδή… με τέσσερα χέρια. Μεταξύ άλλων μπλέκονται ο Μάγος Χουντίνι, ο ηθοποιός Σταν Λώρελ (Ο λιγνός), ο Πάντσο Βίγια, η CIA, οι Σαντινίστας, ένας Βούλγαρος επαναστάτης, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες, ο Στάλιν και πολλοί άλλοι…

(…) Ο έρωτας, όταν σε αιφνιδιάζει, κάνει τα πράγματα αλλόκοτα. Καταλαμβάνει χώρους που σου φαίνονταν οικείοι, πλημμυρίζει την καθημερινότητα και την κάνει υπέροχα παράξενη, συμβαίνουν καινούργια πράγματα πάνω στα έπιπλα. Το γνωστό μοιάζει διαφορετικό και τα διαφορετικά γεμίζουν τα σπίτια. Ένα μυθιστόρημα. Οι ιδέες είναι καλύτερες από τα σχέδια, αυτός είναι ένας παλιός νόμος. Τα σχέδια πάντα είναι πολύ καλύτερα από τα πρώτα κεφάλαια και πάντα τα τελεταία κεφάλαια είναι χειρότερα από τα πρώτα. Ένα μυθιστόρημα που μάλλον δεν θα το γράφαμε ποτέ. Μήπως γερνούσα; Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι γερνάμε. Σκέφτηκα την Καθ. Να ερωτεύεσαι είναι ένα τρόπος να γερνάς. Για κάποιον μυστήριο λόγο, ξαφνικά ένιωθα πως ήμουν άλλος. Γερνούσα. Το αντιλαμβάνεσαι όταν οι μέρες αρχίσουν να σου φαίνονται πιο μικρές, όταν σε πειράζει το κρύο, όταν κολλάς περισσότερα συνάχια το χρόνο, όταν αρχίζουν να σου αρέσουν τα ίδια πράγματα με ανόητη επιμονή, όταν τα όνειρα προσδιορίζονται λογικά ως όνειρα και τίποτα παραπάνω. Τίποτα δεν φαίνεται πως κάποτε θα διορθωθεί εντελώς. (…)

Πραγματικά περίπλοκο. Αδυνατούσα να συλλάβω πως όλοι αυτοί οι ήρωες θα δέσουν, θα γίνουν συστατικά της ίδιας συνταγής. Και όμως, έγινε! Από τα μυθιστορήματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιο μυαλό μπορεί να συλλάβει τέτοια πολυπλοκότητα (και στον αντίποδα γιατί το δικό σου μπορεί τυχόν να πλάσει μόλις κάτι στοιχειώδες…) και να την ολοκληρώσει/ παρουσιάσει χωρίς κενά.

Αξίζει να το διαβάσει κανείς, για να «μπει» και στο (νέο) Λατινοαμερικάνικο αστυνομικό μυθιστόρημα και να αναγνωρίσει τις μεγάλες διαφορές και από το βορειο ευρωπαικό (Σκανδιναβία), αλλά και από το μεσογειακό (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα).

Εκδόσεις Άγρα. Βαθμολογία: 7/10